Zagen

Vandaag had ik een afspraak bij dokter Erasmus in het UMCG. Dokter Erasmus is van de afdeling Thorax chirurgie (borstkas). Sinds ik vorig jaar een 'snuffelstage' op het chirurgisch centrum had gelopen, heb ik een grote interesse voor allerlei mogelijke operaties gekregen. Waarom ook niet op mezelf ? De Operatie als consumptie product is allang geen taboe meer en er valt altijd wel wat te opereren als we willen. Een scheve neus, een laag hangende schouder, te grote of te kleine borsten. Bovendien moet ik volgende week een lezing geven op een seminar over mijn observaties van destijds en hoe dus the human factor van invloed kan zijn op het ontwerp van de operatie kamer. Het medisch consult zou onderdeel moeten worden van mijn verhaal. Een afspraak was snel gemaakt.
‘Mijn ‘probleem’ is een ribbenkas die uitsteekt. Vorig jaar ben ik begonnen met golfsurfen. Negentig procent van de tijd lig je in feite op een plank te wachten op die ene golf en dat is best leuk, maar ik kom dan met gekneusde ribben weer het water uit.’
‘We hebben het wel eens geprobeerd, jaren geleden, om bij patiënten een paar ribben weg te zagen. Maar die groeien dus gewoon weer aan.’
Aldus dokter Erasmus.

Materie

 

De koorts is gedaald, terwijl het moorden in mijn boek De Neergang van de Batavia, is toegenomen. Jeronimus Cornelisz. de onderkoopman van de Batavia richt een enorme slachtpartij aan onder de overlevenden. Ze bevinden zich op de Houtman Abrolhos, een kleine archipel van koraaleilanden voor de westkust van Australië waar de Batavia is vastgelopen. Jeronimus, een man met vreemde overtuigingen die op een eiland  aan het moorden slaat. Dat doet ergens aan denken. Precies! Deze Jeronimus  was de zeventiende eeuwse Breivik van de VOC. Nu ik het boek bijna uit heb, begint de stijl van de vertellende historicus me wat te vervelen. Je gaat dan toch denken: wat zou een romanschrijver als Cormac McCarthy met deze materie gedaan hebben? De muiters hadden nota bene hun eigen uniformen verzonnen en genaaid van al het doek en laken dat aanwezig was op de Batavia. Uniformen afgezet met goudbrokaat. Dat deed Breivik trouwens ook, z'n eigen uniformen bedenken.

Ibuprofennetje

 

Ik ben de Ondergang van de Batavia aan het lezen, geschreven door Mike Dash. Ook ik ben me gaan verdiepen in de Nederlandse geschiedenis, niet wegens schaamte waarover ik zaterdag al schreef, maar omdat ik met koorts in bed lig en dit boek binnen handbereik lag. Soms moet je het doen met datgene wat in de buurt ligt. Er was gisteren een urine leider ontsteking geconstateerd, vandaar de koorts. Inmiddels slik ik anti-biotica, maar ‘s nachts lig ik te ijlen, van het leven op de Batavia. Er zaten driehonderd man op zo’n schip en de matrozen lagen helemaal onderin, tussen de trossen touw op matjes. Ik woelde vannacht van de ene zij op de andere zij, telkens weer om de volgende matroos te ontwijken. Het boek is zeer levendig geschreven. Ook na een ibuprofennetje was het nog goed.

Dissen

 

Filosoof Ger Groot schrijft in de NRC van dit weekend over de noodzaak van rituelen en dan vooral het belang van plekken waar die plaatsvinden. ‘Dankzij de voltrekking van het ritueel krijgt een onverschillig universum de gestalte van een bewoonbare wereld,’ schrijft Groot.

We komen  ten slotte samen in de kerk om elkaars fysieke werkelijkheid te erkennen en elkaar als onderdeel van een geheel te beschouwen. Online is die fysieke nabijheid ver te zoeken en dat maakt het opvallend makkelijk om elkaar te dissen.Maar hoe fijn is dat? Geen gedoe met sociale verplichtingen of het gevaar een klap in je gezicht te krijgen. Beter op facebook gedist dan in het fietsenhok afgerost. Al zal ondanks internet dat laatste ritueel wel niet verdwijnen, die specifieke vorm van fysieke nabijheid kan op een toekomst rekenen.

