Can Paixano

Vandaag hebben we roze champagne gedronken in een straat waar alleen maar felverlichte electronica winkels zitten en enigszins foute juweliers, als er zoiets bestaat, ook fel verlicht. De champagne bar waar we waren zag eruit als een bruin café en de champagne werd geserveerd met hamburgers of andere hapjes zoals kaas of zoute vis. Vet eten met licht bruisende champagne. Het is een goeie combinatie. De champagne smaakte zo goed dat we drie flessen hebben gekocht. Het is een soort champagne outlet, ze maken het daar zelf. Een fles kostte twee euro per fles. Het is gelukt de champagne heelhuids op de fiets de berg op te krijgen, bungelend aan het stuur. ook in Nederland te bestellen, maar allicht een stuk duurder.

Mythisch

Op de valreep vanavond de beste film van 2010 gezien, Biutiful van Alejandro González Inárritu, de regisseur van Amores Perros. Javier Bardem speelt een sjageraar in wereldse en bovenwereldse zaken. Als medium opereert hij op het raakvlak tussen het dodenrijk en de levenden en in het hedendaagse Barcelona regelt hij illegale papieren en koopt hij de politie om zodat straathandelaren met rust worden gelaten bij het verkopen van hun drugs. Filmisch zit de film zo goed in elkaar dat je hem ervaart als een koortsdroom, een tropische malaria trip. De beelden van aangespoelde Chinezen op het toeristenstrand van Barcelona zijn een vreselijke echo van de aangespoelde walvis die we als toeschouwer min of meer toevallig op een aantal tv schermen te zien krijgen. Javier Bardem heeft een zeldzaam hoofd dat in het verloop van de film steeds groter lijkt te worden. Een hoofd van een leeuw, of zoals Esquire het noemde; Bardem is een acteur met het hoofd van een mythisch dier.   Zo is het. 

Gerechtigheid

Vannacht werd ik meerdere malen gewekt door een gelukzalig gesmak. Het was de leenhond die weer enkele dagen in ons midden is. Haar baasjes zijn in Sevilla. Ik heb haar eerst in Den Haag moeten ophalen en moest daarna weer terug naar Groningen. Van Groningen gingen we op eerste kerstdag naar Deventer en tweede kerstdag naar Apeldoorn. De hond ging mee, trein in trein uit. Gisteren sliep ze voor het eerst in dezelfde kamer als wij. Zo kwam ik er dus achter dat ze ’s nachts smakt in haar slaap. Ik sprak hierover mijn ongenoegen uit tegen de lieve G, maar die was niet onder de indruk. Eindelijk gerechtigheid, zei ze triomfantelijk, nou weet je ook eens wat ik moet doormaken,  jij doet namelijk precies hetzelfde, je smakt als een hond in zijn slaap.

Abstractie

Vanmorgen werd er op de radio gesproken over de verbroedering die aan de vooravond van kerstmis 1914 spontaan optrad in de loopgraven van de eerste wereldoorlog. Drie dagen werden sigaretten en andere dingen uit hun respectievelijke  kerstpakketten uitgewisseld tussen de Duitsers en de geallieerden. Weinig professioneel oordeelde de legerleiding en er werden zware disciplinerende straffen uitgedeeld. In het Volkskrant magazine las ik het interview met Eva Jinek. Ze is bij Nieuwsuur ontslagen omdat ze een relatie heeft met Moskowicz. Het zou haar objectiviteit in gevaar kunnen brengen, zegt de redactie. Zelf zegt Jinek dat ze professioneel is en prima haar werk kan doen. Nieuwsuur is zoals de legerleiding uit de eerste wereldoorlog. Verbroedering moet disciplinair worden gestraft. Maar ik denk dat ze zich daarin vergist hebben. Terug in de loopgraven wordt ieder individu vanzelf weer vereenvoudigd tot de abstractie van een doelwit.  Ook Bram Moskowicz.

