KKS02: De Ding Doctor en zijn vrienden

Een groepje surfers heeft zich rond de barrakken van de Ding Doctor verzameld. Ze zijn een paar pallets aan het slopen, die moeten in de ton met  vuur. De Ding Doctor repareert surfboards en is mijn buurman in dit containerdorp. Hij heeft een bijzonder hip sportautootje. Het is koud, het vuur ziet er aantrekkelijk uit en er wordt onder luide muziek bier gedronken. Er zijn kortom nog maar weinig redenen te verzinnen om niet even kennis te maken.

KKS01:Ontsnappen aan de vrijheid

Vanmorgen, om zeven uur twintig, zag ik vanuit het kraaiennest tussen de twee bamboe vlaggenmasten, een piepklein vissersbootje de havenmond verlaten. Het bootje voer met een eenzaam lampje over het grijzende water. Inmiddels is het lichter. Vanuit mijn hoog gelegen cabine, of capsule eigenlijk, kijk ik naar de havenmond. Het zijn net twee middeleeuwse vestingmuren die de zee inlopen en vormen samen een klauw in het water. Veel schepen keren inmiddels weer terug. Ik zie de kustwacht en kleinere ‘plezierschuitjes’. Er schijnt ook weer gevaren te worden met staande wand boten. Daar heb ik nooit eerder van gehoord, maar de naam spreekt me nu al aan, de staande wand die het woeste water trotseert. Dat zijn schuitjes die niet ver uit de kust wat vis ophalen voor de lokale restaurants. Een duurzame vorm van visserij. Ik wil graag een keer mee met zo’n boot om te leren wat het is om een echte man te zijn, want vissen is een mannen ding, weten we sinds Hemingway. Maar ook Wouter Klootwijk, is zo’n stoere man die als geen ander over vis kan vertellen.

Een schitterende Puinhoop

Vandaag heb ik met de lieve G de film Gainsbourg gezien. La vie heroique, is de ondertitel. En heroisch was het zeker, dat leven van Serge Gainsbourg. Hij heeft er een overtuigende puinhoop van gemaakt, mag je wel zeggen. Een schitterende puinhoop, althans in deze film, waar hij al rokend en dichtend van de ene naar de andere vrouw zwalkt. Stiekem heb ik erg veel waardering voor dit soort 'echte mannen' die gewoon maar doen en krijgen wat ze willen. Gelukkig worden er daarom films van gemaakt, dan kan je er zonder al teveel kleerscheuren gewoon vanuit je luie stoel van genieten. In minder dan twee uur ben je daar even met Gainsbourg om vier uur 's nachts in een rokerig Parijs' cafe en dat alles zonder dat je kleren ook maar een klein beetje naar rook ruiken. Heerlijk. Morgen weer vroeg op.

Vrijheid

Vanavond werd het strand seizoen geopend bij een strandtent aan het zwarte pad. Ik en de lieve G, nieuwsgierig naar deze ultieme vrijheidservaring, gingen erop af. De heuvel opweg naar de stradtent was aan weerszijden volgezet met auto's. Toen wij over het zand kwamen aangelopen zagen we een rij staan van een hoop jeugd met opgekropte hormonen. Mij zonk toen de moed in de schoenen. Het mocht dan het eerste strandfeest van het seizoen zijn, een happening, maar er zijn grenzen. Ik sta het liefst nergens meer in de rij voor iets. Ooit liep ik eens met een geleende icom kaart een massa wachtende mensen voorbij die buiten het stedelijk stonden te wachten om een glimp op te vangen van
'The love of God' van Damian Hirst. Hier beschikte ik niet over een dergelijke magische pass.
'Noem mij maar bejaard', zei ik tegen de lieve G, 'maar dit gaat mij echt te ver'. De lieve G die zich toch iedere keer weer laat verleiden door vriendinnen naar dit soort plekken te gaan, was het met me eens, maar voelde zich een stomme vriendin. Zo reed ik met haar terug naar Den Haag door een tamelijk koude nacht. Voor ons zou het strand seizoen nog even op zich moeten laten wachten.