Schaamte

Vandaag sprak ik met een vriend over het fenomeen van de wetenschappelijke congressen. We zaten in mijn tuin in Den Haag en hij gaat morgen naar Estland voor een congres georganiseerd door International Association of Philosophy and Literature (IAPL). Mijn vriend vertelde dat hij afgelopen zomer op een congres in Lissabon een Amerikaaan had ontmoet die niet alleen een Kierkegaard kenner was maar ook alles wist over Nederland. ‘Hij wist alles en ik wist niks. Uit pure schaamte ben ik me toen in de vaderlandse geschiedenis gaan verdiepen.’ Schaamte is misschien wel een belangrijke motivator om veel te lezen in je eigen tijd.  We willen op publieke gelegenheden  ten slotte niet met een mond vol tanden staan.

Lopen

Vanavond hebben de lieve G en ik in de tuin gegeten bij mijn ouders. Later kwam mijn oom ook nog even langs. Toen mijn ouders reeds naar bed waren begon hij te vertellen over een vakantie enkele weken geleden die hij had ondernomen met zijn zussen. Hij beklaagde zich over het feit dat hij altijd als individueel wordt weggezet, maar dat zijn zussen er ook wat van konden. Zo loopt mijn moeder door de stad alsof ze alleen op de wereld is. Dat klonk pijnlijk herkenbaar. Ook ik ben door een Spaanse vriend beschuldigd van het feit dat ik zonder op of om te kijken door New York liep terwijl hij met zijn vriendin telkens achter mij aan moest rennen. Ik vond op mijn beurt dat hij teveel met zijn vriendin bezig was. Wij waren ten slotte oude vrienden, die vriendin was nieuw. Misschien probeerde ik onbewust die vriendin kwijt te raken. Ik heb die vriend nog wel eens gemaild, maar het is nooit meer goed gekomen, hij praat niet meer met me. Vakantie kan bijzonder onplezierig zijn, mensen zijn uit hun normale doen, hebben geen doel en gaan mentaal en fysiek zwalken.  Je IQ schijnt na een vakantie significant achteruit te gaan. Houd hier rekening mee nu de zomer voor de deur staat.  

Vreemdgaan

 

Eugene Polley, de uitvinder van de afstandsbediening is dood. Hij is 96 jaar geworden. In 1950 had hij al een afstandsbediening  bedacht met een draad die 'lazy bones' werd genoemd. In de Volkskrant wordt een stukje uit de advertentie van de Flash-Matic geciteerd, de draadloze afstandbediening die hij in 1955 lanceerde: ‘Zonder uit uw luie stoel te stappen kan met de Zenith Flash-Matic het toestel worden aan- en uitgezet en van kanaal worden gewisseld. U kunt zelfs het geluid van vervelende reclameboodschappen uitzetten zonder dat het beeld verdwijnt.’

Dat vind ik wel een aardige vondst; reclame maken voor een ding waarmee de reclame uit je belevingswereld kan worden verbannen. Je moest wel goed kunnen mikken met dat ding, wilde je het gewenste resultaat bereiken. Ik kan me zo voorstellen dat er mensen waren die dit mikken tot een ware kunst hadden verheven. Polley was zelf ook erg blij met zijn uitvinding. Hij erkende dat hij doorspoeltoilet misschien boven zich moest dulden als het om uitvindingen ging die het meest een bijdrage hadden geleverd aan de beschaving. Maar op 86 jarige leeftijd meldde hij dat de afstandbediening net zo belangrijk was als seks.  Een wat vreemde uitspraak. Hij had natuurlijk moeten zeggen: 'De afstandbediening is beter dan seks. Het is een vorm van vreemdgaan zonder schuldgevoel.'