Gelijk

Vanochtend kwam ik een oude bekende tegen in de trein, hij is Dj en werkt voor een bedrijf die muziekpaketten samenstellen voor grote bedrijven. De muziek van de bijenkorf bijvoorbeeld. Hij vertelt hoe dat gaat. Dan komt er zo’n meisje en die wil dan hele hippe muziek. Voor haar telt alleen Amsterdam, of eigenlijk telt zijzelf  alleen en haar collega’s, daarna komt er een hele tijd niets.  Maar mijn ouders winkelen ook bij de Bijenkorf denk ik dan, dus meestal luister ik niet naar zo’n meisje en uiteindelijk krijg ik vaak wel gelijk.

Buiten Zichzelf

Gisteren sprak ik iemand die zijn drang om  spulletjes te verzamelen verklaarde vanuit de angst dat hij anders zijn geheugen kwijt zou raken. Daarom kan ik ook niks weggooien want aan ieder object kleeft een herinnering, biechtte hij op. Ik vond het een mooie gedachte, een beetje alsof hij zijn eigen persoonlijkheid bewaart in postjes en flesjes die op zolder staan.

Kaasschaaf

Vandaag belde M, hij was in Parijs geweest. Of liever gezegd om en nabij Parijs. Hij is namelijk de Periferique niet af geweest. Er zitten wel 150 hotels aan de ring, hotels die de stad inzet als plekken voor noodopvang van allerlei soort. Terwijl hij dit vertelde liep M over straat in Rotterdam. Hij zag daar een man die vastgekoekte sneeuw van zijn stoep aan het schrapen was met een kaasschaaf. Kijk voor dat soort dingen ga ik nou de wereld in, zei M.

Voorsleep

Vandaag ben ik naar een symposium geweest met de titel Beyond Aftermaths het werd georganiseerd door mijn vriend Boris Noordenbos en Joost Krijnen en  ging over de vraag waar we ons nu zo ongeveer bevinden sinds veel artiesten, denkers en filosofen het postmodernisme zo langzamerhand vaarwel hebben gezegd. Het postmodernisme volgde direct op de holocaust en postkoloniale trauma's van naties (Frankrijk met oorlog in Algerije). Eigenlijk was het postmodernisme zelf dus de nasleep in de titel van de conferentie. Het merendeel van de lezingen ging volstrekt langs me heen. Alleen Frank Ankersmit vond ik goed te volgen, dat komt misschien wel omdat hij om de zoveel tijd even kernachtig samenvat wat hij bedoelt als hij een ingewikkelde kwestie adresseert.  Ankersmit introduceerde het begrip voorsleep. Over het hebben van een trauma voordat de traumatische gebeurtenis heeft plaatsgevonden. Hij zei ondermeer dit: De ecologische crisis is exemplarisch voor hoe in de toekomst het heden worden bepaald door de analyses van de toekomstige rampen en omwentelingen in plaats van die van het verleden.  Misschien gaat dat wel over  allerlei potentiele terreuraanslagen die nog boven ons hoofd hangen. De voorsleep theorie heeft ook een politieke dimensie die Ankersmit niet heeft genoemd. Politiek gaat per definitie over de toekomst en is daarmee luchtfietserij. Wilders is de voorsleep politicus bij uitstek omdat hij het trauma vertegenwoordigd van de ramp waar we met zijn alle op wachten.

Obesitas

In de trein naar Groningen (vandaag de dag duurt die rit vier uur) zat in de vierzit naast ons een familie in stilte het avondmaal te nuttigen. Het waren kleine mensen en ze droegen zwarte kleding. Ik vermoed dat ze uit Latijns Amerikaans afkomstig zijn, ook al heb ik ze geen woord horen spreken. Het waren kleine mensen met glanzend zwarte haren. Het was ook een dikke familie. De moeder was het dikst en daarna het jongetje, verhoudingsgewijs, de vader was het minst dik. Een dikke familie die onbekommerd in een bruine zak van de Burger King zit te graaien. Op een gegeven moment zag ik het jongetje een hamburger uit de tas pakken en het leek wel alsof hij zich mentaal aan het voorbereiden was om een hap te nemen.  Alsof hij eigenlijk al niet meer kon en ieder moment kon overgeven. Hij prevelde. Toen pas realiseerde ik me dat hij aan het bidden was. Het jongetje sprak een gebedje uit, als zegen van deze spijs.