Vogelmensen, iedere stad heeft er wel een paar. Het zijn mannen en vrouwen die zich lijken de bekommeren om de gevederde stadsbewoners. Dat gaat vaak met een overtuiging dat grenst aan religieus fanatisme. In Groningen kende ik een man die met twee emmers, afgevuld met vogelzaad, door de stad fietste. Hij had hiervoor een speciale constructie op zijn bagagedrager gemaakt. Vandaag zag ik de Haagse vogelman op het Lange Voorhout. Hij zat met een vilten hoed op een bankje en maakte routineuze bewegingen die mij deden denken aan de zaaier van Van Gogh. Om hem heen, koerende duiven. Ik heb de motivatie van deze mensen nog niet weten te doorgronden.Er komt een dag dat ik ze daarover ga aanspreken.
vogels en met name duiven weten namelijk prima raad met de overblijfselen van onze consumptiemaatschappij.Tegelijkertijd probeert de gemeente de duif te bestrijden
omdat ze alles onder schijten en overal nesten bouwen. Maar dat maakt voor de vogelmensen niets uit. Ze moeten voederen, dat beschouwen ze als hun taak. Voeren is betekenis verlenen. Toch bekruipt mij het gevoel dat duiven voeren net zoiets is als je hond uitlaten. In beide gevallen lijkt het alsof je iets nuttigs aan het doen bent, maar het is vooral zelf gecreeerde nuttigheid, een vorm van therapie tegen de hectiek van de moderniteit.

Love jihad

De BBC weidde vandaag een reportage aan de love jihad, een fenomeen dat Indiers bedacht hebben om Moslim jongeren te veroordelen die een Hindu meisje aan de haak slaan. De Hindustanen beweren dat dergelijke relaties niets met liefde te maken hebben, maar met een bewuste strategie om Hindu vrouwen te bekeren. Het is een prachtige term, love jihad en een bijzonder goed bedachte laster campagne tegen moslims. Feit blijft dat de liefde en de liefdesdaad in zichzelf al als een sublimatie van geweld gezien kan worden. De penetratie; een metafoor voor de slachting. De man is vaak de terrorist die de dochters van hun vaders afpakken en in zekere zin bekeren. Dat dit bij sommige vaders tot de waanzin leidt, blijkt wel uit het boek (en toneelstuk en binnenkort film) Tirza waar de vader letterlijk een terrorist herkent in de vriend van zijn dochter en bij het zien van de ‘slachtingsdaad’ tot vernietiging overgaat waarbij het ‘kind met het badwater’ wordt weggooit.

Tirza

Vanavond ben ik met de lieve G naar Tirza geweest, gespeeld door het Nationaal Toneel. Zij kwam uit Utrecht, ik uit de loods. We vonden het stuk goed, maar waren niet overdonderd zoals dat met het boek wel gebeurde. Dat kan ook niet want diegene die weet hoe het afloopt zal nooit op dezelfde manier naar het stuk kijken als diegene die nog van niets weet. Ook een groot verschil met het boek is het idee dat de vriend van zijn dochter door Hofmeester wordt gezien als Mohamed Atta. In het boek was ik geneigd met Hofmeester mee te gaan. Natuurlijk als iemand op het brein achter nine eleven lijkt dan schrik je wel even als diegene met je dochter uitgaat. Feit is dat je niet zeker weet of het echt zo is.Op toneel wordt meteen duidelijk dat hij onzin praat. Voor de rest was het een ongelofelijk goed spel van de acteurs van het Nationaal Toneel. De lieve G wil ook nog een klein aplausje geven voor de décor bouwers. Hierbij dan. Dat was inderdaad slim gedaan, heel eenvoudig en gebruikmakend van projecties.

levensgeesten

In het kader van 'boeken die je altijd nog had willen lezen', ben ik maar weer eens in de 'pil' van Peter Sloterdijk begonnen, Sferen, een slordige 900 pagina's. Inmiddels ben ik door de inleiding heen en lees ik in hoofdstuk 1 over de positie van de ziel in het lichaam. Europeanen gaan ervanuit dat deze zich in het hart bevindt. Maar dat blijkt alles behalve vanzelfsprekend te zijn. De Eskimo's bijvoorbeeld kennen drie soorten zielen: ' de slaapziel, die zich aan de zijkant van het middenrif bevindt en die zich bij het opstaan van het lichaam losmaakt (reden waarom men het 's ochtens rustig aan moet doen). De levensziel die in de halsaanzet tussen hoofd en romp resideert, en de kleinere levensgeesten die in de gewrichten wonen.' (p.80)

Ik vind de opvatting van de Eskimo's eigenlijk geloofwaardiger dan de cardiocentristische opvatting van de Europeanen. Vooral de kleinere levensgeesten die in de gewrichten leven, zijn erg sympathiek. Als je gewrichten pijn doen zijn die geesten boos.

