Vanavond werd het strand seizoen geopend bij een strandtent aan het zwarte pad. Ik en de lieve G, nieuwsgierig naar deze ultieme vrijheidservaring, gingen erop af. De heuvel opweg naar de stradtent was aan weerszijden volgezet met auto's. Toen wij over het zand kwamen aangelopen zagen we een rij staan van een hoop jeugd met opgekropte hormonen. Mij zonk toen de moed in de schoenen. Het mocht dan het eerste strandfeest van het seizoen zijn, een happening, maar er zijn grenzen. Ik sta het liefst nergens meer in de rij voor iets. Ooit liep ik eens met een geleende icom kaart een massa wachtende mensen voorbij die buiten het stedelijk stonden te wachten om een glimp op te vangen van
'The love of God' van Damian Hirst. Hier beschikte ik niet over een dergelijke magische pass.
'Noem mij maar bejaard', zei ik tegen de lieve G, 'maar dit gaat mij echt te ver'. De lieve G die zich toch iedere keer weer laat verleiden door vriendinnen naar dit soort plekken te gaan, was het met me eens, maar voelde zich een stomme vriendin. Zo reed ik met haar terug naar Den Haag door een tamelijk koude nacht. Voor ons zou het strand seizoen nog even op zich moeten laten wachten.