Scoren

Borgen (Burcht) is een Deense serie over politiek. Of liever gezegd over politiek in een mediatijdperk. Het is zeer de moeite waard om te bekijken omdat het in veel opzichten vergelijkbaar is met de Nederlandse situatie. Ook in Denemarken zijn partijen te klein voor een meerderheid en daardoor gedwongen coalities te vormen en ook in Denemarken hebben ze te maken met een vrijheidspartij a la Wilders. De pers ligt soms letterlijk met de politiek in bed. Birgitte Nyborg is de eerste vrouwelijke minister president van Denemarken en het enige vervelende waar ik me nogtans aan geërgerd heb is het feit dat haar man zo ongeveer in iedere aflevering zegt seks te hebben met de minister president, of dat de minister president bij hun aan de ontbijttafel zit of iets van die strekking. We mogen er echter vanuit gaan dat deze man in latere episodes iets meer te doen krijgt, een buitenechtelijke affaire met een van zijn studentes bijvoorbeeld. In elk geval iets waar de media of de tegenpartijen mee kunnen scoren dan wel chanteren. 

Heilstaat

 

Vandaag las ik in de NRC een stukje over kamerleden die druk doende zijn om hoog op de kandidatenlijst van hun partij te komen. Zo houdt PvdA’er Jacques Monasch een Blogboek van een kandidaat bij. Ik wou dat ik het bedacht had om mijn blog ook zo te noemen. Ik voel me namelijk ook regelmatig een kandidaat van iets ondefinieerbaars. Wat je ook van Monasch vindt hij heeft wel een helder idee over de de inrichting van Nederland. De NRC citeert uit een blogboek: „Tuincentra en Ikea. Heerlijke plekken. Zullen er ooit plaatsen zijn, denk ik dan. Plaatsen waar je dichter bij de socialistische heilstaat komt. Alles maakbaar, bereikbaar en betaalbaar.”

Het kan natuurlijk ook zijn dat hij ironisch is en niet terugdeinst voor zelfkritiek. Maar dat laatste lijkt me in het geval van Monasch onmogelijk. Hij probeert simpele boodschappen de wereld in te helpen, maar soms zijn ze een beetje tegenstrijdig. De IKEA is de heilstaat, tegelijkertijd bekritiseert hij het feit dat overal goedkope Polen in dienst worden genomen als een soort wegwerpmedewerkers. Is hij dan nu al vergeten dat onlangs bekend is gemaakt dat IKEA gebruik maakte van dwangarbeiders in die andere socialistische Heilstaat, de DDR?

De heilstaat bestaat wel, maar niet zonder slavernij.

25

 

Vandaag heb ik van 9:00 tot 14:00 non-stop projectvoorstellen van studenten aan de kunstacademie Rotterdam beoordeeld. Het moesten voorstellen zijn voor een encyclopedie over de Internationale Architectuur Biënnale van Rotterdam. Een alternatieve manier om door het aanbod heen te gaan. Studenten kwamen met van alles en nog wat. Een meisje zei dat haar het vage taalgebruik was opgevallen. Zo werd er over 'historisch weefsel' gesproken en 'sustainable city' en iemand had het over 'nomadic activity' in plaats van 'in de trein stappen'. ‘Er bestaan wel tien soorten stad, dat is toch verschrikkelijk?’ Zei ze.  Daar had ze een punt, we hebben haar geadviseerd de lijst zo lang mogelijk te maken met verschillende soorten onzin steden. Te beginnen met 'historische weefsel stad'. Na 25 van dit soort voorstellen en mee-denk momenten zat ik er wel redelijk doorheen.

Hotpot

Vanavond heb ik bij mensen thuis Chinese hotpot gegeten. De gastheer en dame is een stel dat verbonden is aan de universiteit Leiden. Ik ken deze mensen niet, ik heb ze een keer eerder ontmoet vlak voordat we naar Ghana gingen. Vandaag waren we weer bij elkaar om het over Ghana te hebben. De suggestie is gewekt dat we iets voor elkaar kunnen betekenen. Het was hartstikke gezellig, daar niet van, maar ik had constant het gevoel dat ik nou juist datgene waarom ik daar was, thuis had laten liggen.

