In de trein naar Groningen (vandaag de dag duurt die rit vier uur) zat in de vierzit naast ons een familie in stilte het avondmaal te nuttigen. Het waren kleine mensen en ze droegen zwarte kleding. Ik vermoed dat ze uit Latijns Amerikaans afkomstig zijn, ook al heb ik ze geen woord horen spreken. Het waren kleine mensen met glanzend zwarte haren. Het was ook een dikke familie. De moeder was het dikst en daarna het jongetje, verhoudingsgewijs, de vader was het minst dik. Een dikke familie die onbekommerd in een bruine zak van de Burger King zit te graaien. Op een gegeven moment zag ik het jongetje een hamburger uit de tas pakken en het leek wel alsof hij zich mentaal aan het voorbereiden was om een hap te nemen. Alsof hij eigenlijk al niet meer kon en ieder moment kon overgeven. Hij prevelde. Toen pas realiseerde ik me dat hij aan het bidden was. Het jongetje sprak een gebedje uit, als zegen van deze spijs.
