Konijn

Er loopt een zwart konijn rond in het hofje. Het konijn woont eigenlijk hierachter, in de Mallemolen. Geheel zelfstandig, hupt het dan over het pleintje naar ons hofje om te gaan eten. Hier is beter gras, denk ik. Een geinig, eigengereid, diertje is het. Volgens mij denkt het konijn dat het een kat is.

Ontsnappen

Vandaag hebben we een dvd gekocht bij de Hema, er moesten ook andere dingen gekocht worden, maar de dvd lag bij de kassa voor een tientje. Het betreft de film Revolutionary Road. Na een heerlijke lasagna gemaakt door de lieve G, gingen we koffie drinken bij de buurvrouw. Dat was erg gezellig, ze heeft koffie meegenomen uit Ethiopie. Lekkere koffie. Ook serveerde ze ons pittige chocolade uit Zuid Afrika. Ze liet ons, met enige schaamte, het kado zien dat ze voor haar dochter had gekocht voor sinterklaas. Een minischoonmaak setje, hierin zat een zwabber, een klein mini stofzuigertje en zo wat meer dingetjes. Dat wilde ze blijkbaar graag hebben want het stond op haar verlanglijstje. Hoe die kinderen daar dan weer bij komen, is simpel. Ze krijgen foldertjes in de bus. Na de koffie hebben we de dvd in de laptop gedaan. Revolutionary Road speelt zich af in de jaren vijftig en gaat over middle class morality en opgesloten zitten in een huwelijk (middle class morality is sinds de jaren vijftig nauwelijks veranderd, zie schoonmaakset voor kinderen). Het jonge stel uit de film, de Wheelers, hebben hun dromen opgeschort voor een praktische beslissing om in een buitenwijk te wonen voor de kinderen. Op een dag stelt de vrouw, Kate Winslet, voor om alles achter te laten en naar Parijs te gaan zoals ze altijd al hebben gewild. De beslissing wordt genomen, maar haar man, Leonardo di Caprio, lijkt uiteindelijk toch niet te willen. Hij trekt zich zachtjes aan terug. Als ze het merkt breekt er iets in haar. Ze houdt niet meer van hem, maar dat is niet alles, er sterft iets essentieels in haar. De levensvlam dooft uit. Na een gigantische ruzie lijkt ze de volgende dag een besluit te hebben genomen. Haar oude ideale zelf heeft ze begraven in het bos en ze is herboren als suburban housewife. Zo zou het kunnen eindigen, maar dat gebeurd niet, het wordt nog veel dramatischer. Je zou kunnen zeggen dat de film gaat over de angst om je idealen na te jagen. Maar ging het ook niet over de idee fixe van dat ideaal en het verlangen om te ontsnappen naar iets anders? Ontsnappen, kan ten slotte ook in een buitenwijk. Of overal waar je maar wilt. Koffie drinken bij de buren is ook een vorm van ontsnappen.

Napolitaanse Huiskamer

In Groningen woonden we in het stapelhuis. Teveel spullen op een te kleine oppervlakte die we alleen kwijt konden door ze te stapelen. Achter het houten ledikant, waar je net niet in kon liggen, doemde de gletsjer op. Daar lagen mijn kleren, waar ik iedere dag dan iets uit trok. Soms overviel de gletsjer ons, midden in de nacht, dan maakte zich een kledingstuk los van de grote berg en rolde naar beneden op onze hoofden. Daar werd je dan wakker van. Ook het Haagse huis, hoewel groter, doet denken aan een stapelhuis. Overal stapels boeken, multomappen, en boven, kleren. Kleren in stapels op de bank, in boodschappenmandjes van de Albert Heijn en de Plusmarkt, aan een keukentrapje en natuurlijk in de kledingkast. Maar ook daar houden de kledingstukken zich niet aan de strikte stapeltjes die ik ooit heb bedacht. Alleen de kleding aan hangertjes houdt zich koest. De was hangt, net als in Groningen, te drogen in de huiskamer. Niet aan een droogrek, maar aan een waslijn, die van de ene, naar de ander muur loopt. Gelukkig hebben we hier, om het niet al te schrijnend te maken, een woord voor bedacht. We noemen dit de Napolitaanse huiskamer. Armoede met stijl.

Cocktail

Na het kerstdiner, gisteren, in Vleuten, zijn we naar Amsterdam gegaan om Gin Tonics te drinken. Althans, daar draaide het op uit. Het ging natuurlijk niet om de Gin Tonics, maar om het gezelschap dat erbij hoort. Bij aankomst, troffen we een kleine cocktailparty dat zich reeds in ver gevorderd stadium bevond. Maar niet ver genoeg om geen aansluiting meer te kunnen vinden. We hadden het, zoals dat gaat op zulke avonden, over uiteenlopende dingen. Vandaag was het een rustige dag, een dag waarop we het rustig aan hebben gedaan. Een filmdag. In het filmuseum draaide 39 steps van Hitchcock. Een man raakt per ongeluk verzeild in een welhaast clichématig spionage drama, waarbij hij de spionnen moet ontmaskeren om zichzelf te redden.Hij wordt zelf gezocht wegens een moord die hij niet gepleegd heeft. Alle hoofdpersonages maken zich erg druk om iets wat voor de regisseur, de verhalenverteller, onbelangrijk is. In het geval van 39 steps gaat het om cruciale militaire informatie. Dit is verder niks,er wordt niet dieper op in gegaan, het is alleen de motor die het plot aandrijft. Hitchcock noemt deze motor, deze kapstok, de McGuffin. Het is de afleidingsmanoeuvre, de zure room in de tomatensoep, of het limoentje in de Gin Tonic die prominent in beeld komt, terwijl de voor en nadelen van zelfinseminatie worden besproken. Een nuttig begrip, de McGuffin, ook een goede naam voor een cocktail trouwens.