Roman

 

Robert M. is eng omdat hij er zo lief uitziet. In de Volkskrant werd hij vandaag omschreven als ‘een babyface met een kuifje en grote, verbaasde ogen.’

Een intelligent mannetje die de rechter uitlacht als deze een Latijns gezegde niet kent.  Uit het stuk in de Volkskrant van Jaap Stam komt een beeld naar voren van iemand die zo weggelopen lijkt te zijn uit een roman van Arnon Grunberg en dat is geen goed teken. De logica van Francois Lepeltier in Gstaad ‘95 ‘98 geschreven onder Grunbergs heteroniem Marek van der Jagt, is onnavolgbaar maar waterdicht.  Robert M. is hoofdverdachte in een geruchtmakende Amsterdamse zedenzaak waarbij hij vele peuters en baby's seksueel heeft misbruikt. Hij noemt zichzelf behekst en als verdediging gooit hij de meest idiote beeldspraken in de strijd. Zo vergeleek hij zich tijdens de zitting met een veganist op Groenland die enkel kan overleven door het eten van zeehonden.

Aardstraling

 

Vandaag ontmoette ik een ouder echtpaar, dit wederom in verband met de klus waar ik mee bezig ben over de  grenzen van de stad. Dit echtpaar woonde op een streepje grond dat ze huren van de gemeente aan de randen van het stadspark niet ver van de polyester iglo. Ze hebben er een mooi plekje, vlak langs een kanaaltje waar eenden in drijven. Die eenden hebben kuikentjes. ‘We moeten ervoor zorgen dat die kleintjes zo snel mogelijk worden vetgemest anders redden ze het niet, het zijn er nu zes maar het zou me niet verbazen als er morgen nog maar vier zijn. Ze worden opgevreten door snoeken,’ zegt de man van het echtpaar. Hij heet Bertus en heeft me ook voorgedaan hoe je met een wichelroede kan aantonen dat er ergens een kabel in de grond ligt. ‘De aardstraling wordt op de plek van de kabel verstoord,’ zei Bertus.

Het stel voldoet wat mij betreft uitstekend aan het beeld van een grensbewoner.

Bio-pic

 

Vanavond heb ik gegeten bij een meisje met de naam Cecile. Paprika’s gevuld met rijst en tonijn en een beetje roomkaas. Het was nog lekker ook. Ik ken Cecile helemaal niet, ze zat vandaag toevallig bij ons op kantoor. Cecile kent Jose want Jose is bevriend met de Mexicaanse huisgenoot van Cecile. Jose zou bij mij komen eten, maar ik had geen eten in huis omdat ik er geen rekening mee had gehouden dat op hemelvaart de winkels dicht zouden zijn. Cecile heeft ons toen uitgenodigd bij haar thuis. De Mexicaanse vriendin was er ook en ook nog een Oostenrijker en we hebben dus gevulde paprika’s gegeten, wat me op de een of andere manier melancholisch stemde. Gevulde paprika’s doen denken aan de tijd dat ik studeerde. De gevulde paprika is chique eten, als je jong bent.   

Het was heel gezellig. Later is iedereen naar de bio-pic over Bob Marley gegaan. Ik heb toen afscheid genomen van Cecile en de rest want je moet de melancholie niet overdrijven en  ik wilde nog wat werken.

Dilemma

 

Machiavelli schetst een aardig dilemma voor de heerser. Hij heeft logischer wijs een hoop vleiers, maar hoe komt hij dan aan de waarheid? Je kan je niet door iedereen de waarheid laten zeggen, als heerser, want dan brengt niemand meer respect voor je op. In plaats daarvan moet je een selectief groepje van wijzen aanwijzen, alleen die vertrouwelingen mogen de waarheid tegen je zeggen. Aldus Machiavelli. Tovik Dibi kan geen leider van Groen Links meer worden. Teveel mensen hebben hem al de waarheid gezegd, niemand neemt hem nu nog serieus.