Levenskwesties

Moet je aan definitieve ontharing beginnen?(Het kost 500 euro).
Moet je naar de Rutger stichting om je spiraaltje te laten checken? (dat moet zo nu en dan, je moet er een afspraak voor maken, maar wanneer?)
Moet je de zomervakantie nu al gaan plannen?( Of moet je een cursus doen van het een of ander?)
Moet je nu al een vlucht boeken naar Sevilla (in april zijn de beroemde feria de abril in Sevilla), of moet je afwachten totdat je weet wanneer het sollicitatiegesprek is?
Maar die baan wil je helemaal niet?
Nee, dat klopt, maar ik moet wel net doen alsof, anders denken ze dat ik niet geinteresseerd ben en dat is niet handig.Bovendien is het natuurlijk wel een goede baan.

Doen alsof, strategisch manoeuvreren, kan ver gaan. Het kan een doel in zichzelf zijn. Veel ambtenaren schijnen daar goed in te zijn, strategisch manoevreren.Wat die ambtenaren niet weten is dat het strategische spel ook z'n eigen agenda heeft.  Niet de mens bepaald uiteindelijk wat er gebeurd, maar de dynamiek van het strategische spel zelf dicteert wat je moet doen.

Bos in Jas

Ik zal Wouter Bos vooral herinneren als de man in de lekkere ruime jas. Echt zo'n jas waarmee je op safe speelt, waarin je niks kan overkomen. Een jas die kan ademen, maar verder absoluut niets met een mooie snit te maken heeft. Ik vertrouw dergelijke jassen niet, het leven wordt er te gemakkelijk van. Ik heb er zelf ook een tijd in rond gelopen. Extreme Climate Control stond er op die jas van mij en hij reflecteerde ook nog. Normaal zou ik nooit zo'n jas aandoen, maar ik had hem aangetrokken als camouflage pak, zodat ik ongemerkt in de snelwegberm kon rondkijken. Ik weet bijna zeker dat ook Wouter Bos Climate Control op z'n jas heeft staan en dat die jas voor hem ook een vorm van camouflage betekend. Ik vind dat politici geloofwaardiger zijn als ze weer of geen weer met hun colbertjes het binnenhof op en neer lopen, of desnoods zo'n net iets te dunne regenjas dragen waar ook Ferry Mingelen vaak de blits mee maakt, dat zou ook wel een idee zijn. Ferry Mingelen, als je er over nadenkt is dat zo'n beetje de enige stabiele factor in politiek Den Haag.

Uitburgeren

Er is niks op tegen om als freelancer een vast ritme op te bouwen. Daarom ben ik van plan om ieder jaar een artist in residence te doen. Vorig jaar rond deze tijd was ik bezig om met een geleende labrador in te burgeren in de Haagse buitenwijk Ypenburg. Of dat gelukt is blijft de vraag. Over twee weken ben ik van plan om drie weken in een container aan zee te gaan wonen. Terwijl Ypenburg een bij uitstek georganiseerde en geordende omgeving was, hoop ik bij de zee overrompelt te worden door iets groters, iets dat mens overstijgend is. Ik ga ervan uit dat ik via de zee kan ontsnappen aan de beschaving. Het is een nogal romantisch gegeven, maar dergelijke dromen maken het leven wel dragelijk. Dertig dagen uitburgeren lijkt me dan ook een gepaste titel.

stakende schoonmakers

Vandaag werden er door stakende schoonmakers in de trein pamfletten uitgedeeld. Ze riepen daarin op om respect en waardering en een kleine loonsverhoging. Er stonden vragen in als: kunt u uw gezin onderhouden voor tien euro bruto per uur? Retorisch bedoelde vragen waar je geacht wordt 'nee' op te antwoorden. De schoonmakers staken nu al drie weken in de treinen en ik ging onwillekeurig op de grond kijken. Er lag inderdaad wel wat troep her en der. Zo trof ik op de vloer een brief van reclaseringsambtenaar Jenny van Malibaan, centrum voor verslavingspsychologie, waarin ze haar client waarschuwt dat hij zijn afspraak niet is nagekomen en dat de nieuwe geplant staat op 20 maart in centrum Malibaan in Utrecht. Inmiddels is de client wiens naam ik hier natuurlijk niet noem, ook geschorst. Wat een toestanden, denk ik dan als argeloze reiziger. Als die jongen het nu maar in zijn agenda heeft gezet. Er lag nog meer post op de grond die uit een omgekieperde prullenbak was gevallen. Maar ik besloot dat maar te laten liggen. Uit respect voor de stakende schoonmakers.