Immigration Officer

Bij het opschonen van mijn harde schijf (dat is ook zoiets, dat doe je zo tegen het einde van het jaar) vond ik een citaat terug van een soldaat die ik afgelopen zomer in California heb ontmoet. De man was naar Irak gestuurd, maar bleef gestationeerd in Duitsland.

‘Ik heb niet echt gevochten, toen ik aankwam was mijn onderdeel al vertrokken. Maar ik heb me wel vermaakt in Europa, Amsterdam, man, wat heb ik daar een goede tijd gehad. Maar je moet niet lager gaan dan Madrid, dan wordt het echt gevaarlijk. Daar stikt het van de gipsy’s.’

Deze man is binnen twee jaar een immgration officer in Sacramento. Niet dat een dergelijke uitspraak mij verbaast of shockeert, ik heb namelijk ook familie die zo praat. De vraag is alleen: wat zeg je tegen zulke mensen? Misschien dit: De werkelijkheid is altijd net iets anders dan we denken dat die is.

Anders dan bij Ryan Air

De tapijten deden het niet. We hebben er gisteravond geruime tijd opgezeten, maar er kwam geen beweging in. Eigenlijk kwam dat wel weer goed uit want mijn huisgenoot, de lieve G, voelde reeds de druk van een mogelijk vertrek oplopen. De druk van de deadlines. Het zou kunnen zijn dat de tapijtenverkoper ons een loer heeft gedraaid. Aan de andere kant, zouden het ook hele gevoelige tapijten kunnen zijn. Het werkt natuurlijk niet zoals bij Ryan Air. Die lanceren je gewoon in een metalen cilinder. Een hoop kerosine erin, vuurtje erbij en boem! Of je nou wilt of niet,als je aan boord bent, dan ga je. Met die tapijten is het anders. Dat moet je echt heel graag willen. Ik bedoel naast het prepareren van de tapijtdeeltjes in de sneeuw, is het van belang om ook mentaal helemaal deel te worden van het tapijt. Maar ja, als je dan te maken hebt met deadlines, dan zit je dus met een blokkade in je hoofd. En dat voelen ze, hè. Die tapijten.

Een beetje een technisch verhaal

De Perzische tapijten liggen klaar in de tuin. We gaan ermee naar Barcelona. De man die de tapijten aan ons had verkocht verklaarde dat de tapijten weliswaar konden vliegen, maar alleen als het moment zich aandiende. Dat is dus nu. Gelukkig is het Barcelona geworden, want de man had gewaarschuwd dat je ook over d ebestemming niets te zeggen hebt. Het had net zo goed Afghanistan kunnen zijn. Toevallig wilden we net naar Barcelona, dus dat komt mooi uit. Volgens de gebruiksaanwijzing moeten de tapijten op verse sneeuw worden gelegd om ze te laten werken. Het gaat erom dat de sneeuw kristallen alle tapijtdeeltjes met de neuzen dezelfde kant op moeten zien te krijgen. De sneeuw werkt als een deeltjesversneller. Maar dat wordt een beetje een technisch verhaal. Ik ben allang blij dat ik niet meer die vervelende sites af moet om goedkope tickets te vinden. Dat geeft het reizen altijd zo’n onaangename supermarkt kwaliteit. Het zal koud worden op die tapijten, en winderig, maar ook spannend en avontuurlijk.