Gedrag

Vandaag heb ik met de Lieve G  in een vegetarisch restaurant gegeten, er was weinig tijd om te koken, er moest getennist worden. We hadden nooit eerder in dit restaurant gegeten omdat we het niet vertrouwden vanwege de naam. Wie BlaBla op z’n gevel durft te zetten, durft misschien ook dingen op een bord te leggen waar je liever niets mee te maken wilt hebben. Het viel mee, het eten was niet onaardig, maar wat aan de dure kant. Naast ons werd heel erg hard en zeer academisch gepraat in het Engels. Een man was een vrouw iets aan het uitleggen over zijn vakgebied Sociologie. Hij vertelde dat sommige van zijn collega’s Sociologie behandelen alsof het natuurkunde is. Ze willen volgens hem koste wat koste gedrag voorspellen maar gebruiken daar formules voor die eigenlijk niks verklaren behalve zichzelf. Dat is een mooie definitie van waar het in de wetenschap vaak over gaat; een activiteit met als belangrijkste doel zichzelf te bewijzen. Het lijkt wat dat betreft verdacht veel op de kunstwereld.

Geel

 

Vandaag heb ik op uitnodiging van Peter Zuiderwijk als gastdocent gefigureerd in zijn college ‘redactie’, op de Willem de Koning Academie (WDKA). Het was de bedoeling dat ik iets vertelde over mijn werk en vervolgens feedback zou geven op het werk dat ze gemaakt hadden. Het leek me een misverstand dat ik iets nuttigs zou kunnen zeggen tegen studenten die allemaal grafisch vormgevers bleken te zijn. Maar ik zeg niet graag nee op dit soort uitnodigingen. De studenten moesten hun eigen encyclopedie maken van de Internationale Architectuur Biënnale die ging over ‘making city’ (overigens hoorde de vpro documentaire over IKEA en Siemens, ook bij dit making cities thema).

Veel studenten waren er nog niet geweest, maar het was nogal warrig, wat ik ervan hoorde. Iemand zei: ’De enige coherentie is de kleur geel, dat houdt het nog een beetje bij elkaar.’

Er volgen meer colleges. Het echte feedback geven moet nog beginnen. Misschien dat ik om die reden ook nog even naar de Biënnale ga kijken.

Propaganda

 

Op Radio 1, bij het programma OVT, werd vandaag de wereld omroep ‘herdacht’. Het wordt voor een belangrijk deel afgeschaft. Of dat terecht is of niet, weet ik niet, ik ken het alleen van de interviews met Tanja Nijmeijer en dat onderdeel blijft volgens mij bestaan. De fragmenten van een programma als 'het schip van de week'  uit de jaren vijftig klonken heel vrolijk en opgeruimd. Een van de commentatoren noemde het ‘heel erg Disney’. Hij had gelijk, de spontane boodschappen uit het vaderland zoals een jongen die een brief aan vader op zee voorlas, werden volledig volgens een script voorgedragen. Daar zat weinig spontaans bij. Er was een nieuws item waarbij de Nederlandse nieuws week werd doorgenomen en dan kon je er als 'Katholieke Nederlander' in de Braziliaanse jungle weer even tegenaan, als het ware. Als mensen in de jaren vijftig vertrokken dan duurde het wel even voordat er genoeg geld was om weer terug te komen tijdens een vakantie en om deze verweesde burgers toch te behouden was er de wereldomroep. In hun statuten staat ook duidelijk dat het erom ging deze Nederlanders voor het moederland te behouden en om Nederland in de wereld een stem te geven. Het radio station had dus vooral propagandistische doeleinden. Dat ze daar eerlijk voor uitkomen, is dan wel weer mooi. 

