Door een atelier te huren in een oude loods vol met jonge kunstenaars krijg ik ineens een aardig beeld van een specifiek soort cultuur waar je soms wel aan ruikt maar waar je moeilijk tussenkomt. Ik begin me ook steeds meer af te vragen of je dat wel moet willen. Behalve dan om er iets over te schrijven. Zoals een vriend van mij al opmerkte: 'wat hier gebeurd is exemplarisch, dat gebeurd overal, of je nu in London, New York of Berlijn bent.' Via de mail levert het ook bijzondere teksten en discussies op. Zo schreef laatst iemand dat het groepsgevoel ontbreekt, dat er geen gezamenlijke energie door de ruimte stroomt. Ook willen ze van die plek een belangrijke kunstruimte maken. Die inzet en enthousiasme is natuurlijk uitstekend (want wat gebeurd er nog in de wereld als er niet gedroomd wordt?) maar enige realiteitszin is ook geboden. Die plek gaat niet lang bestaan, hooguit zes maanden en dan zal het afgelopen zijn. Dan lijkt het mij niet verstandig om eindeloze investeringen te doen. Bovendien was ik in de eerste plaats opzoek naar een werkruimte en niet naar een familie, dat heb ik ook alvast teruggemaild, voordat je het weet worden er nog dingen van je verwacht.
