Vandaag was ik bij de opening van Food Forward, een
tentoonstelling ter afsluiting van een meer jaren programma van Stroom Den Haag over de invloed van voedsel op onze cultuur. Voordat de deuren opengingen
werden de deelnemende kunstenaars geïnterviewd. Een van hen, de Ier John
O’shea, is een vegetariër met heimwee naar de black pudding (bloedworst). Voor
Stroom ontwikkelde hij, inclusief een steekhoudend business model, de
mogelijkheid om black pudding te maken zonder het dier te doden.Bloedworst gemaakt door middel van bloedtransfusie. Dit toont wat mij betreft aan dat het vegetarianisme een snobistische kant opgaat (als het dat niet altijd al was). Terwijl bloedworst vroeger een bijproduct was van het slachten, gewoon omdat we niet graag iets weggooien, worden dieren nu buiten de voedselketen gehouden en hoeven ze alleen zo nu en dan naar de bloedbank. Deze worst is uiteraard niet te betalen, maar je kan er volgens O'shea wel een schoon geweten aan over houden. Dat is maar de vraag, de footprint van deze dieren is waarschijnlijk vrij hoog, je moeten ze eten geven en ze produceren mest, maar het rendement is tamelijk laag. Wat in dit geval goed is voor de vegetarier is slecht voor het milieu.
Het meest surrealistische werk dat werd tentoongesteld was van
Arne Hendriks, die al een aantal jaren geleden een project lanceerde dat hij ‘The incredible shrinking man’ noemt.
De vraag
is eigenlijk: wat als we maar 50 centimeter hoog zijn? Dan kunnen we van een
bloemkool met tien man eten, is zijn redenering. Het is een gedachte-experiment
die hij tot het uiterst doorvoert. Surrealistisch? Hij vindt zelf van niet,
want we worden ieder jaar wel langer met z’n allen, waarom zouden we dan ook
niet kleiner kunnen worden?
