Op de paviljoensgracht ter hoogte van de gedempte burgwal had de politie met het bekende rood witte lint een groot vierkant over de weg gespannen.Er was niets te zien in dat vierkant. Het was volstrekt leeg, maar op alle hoeken stonden agenten. Ik was op weg nar Het GEMAK, een expositieruimte van het gemeentemuseum en de Vrije Academie, waar een tentoonstelling gaande is getiteld, to fiend emptyness in public space. Ik was daar vorige week ook al geweest, maar wilde nog even de video van monica nouwens afkijken. Ze had mensen in hun auto gefilmd die door Los Angeles aan het rijden waren en commentaar leverde op hun omgeving en hun eigen leven. Ze zeiden zoveel dat het haast leek alsof ze de omgeving probeerden te bezweren. Vooral de opmerking van een vrouw was me bijgebleven en dat was ook de reden dat ik nu terugging naar het GEMAK om het nog een keer te horen. ‘I dreamt that I died and went to heaven and heaven was this cafeteria full with familiar faces and I got incredibly bored. After that dream I stoped having thoughts about the after life.’
Ik vind dit een zeer treffende uitspraak. Als de hemel een cafeteria is, of dat op zijn minst de mogelijkheid bestaat dat het een cafeteria is, dan hoef je er inderdaad verder niet meer over na te denken.
Bij de galerie aangekomen bleek het vierkant van de politie geen onderdeel van de tentoonstelling te zijn. De agent zei dat hij niet mocht zeggen waar het vierkant voor bedoeld was, wat ik een mooi commentaar vond voor een suppoost. Alsof het een variatie is op de opmerking: we willen uw interpretatie van dit werk niet beinvloeden. Maar bij de galerie hielpen ze me uit de droom. Er was daar die ochtend iemand neergeschoten. Geen idee waar de neergeschoten man zich nu bevindt, in het ziekenhuis of toch reeds aangeschoven in de hemelse cafeteria.
