De ‘edele wilde’ is altijd een Westerse fantasie geweest om te verwijzen naar een 'oorsprong' of 'oorspronkelijkheid' van de mens, oftewel de mens zoals die hoort te zijn. Vooral Rousseau zag in
techniek en vooruitgang een probleem voor sociale verhoudingen tussen mensen.
De 'edele wilde' bleek echter ook nare trekjes te hebben. Sommige indianenstammen
in de Amazone begraven hun geestelijk gehandicapte kinderen levend. Dat voldoet
niet helemaal aan het Westerse ideaal van een nog ‘maagdelijk’ natuurvolk. In de
reisbijlage van Volkskrant van dit weekend lees ik over de Goyaki guiding
school die de Masai onder andere bijbrengen dat ze beter niet iedere leeuw die
ze tegenkomen aan hun speer kunnen rijgen. Er wordt gesproken over ‘leeuwen
melken’. Het idee is dat ze hun spoorzoekerskennis in kunnen zetten om toeristen
naar de dieren te leiden en daar geld aan te verdienen. De Goyaki guiding school is een
opleidingsinstituut voor de edele wilde. Dat wil zeggen: de Masai leren zich te gedragen volgens een Westers natuurideaal, waarvan we graag geloven dat die bestaat, maar waar we onszelf niet graag aan houden. In de Westerse hunkering naar het authentieke wordt niet geschroomd om de werkelijkheid een handje te helpen.
