Ik had me erop voorbereid dat het lang zou duren, dus in de
wachtkamer van de Ghanese ambassade klapte ik mijn laptop open en begon te
werken. Na anderhalf uur was ik aan de beurt. Ik mocht naar het kleine kamertje
waar ik tot mijn verrassing naast de Ghanese dame van de vorige keer een jonge
man aantrof die het graag goed wilde doen. Ook het consulaire werk is een
ambacht. De pasfoto’ die ik bij me had moest ik op alle vier de pagina’s
plakken. Ik mocht niet de prittstift gebruiken die op zijn bureau stond. Geen probleem, in de wachtkamer lag ook een prittstift. Na vijf
minuten was ik terug. Wat bent u van plan te gaan doen in Ghana? 'Toursim,' zei
ik naar waarheid. We zouden ten slotte wat gaan rondkijken op verschillende
plekken. Dat ik van plan ben hierover iets te gaan schrijven doet niets af aan
de kwalificatie toerisme. Vervolgens werd ik erop gewezen dat het adres van de
golden Tulip niet langer
geaccepteerd werd. 'Dat was deze zomer nog niet het geval,'
zei ik. 'Policy changes all the time,’ zei hij daarop. Ik noteerde daarom de
naam van iemand die ik ken en zijn nummer. Die persoon werd prompt gebeld. Hij
bevestigde mijn komst, maar voegde er aan toe dat ik naar Ghana ging ‘on a
mission’.
Ik kon vertrekken. Alhoewel ik optimistisch in de wachtkamer ging zitten, kwam ik
geknakt weer buiten. Onverrichter zaken, wel te verstaan.