http://www.youtube.com/schoonmakers

Hotel Birkhoff

Voor het boek dat ik samen met Melle Smets aan het schrijven ben over de snelweg cultuur, probeer ik al geruime tijd een interview te regelen met mevrouw Birkhoff (of: birkhof?) van het Formule1 hotel. Enkele dagen geleden dacht ik haar bijna zover te hebben. Ik vertelde haar dat ik graag een stuk over haar wilde schrijven met haar medewerking. Ze vroeg of het ook een leuk stuk kon worden zonder haar medewerking. 'Een minder leuk stuk', antwoorde ik haar. Zij vond dit verdacht veel lijken op chantage, waarop ik haar antwoorde dat het in zekere zin gewoon gaat om een eerlijke uitwisseling van infromatie. 'U geeft mij wat, dan krijgt u ook wat terug. Als u niks wil geven dan is dat ook goed, maar dan moeten wij dus dingen zelf gaan invullen.'
Het telefoongesprek ging zo een half uurtje door en uiteindelijke stemde ze in. We spraken af verder via de mail contact te houden. Aankomende woensdag zouden we een interview hebben, maar telkens als ik haar bel is ze net de deur uit volgens de receptioniste. Ik begin inmiddels het gevoel te hebben dat ik bezig ben met een drijfjacht waarbij mevrouw Birkhoff figureert als opgejaagd wild. Zelden heb ik iemand getroffen die zo argwanend is voor interviews. Dit is de meest heftige vorm van Franchise Paranoia die we tot nu toe bij een persoon hebben aangetroffen.

bent u illegaal?

Vandaag was ik betrokken bij een middag in de Vrije Academie, in Den Haag, waar we spraken over het fenomeen van de verbouwing (ondermeer in overdrachtelijke zin). Martijn Engelbregt was een van de sprekers, hij is de bedenker van het tegenscript voor telemarketeers. Eigenlijk een briljante vragenlijst waarbij het ineens heel erg leuk is als je een telemarketeer aan de lijn krijgt omdat je met dat script best een leuk gesprek kan hebben. Hij kreeg echter van heel telemarketerend Nederland allemaal hate mail en dreigbrieven omdat hij volgens hen schuldig was aan brood roof. Vanuit zijn voorliefde voor formulieren en informatie bedacht hij een tweede project dat nog een tikkeltje heftiger was. Bij 200.000 huizen in Amsterdam kwam er een officieel ogend kartonnen kaartje door de brievenbus met de vraag of de ontvanger toevallig illegaal was en zo niet of ze dan mensen kenden die wel illegaal waren en hoeveel dat er dan waren. Een briljant onderzoek waarbij in een klap duidelijk werd hoe dat ook alweer werkte in de tweede wereld oorlog. Op de vraag of we morgen ook weer vrolijk zullen meewerken met de bezetter is het antwoord in elk geval volmondig ja. Persoonlijk moet Engelbregt er daarna wel even een jaartje tussenuit want niet alleen burgers vielen over hem heen hij kreeg ook politieke schouderklopjes en verwensingen te verduren.
Pieter van Os, toen nog redacteur bij de Groene Amsterdammer, schrijft een nogal slecht beargumenteerd vernietigend stuk over Engelbregt. Meneer van Os vond het getuigen van slechte smaak. http://www.groene.nl/2004/2/kunst-zo-plat-als-een-dubbeltje

