Een surrealistische roman, ‘ De laatste nachten van Parijs’,
geschreven door Philippe Soupault is tot stand gekomen volgens de zogenaamde
techniek van het automatische schrijven (ecriture automatique). Ik weet niet
wat ik me erbij voor moet stellen, bovenstaande zin is een poging tot
automatisch schrijven, maar is in feite door mij gecomponeerd. Sterker nog, er is sprake geweest van effect bejag (het plaatje daarentegen heb ik zo snel gekozen dat ik er niet bij na heb kunnen denken). Vanavond
heb ik hetzelfde geprobeerd met koken. Het ging om restjes van gekookte bieten,
een bosje kousenband, luchtige gefrituurde tofu (een soort sponsjes) spinazie,
een ei en pittige dipsaus. Eigenlijk mikte ik de hele zooi gedachteloos bij
elkaar. Een vorm van ‘cuire automatique’, zo stelde ik mij voor. Het resultaat
was heel goed te eten. Natuurlijk wel met een scheutje sojasaus om het af te
maken.