Alone in the wild

Vanmorgen werd ik wakker van een stel hikkende hyena’s in de woonkamer.  In werkelijkheid was het de lieve G en een vriendin van de lieve G die nieuwtjes aan het uitwisselen waren. Ik moest even denken aan de Woody Allen film van gisteravond, daarin werden partners omgeruild alsof het om kledingstukken ging.Waarom moeten jullie de hele tijd hysterisch lachen ? vroeg ik toen ik eenmaal beneden was. Hier was de kater aan het woord en het bracht licht gegrom teweeg bij de lieve G. Volgens haar zou ik hetzelfde doen met mijn vrienden. Daar heeft ze misschien wel een punt, bij tijd en wijle doe ook ik hysterisch. Er zijn zelfs bandopnames van, dat ik met een vriend als een bezetetene tekeer ga over rubberen laarsjes van de verkeerde kleur, goedkope voorgerechten, niet leuke vier sterren hotels en verouderde tomtom software. Die gesprekken bestaan, maar dat was dan wel ter vermaak van onszelf en bovendien deden we daar twee hysterisch wijven na. Dat is een groot verschil vind ik, dat we het na deden. De vriendin van de lieve G was hier gisteren gestrand vanwege de weersomstandigheden. Misschien is dat ook wel iets om histerisch van te worden.

Reïncarnatie

Mijn nieuwe computer bevalt uitstekend, alleen ligt ie nog niet helemaal lekker in het netwerk van de buren, de afgelopen dagen werd ik er telkens uitgeknikkerd. Daarom kon ik hier geen  melding maken van wat ik allemaal heb meegemaakt. De lieve G verdedigde haar eigen computer door als een kat naar me te blazen. Ook goed, dan wacht ik wel even totdat het allemaal weer wat is opgeklaard. Momenteel doet alles het weer en kan ik melding maken van wat ik allemaal heb meegemaakt. Ten eerste was ik ‘op’ Scheveningen, zoals dat zo mooi heet in de deze streken. Ik ging er heen omdat ik met mijn eigen ogen sneeuw op het strand wilde zien liggen, dat leek me wel spectaculair. En dan was het. Kite surfers schoten met een rotgang op hun snowboards over het strand. Op de parkeerplaats liet iemand zich op een snowboard voortslepen achter een auto en er kwamen ook nog surfers uit het water. De echte mannen. Het water is, wat, zes graden? Vanavond heb ik met S de nieuwste Woody Allen gezien, You will meet a tall dark stranger heet de film en was erg vermakelijk. Het ging over de puinhoop die we er in ons leven van maken en dat het soms maar beter is dat je geloofd in reïncarnatie.

Beer

Ik zag vanavond een stukje van Alone in the wild. Een man alleen in de wildernis dat is het simpele gegeven. Wilde camerabeweginge en spannende muziek moesten de emoties van deze man, die zelf filmde, weergeven. Daardoor werd het een soort omgekeerde natuurfilm. Er was constante dreiging van een beer, maar de beer zelf kreeg je niet te zien. Een andere variatie op het thema 'natuurfilm' was te zien op Nederland twee en ging over de Hobbesiaanse natuurtoestand van allen tegen allen in de favelas van Rio de Janeiro. Drugsbendes hebben het daar voor het zeggen. Maar die zeggen dat ze geen keus hebben. Ik eet liever brood met god dan kaviaar met de duivel, zegt er een, maar ik maak telkens weer dezelfde fouten.  Mensen schieten hier vooral op elkaar. Een agent zegt: soms lijkt de favela zo kalm als water, maar als ze de kans krijgen op een agent te schieten, dan doen ze dat.  De dood is voor een agent de beer die je niet ziet maar wel ruikt, de beer die je van een afstandje volgt om je op te eten als je slaapt.