Avonturen van de Hoofdpersoon:#5 Performance

Het buffet was als een omgekeerde crematie uit de dansvloer aan het voordek omhooggekomen. Waar normaal gesproken de kist zou staan, daar openbaarde zich nu een landschap van grote culinaire diversiteit. De Hoofdpersoon die geen ontbijt had genuttigd omdat hij zich had moeten haasten, viel zowat flauw van de honger. Toen zich daar ineens die grote hoeveelheid eten voor hem opdoemde kon hij zich nauwelijks beheersen. Zijn fantasie sloeg op hol. Voordat hij het wist stond de Hoofdpersoon kniediep in een moeras van smeuïge crabsalade. Hij waadde likkebaardend in de richting van gestapelde repen Spaanse tortilla’s waarin stukjes paprika als roodgloeiend edelmetaal naar hem lonkte. Eenmaal bij de drooggevallen rivierbedding van cèrano ham aangekomen verstijfde hij plotseling van de pijn. “Je kwijlt”, zei het meisje die hem had meegenomen als mannelijke accessoire. Hij had een hekel aan bruiloften, maar hij vond dit meisje wel aardig en het vooruitzicht op een gratis drankgelach had hem ook wel aangestaan. Toch vond hij haar nu vervelend worden, ze kneep wel heel hard in zijn arm. Maar hij had nog steeds niets gekregen. Een sliertje kwijl verliet de mondhoek van de hoofdpersoon en liep nu over zijn kin. Een aantal omstanders deed omzichtig zijn best om niet kijken en luisterde zogenaamd geïnteresseerd naar het eindeloze verhaal van de kok. ‘Ja, ja, dames en heren, er is een gek in jullie midden’, mompelde de Hoofdpersoon. Eindelijk werd het buffet vrij gegeven en liepen de Hoofdpersoon en het meisje even later met een waaier aan heerlijke hapjes naar het onderdek waar ze eerder al hadden gezeten. Ze schoven aan bij een jong stel dat er ongelofelijk hip uit zag. Vooral het meisje met haar opgestoken zwarte haar en paarse rok, straalde een en al kunst uit. Maar er was helaas geen andere plek vrij. Toen de Hoofdpersoon tegenover haar zat zag hij ineens dat ze helemaal niet zo jong meer was. Zij was op zijn minst veertig maar had een veel jongere vriend.
Ik heb net een solo in Londen gehad, zei het kunstmens zonder dat haar iets gevraagd was.
Oh, my god, wat maak je dan?, reageerde de Hoofdpersoon vol ironie.
Ik gebruik het werk van anderen voor mijn eigen kunst, ik citeer zeg maar…
Toe maar, een soort intertekstuele verwijzingen, maar dan beeldend,…boeiend hoor.
Ja precies, ik doe performances...zei het kunstmens die nu niet meer helemaal zeker wist of ze in de maling werd genomen of niet.
Ah,de performance, de staafmixer onder de kunstvormen
Sorry?
Nou ja, de performance is een beetje een keukenmachine toch? Je kan er van alles instoppen en het komt er dan een beetje als een hapklaar prutje weer uit, dat is toch wat je doet? Je recyclet toch eigenlijk andermans kunst met een dansje?
De vrouw werd zichtbaar kwaad.
Ah, iemand die zichzelf erg serieus neemt, dacht de Hoofdpersoon bij zichzelf
En jij wat doe jij als ik vragen mag, beet het kunstmens hem toe
Ik ben de Hoofdpersoon van me eigen leven en ik doe iedere dag eigenlijk een nieuwe performance als mezelf. Snap je wel..
Kom John we gaan ergens anders zitten, deze mensen voelen zich te goed voor ons.

Het meisje waar de Hoofdpersoon mee was had hem op dat moment waarschijnlijk willen vermoorden, maar de Hoofdpersoon merkte het al niet eens meer. Voor het eerst die dag had hij weer het gevoel de dingen onder controle te hebben. Genietend, stak hij een stukje Spaanse tortilla in zijn mond.

Berichten van een scharrelaar

Vandaag kwam mijn moeder een fiets lenen om even naar het Gemeente museum van Den Haag te gaan. Er was een tentoonstelling van Kandinsky die ze wilde zien. Tijdens de koffie zei ze tegen mij:’ jij bent echt een scharrelaar.’ Als de mening van anderen iets zegt over de waarheid, dan is dit ontegenzegelijk waar. Er zijn meer mensen geweest die dit hebben gezegd. Vooralsnog heb ik geen reden gezien dit imago te ontkrachten. De scharrelaar, de handige jongen, de ritselaar, dat ben ik. Ik ben ten slotte een kleine zelfstandige en dus scharrel ik mijn klusjes bij elkaar. Met de nadruk op ‘jes’. Nog los van de vraag of ik het zou kunnen, zouden grotere klussen, zoals bijvoorbeeld het organiseren van een congres over de toekomst van kinderdagverblijven of bejaardentehuizen mij ook doodongelukkig maken, denk ik. Ook al zal er best iets boeiends over te zeggen zijn, bovendien betalen dergelijke klussen erg goed. Een goede vriend van mij heeft met het organiseren van een groot ziekenhuis congres zijn eerste sportauto gekocht. Gelukkig heb ik geen behoefte aan een sportauto want ik heb geen rijbewijs. Ik scharrel en snuffel een beetje rond in het leven totdat het tijd is om te gaan. Bij mijn dood zal er, hoop ik, een collectie bij elkaar gescharrelde verhalen te vinden zijn waarvan mensen zullen zeggen: Nee, echt grote gebaren zijn het niet, maar het zijn toch aardige doorkijkjes in het leven van een scharrelaar.

