We zijn vandaag naar de Spaanse club in Den Haag geweest om de verjaardag van een vriendin te vieren. In een oer Hollands gebouw zit een lokaaltje waar oude mannetjes in knalhard tl licht, lekkere hapjes klaarmaken. De wanden zijn vergeeld want er wordt nog steeds gerookt. Naast onze groep zat een twee keer zo grote groep Portugezen te eten. Ze werkten bij interpol. Een van de Portugezen kwam naar ons toe en vroeg of we wellicht wat van hun huisgemaakte toetjes wilde proeven. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Met een plastic bordje meldde ik mij bij de toetjes tafel. Er waren verschillende soorten creme-achtige producten en gebakjes. Zo was er een goddelijke zelfgemaakte amandel pastij waar de rillingen van over je rug liepen. Bij het zien van al dat lekkers veranderd er iets in mij. Het is alsof het dikke meisje van binnen de macht even overneemt en ik ben dan eventjes niet instaat om te praten. Zwijgend liep ik dan ook terug naar mijn tafeltje om alles op te peuzelen. Pas toen dat was gebeurd kon ik weer mezelf worden en ben ik terug gegaan naar de Portugezen om ze te feliciteren met hun keuken.