Verkeerde Jas

Vanmorgen had ik een interview met Lucien Krans van handels en verhuurbedrijf Krans in Assen. Wat ze precies verhandelen is mij niet duidelijk geworden, misschien dat ik daar nog even achteraan moet bellen. Ze verhuren vooral zichzelf als wegafzetters als er een stuk weg gerepareerd moet worden.  Ik had mijn lichtgevende snelwegjas aangetrokken omdat ik mee zou gaan met een klus. Lucien hielp me direct uit de droom, de klus is afgelast vanwege gladheid. Die uiteindelijke beslissing  ligt bij Rijkswaterstaat en vaak worden ze op het allerlaatste moment genomen. Aan het einde van het interview zei Lucien dat ik misschien toch mee kon om kwart voor negen, dan zouden ze een bord gaan verwisselen. De mannen vertelde me echter dat mijn reflector jas niet goed was.’ Zo denkt iedereen dat je bij prorail werkt, dat heeft te maken met het lijnen patroon.’, zei een man met de naam Egge. Daar sta je dan bij de echte snelwegmensen in een totaal verkeerde oversized reflectorjas. Ik schaamde me diep en toen ik vandaag door Groningen fietste dacht ik dat iedereen zou zien dat ik niet echt bij de snelweg hoorde. Ik voelde me in toenemende mate iemand met een verkeerde jas aan, of een foute jas, dat kan ook. Dat gevoel is alleen maar erger geworden sinds ik op het afgesproken tijdstip niemand aantrof. ‘Ja, sorry', zei Egge, 'het is twee uur vervroegt, zo gaat dat bij Rijkswaterstaat, en we konden je niet bellen want we hadden je nummer niet.’

Vervliegen

Ik dacht vandaag te bloggen over Belgische architecten die minder last hebben van de crisis dan de
Nederlandse architecten omdat de Belgen van oudsher al particuliere opdrachtgevers hadden en de Nederalnders over het algemeen vinex wijken bouwen. De tijd van vinex is een beetje voorbij en dus hebben de Nederlanders geen werk.  Maar de lieve G zei dat ik moest bloggen over mijn gehik. Ik hik dus vrij vaak. Dat komt waarschijnlijk door gulzigheid. Er gaan hele sloten zuurstof mee naar binnen als ik eet. De lieve G ergert zich kapot aan dat hikken en dat is terecht natuurlijk. Maar hoe bewust ik ook kauw, er komt altijd wel een boertje of een hik opzetten. Bij deze heb ik er publiekelijk melding van gemaakt. De Belgen schijnen sinds de crisis en het gedoe met Fortis alleen maar meer gaan bouwen. Wie in stenen investeert heeft ten minste iets  dat niet zo ineens kan vervliegen.

Dealer

De avondwinkel hier verderop,  1 van de twee,  wordt gerund door kinderen. Ik dacht altijd dat de vader van die jongens de eigenaar was, Maar die vader is personeel. Het is de oudste broer, 25 jaar, die erin staat (letterlijk maar ook financieel). Onlangs heeft hij zich in de nesten gewerkt door er een tweede winkel bij te kopen. Ik vroeg hem wat hij daar verkocht. Het is dienstverlening, zei hij, er zit een wasserette in en je kan er telefoneren. Het bleek echter een farce. Hoe het precies zit weet ik niet, maar hij heeft zich financieel in de nesten gewerkt. Hij heeft ook de schuld van de wasserette overgenomen of iets van dien aard. De jongen studeerde ooit bouwkunde maar het geld lonkte. Zijn jongere broertje is slimmer. Hij staat ook in de winkel, maar dan als bijbaantje. Hij test alle  kauwgom die wordt verkocht.  Daar heb ik het dan met hem over. Onlangs heeft hij me meloen ananas kauwgom van Mentos aangeraden. En het moet gezegd Mentos mag er weer zijn met dit product, want laten we eerlijk wezen;dat ronde snoepje dat het midden hield tussen kauwgom en een toffee, wat was dat eigenlijk?  Er is dus toch vooruitgang, zeker op het gebied van kauwgom. Sommige schieten daarin weer hun doel voorbij. Advies van mijn lokale dealer: neem nooit chocolade kauwgom van Stimrol.

