We denken dat we
in Nederland geen maffia hebben, maar het is nog veel erger; we hebben maffia,
maar we willen het niet zien. Klokkenluiders hebben het zwaar. Zelfs mensen die
interne kritiek leveren op het functioneren van individuen of het functioneren
van een afdeling, krijgen het ervan langs. Alles wordt altijd persoonlijk
genomen. Vandaag hoorde ik, van een betrokkene, het verhaal van Piet Postmus.
Hij had kritiek op de wantoestanden bij de afdeling chirurgie in het VU mc.
Postmus was ook diegene die aan de bel trok toen er camera’s in het ziekenhuis
werden opgehangen ten behoeve van een tv programma. Het management heeft dit
allemaal in zijn dossier opgenomen en ze besloten dat het tijd werd om hun tanden
te laten zien. Hij werd op non-actief gesteld en mocht met niemand praten.
Medewerkers op de
poli vroegen of Piet Postmus nog terugkwam. Het antwoord was: ’Nee hij houdt zich niet aan de regels.’
De verpleger
vroeg daarop: ’Wat is belangrijker, de regels of de normen?’
Daarop gaf de leidinggevende
geprikkeld het antwoord: ‘De regels.’
Als er iemand moet
worden geopereerd aan longkanker, ga niet naar het VU mc. Loyaliteit aan het management
wordt hoger aangeslagen dan de kwaliteit van de medische ingrepen. Een petitiepagina
voor Piet Postmus werd ondertekend door collega’s uit Rotterdam, die werden echter op het matje geroepen door hun bazen. De managers van het Erasmus mc houden kennelijk hun vriendjes bij de VU het hand boven het hoofd.
In de ziekenhuizen
van ons land is het net zo’n grote puinhoop als in de financiële sector. Alleen
kost het in dit geval ook nog mensenlevens. Het kan de managers blijkbaar niet zoveel
schelen, zolang de tent maar draait.
