The Wolf of Wall Street van Martin Scorsese gaat over het fictieve karakter van geld. Over mensen die het spel zo goed spelen dat ze er veel, teveel van binnenslepen en de grens tussen fictie en werkelijkheid begint te vervagen. Er klonken echo's in door van Gordon Gekko, het beroemde personage gespeeld door Michael Douglas uit de film Wall Street van Oliver Stone uit 1987. ‘Greed is good’, werd een gevleugelde uitspraak. Jordan Belfort, alias The Wolf of Wall Street, is Gordon Gekko on speed. Het is over the top. Hij heeft een bedrijf dat aandelen verkoopt, louche aandelen die minder waard zijn dan wordt gesuggereerd. Jordan Belfort, meesterlijk gespeeld door Leonardo di Caprio, houdt een toespraak voor zijn personeel en spreekt over telefoons als waardeloze stukken plastic, die wapens worden in dehanden van getraind personeel. Hij zegt: ‘I want you to deal with your problems by getting fucking rich.’ Een aardige variatie op 'Greed is Good', maar toch net wat minder scherp. Er is maar een Gordon Gekko, zullen we maar zeggen. Dat neemt niet weg dat het een vermakelijke film is en zeker een film om naartoe te gaan in tijden van crisis. We hoeven niet allemaal filthy rich te zijn, we kunnen er ook kijken voor ons vermaak. In veel gevallen is dat waarschijnlijk leuker dan echt Jordon Belfort te moeten zijn. Een scène maakt de film al de moeite waard om te zien en dat is het moment waarop Jordan Belfort niet meer kan lopen omdat hij teveel pillen van het een of ander heeft genomen. Hij kan nog wel denken, althans dat lijkt zo. Leonardo di Caprio werd door Scorsese een onverwacht komisch talent genoemd. Dat blijkt wel uit deze scène; als een naaktslak probeert hij zijn witte Ferrari te bereiken die hij vervolgens met zijn voeten open probeert te duwen, omhoog want het zijn vleugeldeuren. Ongekend grappig.
