In de VN van deze week lees ik over de Inktaap.' (…) een door de Nederlandse taalunie ingestelde prijs waar de winnaars van de drie grootste prijzen in het Nederlandse taalgebied voor in aanmerking komen.' Een prijs dus voor winnaars van prijzen. Er wordt alles aan gedaan om de mens aan het lezen te krijgen. Robert Vuijsje die met 'Alleen maar nette mensen' de Gouden uil won, doet er alles aan om mensen zijn boek te laten lezen. Hij doet dat, gek genoeg, door te gaan lobbyen in Suriname in plaats van te schrijven.(Lobbyen voor een prijs....het lijkt wel de Oscar nominaties). Vuijsje zegt in het interview alle media aandacht leuk te vinden, maar dat hij met zijn hoofd nog veel vaker op tv wil zodat mensen niet meer om hem heen kunnen als ze in de boekhandel staan. Blijkbaar beschouwd hij zich als zo'n soort schrijver, een Kluun, een mediaspectakel. En geef hem eens ongelijk zou erasmus zeggen (in de gedaante van de Zotheid):' Wat doet het er toe dat die anderhalve geleerde hem minacht – als hij het al gelezen heeft? Wat heeft de kritiek van die paar wijzen te betekenen op zo'n enorme massa aanhangers? “(p.80)
Een stukje verderop lijkt Erasmus zelfs direct in te gaan op Vuijsjes verlangen om door de goegemeente in de boekhandel te worden herkent: 'Het is echt de moeite waard om te zien hoe zelfingenomen ze zijn als ze door het publiek worden geprezen, als ze worden aangewezen: dat is die bekende dinges, als ze in de boekwinkel liggen, als ze met naam en toenaam op alle titelpagina's staan, vooral als het exotische namen zijn die klinken als abracadabra.'