Cafeteria

Op de paviljoensgracht ter hoogte van de gedempte burgwal had de politie met het bekende rood witte lint een groot vierkant over de weg gespannen.Er was niets te zien in dat vierkant. Het was volstrekt leeg, maar op alle hoeken stonden agenten. Ik was op weg nar Het GEMAK, een expositieruimte van het gemeentemuseum en de Vrije Academie, waar een tentoonstelling gaande is getiteld, to fiend emptyness in public space. Ik was daar vorige week ook al geweest, maar wilde nog even de video van monica nouwens afkijken. Ze had mensen in hun auto gefilmd die door Los Angeles aan het rijden waren en commentaar leverde op hun omgeving en hun eigen leven. Ze zeiden zoveel dat het haast leek alsof ze de omgeving probeerden te bezweren. Vooral de opmerking van een vrouw was me bijgebleven en dat was ook de reden dat ik nu terugging naar het GEMAK om het nog een keer te horen. ‘I dreamt that I died and went to heaven and heaven was this cafeteria full with familiar faces and I got incredibly bored. After that dream I stoped having thoughts about the after life.’
Ik vind dit een zeer treffende uitspraak. Als de hemel een cafeteria is, of dat op zijn minst de mogelijkheid bestaat dat het een cafeteria is, dan hoef je er inderdaad verder niet meer over na te denken.
Bij de galerie aangekomen bleek het vierkant van de politie geen onderdeel van de tentoonstelling te zijn. De agent zei dat hij niet mocht zeggen waar het vierkant voor bedoeld was, wat ik een mooi commentaar vond voor een suppoost. Alsof het een variatie is op de opmerking: we willen uw interpretatie van dit werk niet beinvloeden. Maar bij de galerie hielpen ze me uit de droom. Er was daar die ochtend iemand neergeschoten. Geen idee waar de neergeschoten man zich nu bevindt, in het ziekenhuis of toch reeds aangeschoven in de hemelse cafeteria.

sluiproutes

Gisteren zag ik dat het zwarte konijn een vriendje bij zich had, een beige konijn. Het begint hier zo langzamerhand op waterschapsheuvel te lijken. Maar vandaag liep de buurvrouw met een soort visnet achter het beige konijn aan. Het dier blijkt van haar te zijn, maar blijft normaal gesproken altijd keurig in haar tuin, mede omdat deze hermetisch met gaas aan alle kanten is afgerasterd.Dat dacht ze althans. Maar het zwarte konijn kent blijkbaar sluiproutes en haalt iedere dag het beige konijn op om bij ons gras te komen eten, wij hebben een van de weinige tuinen met een grasveld vandaar. Maar de buurvrouw is wanhopig.’nu mijn konijn van de vrijheid heeft geroken wil hij niet meer in z'n hok, en iedere dag kom weer het zwarte konijn om hem op te halen.'

familiegevoel

Door een atelier te huren in een oude loods vol met jonge kunstenaars krijg ik ineens een aardig beeld van een specifiek soort cultuur waar je soms wel aan ruikt maar waar je moeilijk tussenkomt. Ik begin me ook steeds meer af te vragen of je dat wel moet willen. Behalve dan om er iets over te schrijven. Zoals een vriend van mij al opmerkte: 'wat hier gebeurd is exemplarisch, dat gebeurd overal, of je nu in London, New York of Berlijn bent.' Via de mail levert het ook bijzondere teksten en discussies op. Zo schreef laatst iemand dat het groepsgevoel ontbreekt, dat er geen gezamenlijke energie door de ruimte stroomt. Ook willen ze van die plek een belangrijke kunstruimte maken. Die inzet en enthousiasme is natuurlijk uitstekend (want wat gebeurd er nog in de wereld als er niet gedroomd wordt?) maar enige realiteitszin is ook geboden. Die plek gaat niet lang bestaan, hooguit zes maanden en dan zal het afgelopen zijn. Dan lijkt het mij niet verstandig om eindeloze investeringen te doen. Bovendien was ik in de eerste plaats opzoek naar een werkruimte en niet naar een familie, dat heb ik ook alvast teruggemaild, voordat je het weet worden er nog dingen van je verwacht.