Dreinend kind

In 'Where the wild things are', de film van Spike Jonze naar het beroemde boek van Maurice Sendak, probeert een jongetje zijn woede uitbarstingen in te zetten om macht te krijgen over de volwassenen. Hij drijft zijn moeder ook daadwerkelijk tot wanhoop. Laatst hoorde ik op de radio dat Hitler hetzelfde deed. Arie Storm besprak op radio 1 de nieuwe Hitler biografie van A.N. Wilson. De biograaf beweert dat Hitler zijn beroemde woede uitbarstingen bewust inzette om zijn zin te krijgen. De meeste mensen houden helemaal niet van conflict, lawaai en ruzie, dus om het te laten stoppen gaven ze hem gelijk. Hitler als een groot dreinend kind, ik had het nog niet eerder gehoord, maar het lijkt zeer aannemelijk ook in het licht van zijn liefde voor honden. ‘Zoals alle honden liefhebbeer,’ leest Storm voor.’ had Hitler meer affectie voor zijn twee honden dan voor mensen.’ Het behoeft geen betoog dat Eva Braun Hitlers herdershond Blondie haatte. Ze schopt hem onder de tafel.

Voorspelling

In de Volkskrant las ik dat uit een recente archeologische vondst is gebleken dat de Maya’s het einde van de wereld nog even uitstellen. De timing van deze vondst is opvallend. Op 21 december van dit jaar zou het namelijk zo ver zijn, de cyclus komt dan ten einde en de wereld vergaat. Nu lijkt het net alsof de Maya’s ons een berichtje hebben gestuurd vanuit het verleden met de mededeling: laat de koffers nog maar even in de kast staan, het is nog niet zover, nieuwe berekeningen zeggen ons dat we nog 7000 jaar te gaan hebben.

Toeval

Vandaag was de opening van drie kiosken op de boulevard (Adama, Immetje, Hanne). Het was verrassend druk ondanks de voorspellingen van zwaar onweer die ons uiteindelijk wonderbaarlijk genoeg bespaard zijn gebleven. Er waren drie kiosken en drie keer was er een praatje van iemand. Om te beginnen van wethouder ruimtelijke ordening Marnix Norder. Vervolgens kwam Emmy Bolsius aan het woord die directeur is van het Delta programma Kust. Ze vertelde over de zandmotor, een kunstmatig eiland dat door de stroming zand aflevert op het strand waardoor eventuele erosie automatisch gecompenseerd wordt. Emmy Bolsius schildert ook en dat is geen schande naar eigen zeggen want Ad Verbrugge is ook niet alleen maar filosoof. Hij doet iets met muziek. Toegegeven; daar zit iets in. Om onduidelijke redenen kregen we nog het een en ander te horen over verf. Zo wist  Emmy Bolsius ons te vertellen dat de verf fabriek Talens ooit een machine heeft aangekocht waar voorheen Haagse Hopjes mee gemaakt werden. Zij vullen er bakjes verf mee.Leuk om te weten, daar niet van. Toen ik zelf aan de beurt was heb ik iets geprobeerd te vertellen over verschillende woonopvattingen, met name het verschil tussen het leven in de buitenwijk en het leven aan de kust, heb ik aangestipt. Toen ik op het punt aanbelandde dat het leven aan de kust misschien steeds meer begint te lijken op het leven in een buitenwijk door het soort woningbouw dat hier gepleegd wordt, liep de wethouder weg. Men heeft mij achteraf bezworen dat het toeval was.  

Men kan op de kiosk de verhalen over Adama, Immetje en Hanne lezen door een QR-code te scannen, die brengt je naar de website. Je kan natuurlijk ook direct naar de website gaan.http://www.satellietgroep.nl/fotoroute_boulevard

 

Come and See

 

In de trein van Groningen naar Den Haag trok er een einsatzgruppe over mijn beeldscherm. De Duitsers zaten in een Russische film uit 1985 die ik had gevonden op mijn harde schijf. Het is een psychologische horror die is uitgekomen ter gelegenheid van de 40 jarige viering van de overwinning op de Nazi’s. Het verhaal over het Nazi vernietigingscommando dat in Rusland 628 dorpen heeft uitgemoord wordt verteld door de ogen van een Russisch jongetje dat bij de partizanen is gegaan. De vervreemding in deze film en de overgang van kindertijd naar wasdom in een duizelingwekkende snelheid vanwege de oorlog maken dit een aangrijpende film die misschien op gelijke hoogte staat met Apocalypse Now. Misschien was het ook een klein beetje een propagandafilm, maar dat geldt uiteindelijk voor alle oorlogsfilms.

