Gisteren heb ik de Kings Speech gezien. Ik dacht dat het een emotionele film zou zijn. Een film over iemand die een spraak gebrek overwint. Maar het was een film over een toevallige samenloop van omstandigheden. Een vervelende samenloop van omstandigheden, kan je wel zeggen. Net op een tijd dat de massamedia in opkomst is kom je als stotterende koning aan de macht. Hij vat zijn frustratie zelf treffend samen: 'Ik kan geen regering vormen, ik kan geen oorlog beginnen ik kan alleen maar mijn stem laten horen aan het volk en die stem heb ik nou juist niet.' De beste scene is misschien wel als hij met zijn familie een nieuwsfilm aan het kijken is en dat zijn dochter bij het zien van Hitler vraagt wat hij zegt.
' Ik weet het niet', zegt de koning, 'maar hij zegt het verdomde goed'.Hitler had veel gebreken, maar een spraak gebrek, daar had hij geen last van.
' Ik weet het niet', zegt de koning, 'maar hij zegt het verdomde goed'.Hitler had veel gebreken, maar een spraak gebrek, daar had hij geen last van.