Eerder schreef ik hier (vrijdag 27 januari 2012) naar aanleiding van een post op Ths Stone, filosofie blog van The New York Times, over de ethische kwestie bij het inzetten van oorlogsrobotten. Ik zei toen dat oorlog voeren al sinds de bommenwerper een zekere afstandelijkheid en abstractie had bereikt, die nu wordt bekritiseerd door het inzetten van oorlogsrobotten. Misschien is een bommenwerper toch wezenlijk iets anders dan bijvoorbeeld een drone. Een onbemand vliegtuigje waarmee je op afstand terroristen kan uitschakelen schijnt permanent op de grens tussen Pakistan en Afghanistan te patrouilleren.Tijdens de Obama administratie zijn drone-vluchten opgevoerd. Ze zijn wel effectief, maar zetten veel kwaad bloed bij mensen die onschuldig zijn en constant worden bekeken. De drone is een vliegende veiligheidscamera plus wapen. Wat we hier in werking zien is het bekende panopticon effect. Zoals de observatietoren van koepelgevangenis ervoor zorgt dat de gevangene zich altijd bekeken voelt, zo geldt iets vergelijkbaars voor de bewoners van een dorp met een drone boven hun hoofd. Ik geloof dat ik ook zou proberen dat ding uit de lucht te halen. Het is niet voor niets dat we geen koepel gevangenissen meer bouwen, het wordt als onmenselijk gezien.