Ouderdom

‘Je hebt dus het gevoel dat er vliegjes in een vertraagd spoor door je gezichtsveld zweven?’

De dokter vatte nog maar een keer samen wat ik hem zojuist aan de telefoon had verteld. Hij voegde er aan toe dat er niks aan te doen was. ‘Ouderdom, ‘ zei hij.

Toen ik ophing schoot het me te binnen dat ik hem nog vergat te zeggen dat ik gisteren tijdens het interview in de polyester iglo plotseling stekende hoofdpijn had gekregen recht boven datzelfde oog. Een hoofdpijn die vandaag tegen het einde van de middag terugkeerde.

Toch durfde ik de dokter niet meer te bellen, bang dat hij slechts een simpele mededeling voor mij zou hebben: ’Het aftakelen is begonnen.’

Gevoel

Vandaag heb ik een jongen geïnterviewd die in een polyester iglo woont. De iglo staat op een een stuk grond waarvan hij verschillende kavels verhuurt aan anderen die ook hun eigen huisje hebben gebouwd. Nadat hij de wereld was rondgereisd had hij geen zin meer om voor een baas te werken. Hij wilde wel werken, maar dan voor zichzelf. Wonen in een polyester iglo versterkt het vrijheidsgevoel.

Humor

 

Er staat een tv in het Groningse appartement van de lieve G. We hebben er naar gekeken vanaf de bank. Dat is een idee van comfort en gezelligheid waar ze al langer mee rondloopt. Samen gezellig op de bank tv kijken. In Den Haag heb ik stiekem ons tv abonnement opgezegd en we hebben er ook geen bank. In Groningen heeft de lieve G een internet abonnement en het schijnt niet te kunnen;  internet zonder tv. De tv is tweede hands en heeft de lieve G van haar ouders gekregen. Zo konden we dus eindelijk eens beleven wat echte gezelligheid betekent: zappend vanaf de bank met een Danone toetje binnen handbereik. De Britse filosoof Allan de Botton kwam voorbij. Hij was net op tijd om mijn gemoedstoestand te duiden, hij noemde Nederlanders een soort Zwitsers maar dan met humor.  

Hits

 

Vorige week was ik aanwezig op het symposium 'De Nacht van de Filosofie'.  Eventjes was ik een zaal ingelopen waar Filip Buekens, een Vlaamse komiek zo dacht ik eerst, z’n verhaal mocht houden. Hij blijkt professor taalfilosofie te zijn aan de universiteit Tilburg. Buekens was iets aan het doen wat volgens mij zijn favoriete bezigheid is; Slovoj Zizek bashen. Hij deed het namelijk met plezier. Eerder al heeft Buekens Lacan en Freud aangepakt zo lees ik in zijn bibliografie. De vraag reist:’wat heeft Buekens zelf te melden?’

Op die donderdag in Groningen liet hij ondermeer tabelletjes zien waarop je kon aflezen hoeveel hits je kreeg als je ‘Slovoj Zizek + bullshit’ intikte. Ook kwam er een foto voorbij waarop de Marxistische denker samen met zijn vrouw te zien was. Dat is een Argentijns model. Een oppervlakkige toeschouwer krijgt vooral de indruk dat Buekens jaloers is op de populaire filosoof. Want met welke combinatie je de naam Zizek ook in tikt, het aantal hits blijft duizenden keren hoger liggen dan die van de naam Buekens.

Laatste Redding

 

Vanavond ben ik met een vriend naar de film The Avengers geweest. Alhoewel het een goede film was om te contrasteren met dodenherdenking, was het behoorlijk zwaar om de film de volle drie uur lang uit te zitten. Mijn vriend leek het wel te kunnen waarderen. Het ging over superheroes die de wereld moesten redden, te beginnen met Manhattan. Er werd nog wel een poging gedaan om goed en kwaad een beetje door elkaar te laten lopen, maar dat is niet helemaal gelukt. In de bar waar we nadien een biertje gingen drinken was men reeds bezig de goegemeente naar buiten te werken door middel van harde muziek. Daardoor leek het alsof we nog steeds in de film zaten. Je krijgt er een opgejaagd gevoel van, maar het 3D effect deed me minder dan die eerste keer met Avatar. Zie hier mijn bericht over die film.