Subsidie probleem opgelost

Vandaag liepen er mensen met rode bordjes door de stad. Op de bordjes stond; stop abortus, stop moord en liefde = leven. Ik zie het vaker, de demonstraties trekken aan mijn huis voorbij. Bij een nogal lullig groepje van dertig a vijftig zwart geklede rechts-radicalen rijden gemiddeld vijf arrestatiebusjes mee, zijn er agenten te paard aanwezig, agenten in burger en agenten in fluorescerende jassen. Den Haag is het theater van de democratie, hier mag je je onvrede uiten door een carnavalsoptocht te houden. Onvrede mag wat kosten. In tegenstelling tot echte carnavalsoptochten zijn deze demonstraties vrij fantasieloos. Misschien is het tijdperk van de demonstraties voorbij, het kost veel geld om dit allemaal te beveleigen en niemand wordt uitgedaagd z’n frustraties op een waarlijk creatieve manier voor het voetlicht te brengen. Dat is wel belangrijk want je wilt dat de boodschap aankomt. Ik zou willen voorstellen om het spuiplein in Den Haag om te bouwen tot een amfitheater die gebruikt kan worden voor  'protest spelen'. Iedere lobbygroep moet een keuze krijgen. Demonstreren kan, maar je kunt het geld dat het de overheid kost om die demonstratie mogelijk te maken ook in het handje krijgen (dat wordt dan iets meer om de boel te stimuleren, laten we zeggen 10.000 euro) om propaganda materiaal te maken. Een voorwaarde; het moet een kunstzinnige uiting zijn. Tegenover iedere niets zeggende optocht die niet gehouden wordt staat een dansvoorstelling, theater productie, foto of schilderij expositie. Een voorleesavond met sagen en legenden over abortus, essays over vreemdelingen haat (pro en contra), de Palestijnse kwestie als aquaral schilderij, anti en pro Israel demonstraties in de vorm van gezamenlijk punniken. Subsidie probleem opgelost en frustraties op slimme wijze ontdaan van de gevaarlijke lont die in het vat van een massa demonstratie zit. Ik zie een boeiende toekomst voor me waar niet alleen de politici met hun praatjes net doen alsof, maar ook de burgers. Alles is dan theater geworden.  

Tips

Inmiddels wordt er weer volop nagedacht over wat er nou weer met oud en nieuw moet gebeuren. Ieder jaar neem ik me  voor om mezelf op te sluiten in huis en niets te doen en ieder jaar denk ik op het laatste moment toch weer dat ik iets moet, iets met gezelligheid of de grens over. Dat laatste denken er wel meer. Uit twee verschillende hoeken heb ik bijvoorbeeld gehoord dat mensen voornemens zijn om naar Dubai te vliegen. Hoe ze erbij komen weet ik niet, maar van ten minste 1 partij weet ik al dat het ondanks het economisch getij veel te duur is om daarheen te vliegen. Ik hoor altijd van anderen dat ze uitgenodigd zijn om oud en nieuw te vieren bij vrienden in de bergen. Dat is mij nog nooit overkomen. Misschien is het ook wel helemaal niets aan. maar de isolatie spreekt in elk geval tot de verbeelding. Als iemand nog iets weet, horen we het graag.

