Bookdome Dokkum

Vandaag was ik even in Dokkum. Heel even maar, om een boek op te halen. Het was donker. De moeder van een vriend woont in de buurt, de vriend heeft een auto, dus ik zei: laten we je moeder opzoeken. Op een bedrijventerrein vonden we de loods waar het boek zich zou moeten bevinden. Een boek uit 1932 over de bodyguard van Al Capone. Ik heb mijn redenen dat soort boeken belangrijk te vinden. De loods bleek een vreemde mengeling van twee werelden. Een oude en een nieuwe wereld. Onder het aluminium dak stonden tientallen rijen houten (lundia) stellingen opgesteld, afgeladen met vergeelde boeken. Vroeger zat Atsee, zo heet de winkel hun logo is een haantje, aan de singel. Niemand komt nog in winkels vandaag de dag. Alles gaat via internet. Ze waren de enige in Nederland die dit boek nog hadden. Dit zei ik uiteraard niet, bang dat de prijs zou stijgen. De verkoper was een stokoude, maar aardige man die moeilijk verstaanbaar was. Tweede hands boeken verkopen doet hij al zijn hele leven, vertelde hij. Toch kreeg ik de indruk dat hij zijn werk deed met enige gelatenheid. Het is moeilijk gepassioneerd te blijven, zeker in een loods ergens achteraf op een bedrijventerrein. Het trekt wel weer aan, denk ik. Als over twee ipad-generaties mensen weer willen voelen hoe het is om een echt boek  in handen te hebben en hoe een antiquariaat ruikt, kunnen ze terecht in Dokkum. Ik denk dat er een goed concept voor een pretpark in zit. Maar dan moeten we nog wel even wachten.