Kapitaalvernietiging

 

Mensenrechten. Het is niet van de lucht de laatste tijd. We horen Oekraïne en we horen China. Maar wat zijn het eigenlijk? In Nederland zijn de mensenrechten ontstaan bij het humaan kielhalen in de zeventiende eeuw. Voorheen betekende kielhalen een gewisse dood omdat je langs de onderkant van het schip werd getrokken waar schelpen als duizenden scheermesjes het lichaam aan flarden scheurden. De Nederlanders vonden een tuigje uit waarmee je werd gekielhaald want het was anders zonde dat je een matroos moest missen. Je werd wel gestraft maar daarna moest je weer aan het werk. Het is zondig om een mens dood te martelen omdat het kapitaalvernietiging is. Dat moet de Chinezen toch ook aanspreken.

Slijk

Wie spreekt er nog over digitale snelweg vandaag de dag? Juist nu de snelweg op haar beurt een fysiek internet is geworden? De metafoor dook dit weekend op in Volkskrant in een artikel over Assad die 25 duizend dollar had betaald om een artikel over hem en zijn vrouw in Vogue magazine te krijgen. Volgens de auteur gaat niets verloren op de digitale snelweg en is ook het Vogue artikel makkelijk terug te vinden. De metafoor gaat mank juist omdat er op de snelweg geen geschiedenis bestaat. Een ongeluk heeft nog maar net plaatsgevonden, of het is alweer opgeruimd. Internet is eerder als de oceaan met scheepswrakken op de bodem. Ze zijn onzichtbaar en onder het slijk, maar er zijn altijd wel enkele vissen die het ding weten te vinden. Vogue zal moeten leren leven met dit schandaal, maar Assad ook. Hij zal met geen enkel artikel zijn imago nog kunnen oppoetsen, hij heeft de regie verloren over de fictie van zijn leven. Het zijn nu anderen die dat verhaal voor hem schrijven, maar dan wel met als doel hem ten val te brengen en door het slijk te halen.

Peace

 

Vandaag werd ik voor het eerst sinds tijden fysiek bedreigd. Er zijn wel vaker klachten geweest over mijn weblog en ook hebben meer mensen verzocht om wat discreter te zijn, maar een fysieke bedreiging zat er nog niet bij. Niet dat het echt heel bedreigend was want het ging via de telefoon. Hij was vooral heel erg boos. Even voelde het alsof ik terug was op het schoolplein waar jongens uit de hogere klassen soms aankondigden dat ze je gingen opwachten in het fietsenhok om je een pak rammel te geven. Deze bijna nostalgische angst staat mij ook te wachten, de volgende keer dat ik aankom op Groningen Centraal. Achteraf kan ik me wel voorstellen dat hij het niet leuk vond dat zijn verhaal op internet was beland. Bovendien kwam ik er bij herlezing achter dat het voorbeeld geen concreet doel diende. Het kon er dus gemakkelijk vanaf. Het ging over de waarheid in een totalitair regime, persoonlijke waarheden, zelfcensuur en zelfmoord. Interessante kost op zich, maar allicht geen onderwerp om even snel te behandelen op een weblog. Er is een verschil tussen een weblog en een essay. Een weblog is bedoeld voor korte observaties en al te grote onderwerpen kunnen daarbij verloren raken in al te bondige formuleringen. Toch is in principe alles bruikbaar bij het schrijven. Dat je onderweg vijanden opdoet, betekent alleen maar dat je op de goede weg bent. Bij schrijven gaat het er ten slotte om anderen in beroering te brengen. We hebben het overigens alweer bijgelegd door het woord peace naar elkaar te e-mailen.