Rauwe vis

Vandaag was ik in Hoorn bij de tentoonstelling Eet Smakelijk. Een vriendin was daar gast curator.  Zij had de zeventiende eeuwse schilderijen collectie verzorgt, maar zich vooral bezig gehouden met het boekje dat erbij uitgegeven is. Deze vriendin is Amerikaans en het is opmerkelijk dat een Amerikaan dit thema moest verzinnen om deze drie musea voor heet eerst samen te laten werken. Toen de lokale talkshow master bij de opening hier een toespeling op maakte zei een van de directeuren dat het niet de eerste keer was dat ze samenwerkten maar dat ze in het verleden ook al eens samen geadverteerd hadden. De collectie in het Westfries museum was niet om echt warm van te lopen, het langste heb ik stilgestaan bij een kast waar embryo's op sterk water waren gezet en waar een gemummificeerd babylijkje in lag en een stuk Eskimo waarvan de stukken huid zo aan elkaar waren genaaid dat het wel wat weg had van een rugzak. In 2008 heeft Groenland geprobeerd de Eskimo terug te krijgen, het lijk is 200 jaar geleden door walvisvaarders meegenomen. Er hangt een geplastificeerd krantenartikel naast. Hierin staat een citaat van de museumdirecteur; ik wordt betaald om de collectie te bewaken, dus de eskimo blijft hier. Stoere taal. Het ding ligt nogal onduidelijk op de onderste plank van een kast, als je niet beter weet denk je dat het een rugzak is, zoals ik al zei. Primitief in elkaar genaaid. Misschien is het dat ook wel, voor de rest is het namelijk nauwelijks herkenbaar als mens. Ik dacht trouwens altijd dat het woord Eskimo nogal beledigend was. Betekend dat niet rauwe viseter?

Spulletjes Koning

Ik kan het woord accessoires even niet meer horen. Ik heb het gevoel dat het overal en nergens opduikt. Dit kan ook komen omdat ik net drie uur interview materiaal heb uitgewerkt met Jac Adriaanse van importbedrijf  EDCO. Jac, de spulletjes koning. Alles wat hij importeert komt uit China en zo’n beetje alles valt onder de categorie accessoire, of truckers accessoire. Volgens wikipedia komt dit woord uit het Frans en betekend het zoiets als spullen die je niet echt nodig hebt. Spulletjes waarvan je denkt;best handig om te hebben. Jac is ook de uitvinder het Gullit petje, dat in 1988 furore maakte. Een petje met daaraan een pruik at het kroehaar van Gullit moet verbeelden. Klinkt grappig, maar EDCO is inmiddels een miljoenenbedrijf. Ze doen niets anders dan dozen schuiven.  Zo noemen ze dat zelf, dozen schuiven van A naar B. Van Rotterdam naar Eindhoven en dan schuift iemand anders het weer verder. Miljoenen. Dozen vol met spullletjes, prullen, hebbedingetjes. Behang voor in het huis van de verveling.

Bezorgd

Een vriend wees me op de eerste moord in Celebration, het door Disney ontworpen perfecte dorp. Een 58 jarige man is vermoord met een bijl. Volgens een van de bewoners blijft iedereen in Celabration net doen alsof er niets aan de hand is omdat anders de waarde van hun huizen teveel daalt. Er is inmiddels een verdachte opgepakt. Een dakloze man die de muntencollectie van de vermoordde man probeerde te verkopen. Als verklaring voor de moord zei hij van zich af te hebben geslagen omdat het 58 jarige slachtoffer hem had geprobeerd te verleiden. Bah! Niet alleen is er dus een moord gepleegd in Celebration maar er heerst ook nog homoseksualiteit. Wat zou dat wel niet voor effect hebben op de huizenprijzen?