mobielpaard

Vandaag zag ik voor het eerst van mijn leven iemand op een paard zitten die tegelijkertijd aan het telefoneren was. Het zag er heel raar uit. Terwijl je zou denken; mensen bellen ook in de auto en op de fiets dus waarom niet op een paard?Misschien komt het wel omdat ik stiekem het paard associeer met een vorm van vrijbuiterij in de wildernis. Paardrijden, dat zijn cowboys die overleven in de openlucht. Waar deze associatie precies vandaan komt is onbekend. Wie de jaren zestig cowboy serie Rawhide terugkijkt ziet dat de serie vrij vlekkeloos overgaat in schaamteloze reclames voor tv, sigaretten en andere consumptiegoederen. Het ging ook bij Rawhide niet om de zuivere beleving van man, dier en de elementen.


http://www.youtube.com/watch?v=Sl2fONPgIJE&feature=related

Waar moet je heen met je engagement , als je de feiten niet kent?

Vanavond werd er weer gekookt in de loods, waar ik ook een ruimte huur. Dat gebeurd iedere zondag. Tijdens deze bijeenkomsten wordt er altijd vrij veel gepraat en gediscussieerd. Zo zijn er mensen die denken dat Amerika Duitsland heeft betaald om de tweede wereld oorlog te beginnen. Of dat de Europese Unie is opgericht om een blok te vormen tegen Amerika. Het zijn lieve mensen en ze maken mooi werk, maar hebben de neiging dingen erg serieus te nemen. Toen ik voorstelde om de opening van de tentoonstelling niet op een donderdag maar op een vrijdag te doen, kreeg ik te horen dat de vrijdagen teveel in de mode zijn de laatste tijd. Ik vermoed dat ze de stille hoop koesteren om binnen niet al te lange tijd als een soort 'factory' ontdekt te worden.

Avonturen van de Hoofdpersoon #4: Op een positieve manier een afwijkend gezicht

De Hoofdpersoon zit in een koffiebar en is al een tijdje bezig met het drinken van espresso’s. Hij neemt het drinken van espresso’s uiterst serieus. Veel mensen om hem heen drinken andere dingen, zoals frappucino's, chipolates, castoletes en lates. Aanstellerige koffiesoorten, die eerder in de categorie milkshake vallen, dan koffie. Dat vond de Hoofdpersoon althans. Bij zijn vierde espresso knoopte de hoofdpersoon een gesprek aan met de het meisje achter de bar. Er was even een luwte in de stroom mensen die tot dan toe was binnengekomen en de Hoofdpersoon was door het barmeisje geïntrigeerd geraakt. Ze behoorde duidelijk tot het type mensen dat hem doorgaans uitermate irriteerde. Het macrobiotische-feministisch-betweterige lesbo type.
Misschien vond hij haar om diezelfde reden ook wel fascinerend. Irritant fascinerend. Ze vertelde dat ze een jaar geleden soyamelk was gaan drinken toen ze had besloten veganistisch te leven. In die tijd was ze ook nog eens fietskoerier. 'Door die combinatie van veel fietsen en een veganistisch dieet vermagerde ik enorm.' Inmiddels was ze geen fietskoerier meer en ook niet veganistisch, maar ze dronk nog wel soyamelk. Dat was een soort erfenis uit die periode. Ze gaf de Hoofdpersoon een bekertje om te proeven. Het was best lekker. Ze vertelde vervolgens ook dat ze niet lesbisch was, in tegenstelling tot de rest van het personeel.Ze had wel veel lesbische vrienden. Hier keek de Hoofdpersoon uiteraard van op. Het was reden om haar nog eens extra goed te bestuderen. Ze was niet per se lelijk, ze had eerder op een positieve manier een afwijkend gezicht. Ze had een kapsel van kortgeknipt kastanje bruin haar, een overdreven grote haakneus, grote ogen en een volle mond. De Hoofdpersoon besloot dat ze leek op een bosbes. Toen kwamen er weer andere klanten binnen en moest ze aan het werk. Voordat ze dit deed stelde ze de Hoofdpersoon nog snel even voor aan haar vriendin die eenzaam aan een tafeltje zat. ‘Dit is Caroline, zij is echt fantastisch’.Caroline bleek een dichtende fietsenmaker te zijn. Ze was fors en wit en had volledig vol getatoëeerde schouders. Ze had een klein rond hoofd met plakkerig geblondeerd haar strak over haar schedel gekamd. Ze deed de Hoofdpersoon denken aan gekookte groente. De hoofdpersoon vroeg hoe het met haar ging, eerder uit beleefdheid dan bezorgdheid.'Ik kom uit een langdurig writer's block, maar nu gaat het wel weer.', zei de gekookte groente.
Dat had de Hoofdpersoon niet zien aankomen en hij vroeg zich verbluft af wat dat was, een writersblock. Hij besloot dat het ergens voor stond, dat het een symbool was voor iets anders. Bijvoorbeeld voor haar vele pogingen van dat droge en futloze haar af te komen - overduidelijk mislukte pogingen waar ze zich maar bij had neergelegd.
'Zijn jouw ouders gescheiden ?' vroeg ze ineens, terwijl ze de Hoofdpersoon met roodomrande ogen aankeek.
‘Nee, ze zijn nog gelukkig bij elkaar.'
‘Dat is ongelooflijk, hier is iedereen gescheiden, al mijn vrienden hebben gescheiden ouders. Of het zijn alcoholisten. Zijn jouw ouders alcoholisten?'
'Nee, nog niet.'
'Dat is ongelooflijk, mijn moeder is alcoholiste.'
'Hoe zit het met je vader?'
'Hij niet, hij zit bij de vereniging voor vrienden en familie van alcoholisten.'
Toen daalde er een stilte tussen de Hoofdpersoon en de gekookte groente. Het leek erop alsof ze voorlopig even door hun onderwerpen heen waren. Gelukkig kwam Bosbes aangelopen met twee kopjes koffie. 'Deze zijn van het huis, want de baas is er niet.', zei ze en ze gaf de hoofdpersoon een knipoog.

