Avonturen van de Hoofdpersoon:#5 Performance

Het buffet was als een omgekeerde crematie uit de dansvloer aan het voordek omhooggekomen. Waar normaal gesproken de kist zou staan, daar openbaarde zich nu een landschap van grote culinaire diversiteit. De Hoofdpersoon die geen ontbijt had genuttigd omdat hij zich had moeten haasten, viel zowat flauw van de honger. Toen zich daar ineens die grote hoeveelheid eten voor hem opdoemde kon hij zich nauwelijks beheersen. Zijn fantasie sloeg op hol. Voordat hij het wist stond de Hoofdpersoon kniediep in een moeras van smeuïge crabsalade. Hij waadde likkebaardend in de richting van gestapelde repen Spaanse tortilla’s waarin stukjes paprika als roodgloeiend edelmetaal naar hem lonkte. Eenmaal bij de drooggevallen rivierbedding van cèrano ham aangekomen verstijfde hij plotseling van de pijn. “Je kwijlt”, zei het meisje die hem had meegenomen als mannelijke accessoire. Hij had een hekel aan bruiloften, maar hij vond dit meisje wel aardig en het vooruitzicht op een gratis drankgelach had hem ook wel aangestaan. Toch vond hij haar nu vervelend worden, ze kneep wel heel hard in zijn arm. Maar hij had nog steeds niets gekregen. Een sliertje kwijl verliet de mondhoek van de hoofdpersoon en liep nu over zijn kin. Een aantal omstanders deed omzichtig zijn best om niet kijken en luisterde zogenaamd geïnteresseerd naar het eindeloze verhaal van de kok. ‘Ja, ja, dames en heren, er is een gek in jullie midden’, mompelde de Hoofdpersoon. Eindelijk werd het buffet vrij gegeven en liepen de Hoofdpersoon en het meisje even later met een waaier aan heerlijke hapjes naar het onderdek waar ze eerder al hadden gezeten. Ze schoven aan bij een jong stel dat er ongelofelijk hip uit zag. Vooral het meisje met haar opgestoken zwarte haar en paarse rok, straalde een en al kunst uit. Maar er was helaas geen andere plek vrij. Toen de Hoofdpersoon tegenover haar zat zag hij ineens dat ze helemaal niet zo jong meer was. Zij was op zijn minst veertig maar had een veel jongere vriend.
Ik heb net een solo in Londen gehad, zei het kunstmens zonder dat haar iets gevraagd was.
Oh, my god, wat maak je dan?, reageerde de Hoofdpersoon vol ironie.
Ik gebruik het werk van anderen voor mijn eigen kunst, ik citeer zeg maar…
Toe maar, een soort intertekstuele verwijzingen, maar dan beeldend,…boeiend hoor.
Ja precies, ik doe performances...zei het kunstmens die nu niet meer helemaal zeker wist of ze in de maling werd genomen of niet.
Ah,de performance, de staafmixer onder de kunstvormen
Sorry?
Nou ja, de performance is een beetje een keukenmachine toch? Je kan er van alles instoppen en het komt er dan een beetje als een hapklaar prutje weer uit, dat is toch wat je doet? Je recyclet toch eigenlijk andermans kunst met een dansje?
De vrouw werd zichtbaar kwaad.
Ah, iemand die zichzelf erg serieus neemt, dacht de Hoofdpersoon bij zichzelf
En jij wat doe jij als ik vragen mag, beet het kunstmens hem toe
Ik ben de Hoofdpersoon van me eigen leven en ik doe iedere dag eigenlijk een nieuwe performance als mezelf. Snap je wel..
Kom John we gaan ergens anders zitten, deze mensen voelen zich te goed voor ons.

Het meisje waar de Hoofdpersoon mee was had hem op dat moment waarschijnlijk willen vermoorden, maar de Hoofdpersoon merkte het al niet eens meer. Voor het eerst die dag had hij weer het gevoel de dingen onder controle te hebben. Genietend, stak hij een stukje Spaanse tortilla in zijn mond.