Leuke middag

Ik heb asiel aangevraagd bij een kantoorpand in de binnenstad van Groningen. Het gaat om een laag kantoorpand, want niets mag hoger zijn dan de martinitoren. De toren bleek vol te zitten met barmhartige onderzoekers van de universiteit Groningen. Ze wilden mij wel adopteren. Sinds dien heb ik er een bureau en een computer en kan ik zoals iedereen ' s ochtends naar mijn werk.  Het leuke aan het werken op kantoor is dat je collega's hebt. Binnen zo'n mengelmoesje aan collega's is van alles aan de hand. Er is spraken van geloof en van onduidelijke seksuele voorkeuren. Boeiend materiaal voor discussies tijdens de lunch of borrels die ook 1 keer per maand worden gehouden en waar ik uiteraard bij ben, als spook onderzoeker. De gelovige onderzoeker doet overigens onderzoek naar burgeroorlogen. Misschien leuk om hem de volgende keer iets van Paul Cliteur voor de voeten te werpen, die beweert dat terrorisme gevoed wordt door monotheïstisch godsdiensten. Niet dat ik het met Cliteur eens ben, godsdienst levert net zo goed argumenten voor oorlog als jaloezie en economische concurrentie. Eerst is er de oorlog daarna de argumenten. Toch is het misschien een aanknopingspunt voor een leuke middag. Ik houd u op de hoogte.

Op weg naar Amsterdam vandaag in de trein was een stelletje nog bezig met het schrijven van Sinterklaas gedichten. Voorbij Haarlem stapte een jongen in en zijn moeder of oma. De jongen blies op een kleine piano, ik ken de naam van dat instrument niet, de vrouw liep glimlachend langs de reizigers en hield haar hand op, ze had nog maar drie tanden. Het is de eerste keer dat ik een dergelijk tafereel heb gezien in een Nederlandse trein. Ik vind dit eerder  is voor de metro in Madrid. Ook heb ik voor het eerst in een soort kraaiennest bier gedronken. Dit was in cafe Eilders.  Volgens Eva Pel het enige normale cafe van het Leidseplein.

ontspanning

Na een halve dag geluisterd te hebben naar de opnames van een interview dat ik nog moest uitwerken, kon ik me niet langer inhouden en heb ik een sneeuwpop gemaakt.

Haarlotion

Ik heb mijn bibliotheek abonnement opgezegd, zeg ik tegen J.

Ja dat kan natuurlijk, maar zelf lees ik boeken zelden twee keer. Zou de boekenkast dan een statuskwestie zijn?

Dat denk ik niet, eerder een soort geheugen, waar je op kan terugvallen, antwoord ik.
Het klinkt leuk, dat van het geheugen, maar echt waar is het niet. Mijn kast is geheel niet geordend. Laatst vond ik min of meer bij toeval Eduardo Mendoza’s Stad der wonderen terug, puur en alleen omdat ik nog wist welke kleur het kaft heeft. Goed boek trouwens over de jonge Onofre Bouvila die eerst anarchie predikt en dan toch ontdekt dat het verkopen van haar lotions meer loont. Het citaat dat ik zocht heb ik niet meer gevonden.

Spaanse Club

We zijn vandaag naar de Spaanse club in Den Haag geweest om de verjaardag van een vriendin te vieren. In een oer Hollands gebouw zit een lokaaltje waar oude mannetjes in knalhard tl licht, lekkere hapjes klaarmaken. De wanden zijn vergeeld want er wordt nog steeds gerookt. Naast onze groep zat een twee keer zo grote groep Portugezen te eten. Ze werkten bij interpol. Een van de Portugezen kwam naar ons toe en vroeg of we wellicht wat van hun huisgemaakte toetjes wilde proeven. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen. Met een plastic bordje meldde ik mij bij de toetjes tafel. Er waren verschillende soorten creme-achtige producten en gebakjes. Zo was er een goddelijke zelfgemaakte amandel pastij waar de rillingen van over je rug liepen. Bij het zien van al dat lekkers veranderd er iets in mij.  Het is alsof het dikke meisje van binnen de macht even overneemt en ik ben dan eventjes niet instaat om te praten. Zwijgend liep ik dan ook terug naar mijn tafeltje om alles op te peuzelen. Pas toen dat was gebeurd kon ik weer mezelf worden en ben ik terug gegaan naar de Portugezen om ze te feliciteren met hun keuken.