Dat is die bekende dinges

In de VN van deze week lees ik over de Inktaap.' (…) een door de Nederlandse taalunie ingestelde prijs waar de winnaars van de drie grootste prijzen in het Nederlandse taalgebied voor in aanmerking komen.' Een prijs dus voor winnaars van prijzen. Er wordt alles aan gedaan om de mens aan het lezen te krijgen. Robert Vuijsje die met 'Alleen maar nette mensen' de Gouden uil won, doet er alles aan om mensen zijn boek te laten lezen. Hij doet dat, gek genoeg, door te gaan lobbyen in Suriname in plaats van te schrijven.(Lobbyen voor een prijs....het lijkt wel de Oscar nominaties). Vuijsje zegt in het interview alle media aandacht leuk te vinden, maar dat hij met zijn hoofd nog veel vaker op tv wil zodat mensen niet meer om hem heen kunnen als ze in de boekhandel staan. Blijkbaar beschouwd hij zich als zo'n soort schrijver, een Kluun, een mediaspectakel. En geef hem eens ongelijk zou erasmus zeggen (in de gedaante van de Zotheid):' Wat doet het er toe dat die anderhalve geleerde hem minacht – als hij het al gelezen heeft? Wat heeft de kritiek van die paar wijzen te betekenen op zo'n enorme massa aanhangers? “(p.80)
Een stukje verderop lijkt Erasmus zelfs direct in te gaan op Vuijsjes verlangen om door de goegemeente in de boekhandel te worden herkent: 'Het is echt de moeite waard om te zien hoe zelfingenomen ze zijn als ze door het publiek worden geprezen, als ze worden aangewezen: dat is die bekende dinges, als ze in de boekwinkel liggen, als ze met naam en toenaam op alle titelpagina's staan, vooral als het exotische namen zijn die klinken als abracadabra.'

Troost

Stemmen doet een beetje denken aan de gang naar de dokter. Daar ga je weer, gewillig opweg naar een democratische check-up. In mijn geval rook het ook nog eens naar ziekenhuis omdat het stemlokaal was ondergebracht in een bejaardentehuis. Later op de dag zijn we met een pingpongtafel op wielen langs een aantal stemlokalen in de stad gegaan om ping pong onder de mensen te brengen. Zo kreeg de gang naar de dokter voor sommige mensen toch nog een troostende verrassing.

stemmen op een wandeling

De lieve G, mijn huisgenoot, weet nog steeds niet op wie ze moet stemmen. Ze is op allerlei websites naarstig opzoek naar de juiste informatie om een afgewogen beslissing te nemen. Groen Links is voor groen licht voor fietsers. Groen Links kiest voor kwetsbare mensen en geeft ruimte aan kunst en experimenten. ‘Wij zijn in essentie natuurlijk fietsers, dus misschien is het wel wat.’
De lieve G leest bij het profiel van Inge Vianen over een leuke wandeling; Via Haagse bos Clingendael en park Meijendaal. 'Hmm, die gaan we een keer doen.’

Rechtszaak rechts-extremistenfeest Nieuw-Scheemda aangehouden

Fascisme, eigenlijk best gezellig!