Vanavond zag ik The Artist. Een grotendeels stomme film over
de opkomst van de geluidsfilm en hoe acteurs uit die periode bij het vuilnis
worden gezet. Films uit het tijdperk van de stomme film waren vaak simpele
liefdesverhalen. The Artist was ondertussen ook een simpel liefdesverhaal.
Dat hoeft niet vervelend te zijn, maar in dit geval werd het nergens echt pijnlijk. Misschien doet de film ook een beetje aan het werk van Woody Allen denken, je moet de films nooit letterlijk nemen, maar altijd met een drie dubbele knipoog. Het is een film over films die nergens over gaan en
gaat zelf ook nergens over. Dat het ook anders kan heeft Tim Burton laten zien met Ed Wood. Ook een film
over de B-filmindustrie, maar vooral een verhaal over de regisseur Ed Wood die tevergeefs zijn dromen op film probeerde te vangen.
