Het schrijverscollectief Katapult waar ik lid van ben, of liever
gezegd; dat ik mede heb opgericht, is vanavond bijeengekomen om een tekst van de
schrijver Blanchot te lezen. Een theoretische tekst over literatuur met de
titel: Literature and the right to Death.
Ik had erbij moeten zijn natuurlijk, maar ik moest
schaatsen, wat overigens tegenviel. Schaatsen op de baan is even andere koek
dan schaatsen op natuurijs. Het
ijs is namelijk hartstikke glad. Op natuurijs kun je gewoon een beetje gaan
ploegen. Vreemd genoeg kon ik afgelopen zaterdag met gemak vele tientalen
kilometers voort, we hebben zo’n tien uur op het ijs gestaan, maar nu was ik na
een uurtje al volledig uitgeput. Eigenlijk had ik daarna nog naar de Blanchot
avond gemoeten om over het dilemma van de schrijver te praten. Maar ik voelde me uitgeput, op de bank las ik enkele pagina's. Het gevaar van de schrijver is volgens Blanchot
dat hij de actie om zeep helpt, niet omdat hij in onechtheid zou handelen, maar
omdat hij de werkelijkheid in een keer toegankelijk voor ons maakt. ‘Unreality
begins with the whole,’ (p317) zegt Blanchot en in de echte wereld bestaat er niet zo
iets als het hele.
Blanchot, daar kom je in een avond niet
uit, lijkt me. Morgen lees ik de notulen van Katapult en zal kijken of er nog opvallende
conclusies zijn voortgekomen uit deze avond. De volgende keer ben ik er bij, we zijn niet voor niets een collectief.
