Gisteren sprak ik Cor Montagne, een geoloog en conservator van het museon in Den Haag. In de voorbereiding van een nieuw project heb ik het nuttig geacht te achterhalen hoe een geoloog naar het landschap kijkt.’Geleogie is in de eerste plaats een economische wetenschap,’ zei Cor montagne tegen mij. ‘Mensen zijn zich voor de bruikbaarheid van gesteente gaan interesseren. Eerst voor vuistbijlen, later hebben ze ijzer ontdekt en zijn ze op landschapselementen gaan letten om te kunnen voorspellen of er elders ook ijzer in de grond zou kunnen zitten.’
Als Montagne naar het landschap kijkt ziet hij een verhaal. Los van het feit dat je je niet hoeft te vervelen tijdens een wandeling, is het volgens mij ook een mooie manier om je te oriënteren op de omgeving. Het geeft verdieping aan de vraag; waar ben ik?
'Het landschap liegt niet,' zegt montage.'Doormiddel van allerlei techniek kun je de ouderdom van bepaalde gesteentes bepalen. Dit brokstuk is in het diepste van de aarde ontstaan en is achtendertigduizendmiljoen jaar oud.'
Wie dergelijke getallen hoort beseft dat we nog maar heel kort rondlopen. Het leven op aarde is een besmetting uit de ruimte. Het duurt niet lang meer of die besmetting heeft zichzelf alweer opgeruimd.