Nieuwe Realiteit

Een vriend van mij had laatst de toekomst gezien.
Hij zei: ’Het wordt niet 1984 van Orwell, maar a brave New World van Huxley.’
Wat hij bedoelde was dat we niet in een realiteit zullen gaan leven waarbij jij niet alleen tv kijkt, maar de tv ook naar jou kijkt zoals Orwell suggereert. Maar we zullen worden beheerst door technologie en rationalisme. Wikipedia meldt het volgende over de roman:’ De mensen zijn gezond en gelukkig, oorlog en armoede kennen ze niet. In die zin lijkt het werk eerder een utopie dan een dystopie, zij het op ironische wijze, want traditionele waarden als liefde, trouw, gezinsleven, kunst en godsdienst bestaan niet langer, evenmin als de vrije keuze voor een individueel bestaan.’
Ik geloof dat mijn vriend gelijk begint te krijgen. Klagen we niet met zijn allen over de kunstmatigheid van het leven en kunnen we er tegelijkertijd niet genoeg van krijgen? Begin volgend jaar verschijnt het boek Reality Hunger van David Shields, waarin de auteur zich verzet tegen de gebeeldhouwde roman die de werkelijkheid veel te gepolijst weergeeft terwijl die werkelijkheid al zo kunstmatig is. Vele auteurs hebben zich al positief uitgelaten over dit boek dat eigenlijk een manifest is.Hiervan is John Coetzee de opvallendste, dit is een deel van het citaat:" I, too, am sick of the well-made novel with its plot and its characters and its settings. I, too, am drawn to literature as (as Shields puts it) 'a form of thinking, consciousness, wisdom-seeking'. I, too, like novels that don't look like novels."’
Waarom zou een roman met een opbouw niet kunnen leiden tot een belangrijk inzicht?
Shields beweert dat we steeds grotere brokken realiteit in onze boeken moeten opnemen, meer citaten uit van alles en nog wat zodat er een collage ontstaat.

Wordt de wereld begrijpelijker of leren we iets meer over onszelf door een collage aan te bieden van stukjes realiteit in plaats van een nieuwe realiteit te construeren die een schaduw vooruitwerpt op wat komen gaat? Ik denk dat er wat al te gemakkelijk aan de kwaliteiten van de roman voorbij wordt gegaan. A Brave New World zou ons toch aan het denken moeten zetten.

Dorpsleven

Afgelopen weekend zijn we naar twee films geweest. Avatar van James Cameron en Das Weisse Band van Michael Haneke. Hoewel het twee totaal verschillende films zijn, zowel wat betreft genre, als aanpak als ook budget, lijken ze meer op elkaar dan je zou denken. In zekere zin gaan beide films namelijk over een visie op het dorps- en plattelandsleven ten opzichte van het geciviliseerde bestaan in de stad.
In Avatar, de spectaculaire 3D film van James Cameron, is er sprake van een grote dosis Oriëntalisme geprojecteerd op de planeet Pandora waar mensen in dorpsgemeenschappen dicht bij de natuur wonen. Das Weisse band gaat ook over een dorp en het plattelandsbestaan, maar dan in Duitsland vlak voor de eerste wereld oorlog. In dit dorp is het helemaal niet zo gezellig. Er gebeuren vreselijke dingen, alleen weet niemand wie er voor verantwoordelijk is, vooral omdat er niet over gepraat mag worden. De stadse politie toont zich erg clichématig stads als ze niet geloven dat een kind visioenen heeft gehad van de mishandeling van een gehandicapt kind. De ratio van de stad versus het gevoel van de plattelander. Haneke echter portretteert de dorpsbewoner als dom, achterbaks of loyaal aan de lokale baron. De baron en de barones zijn zo ongeveer de enige verstandige figuren van het dorp. Verstandige goed opgeleide mensen die echter ook niet van rampspoed verschoond blijven. Het geheel is sober en erg art house-achtig gemaakt. Dit in tegenstelling tot Avatar waar helemaal niets sober is. In een gigantische stijl wordt hier het goede dorpsleven van de blauwe inboorlingen geplaatst tegenover de brute kracht van de ‘geciviliseerde’ aardbewoners die louter geïnteresseerd zijn in de grondstoffen en niets willen weten van heilige bomen en voorvaderen.Uiteindelijk winnen de onderdrukte stammen van de oppermachtige vijand. Ook in Das Weisse Band is er sprake van een oorlog, alleen vaagt die het dorpsleven uit zonder het per se op dit dorpsleven gemunt te hebben (na de oorlog koopt de hoofdpersoon een huis in de stad en heeft nooit meer iemand uit het dorp gezien).Haneke laat zien dat het kwaad niet van buiten komt, maar zich in het dorp zelf schuil houdt. Ik vond de film tegenvallen. Alles wat Haneke heeft willen vertellen hebben we ook al in Dogville van Lars von Trier gezien, alleen dan beter omdat die Haneke ook in soberheid voorbij streeft. Natuurlijk hoeven we bij Avatar ook niet over het verhaal te beginnen, maar de film was extreem onderhoudend. Ik zat drie uur lang aan het scherm gekleefd, compleet overrompelt door vliegende draken, spectaculaire stunts en de brute machinerie van de oorlogsindustrie.

Slapstick

We hebben vandaag aan een kleine poolwandeling gemaakt van Groningen naar Haren om een vriendin met hersenschudding op te zoeken. Als de seizoenen een genre zouden hebben dan behoort de winter tot die van de slapstick. Mensen gaan schuifelend en stuntelend door het leven en hebben vreemde opgebolde kleren aan. De muts op het hoofd van menigeen is de muts van Harlekijn en Uilenspiegel.Ja, al met al, een komisch seizoen. Al kan dit voor sommigen behoorlijk pijnlijk uitpakken, getuige de hersenschudding van onze vriendin.

Dirty Work

Tijdens een etentje gisteravond met vrienden in het bijzonder goede restaurant Brussels lof in Groningen hebben we een deel van de avond besteed aan het discussiëren over het in dienst nemen van werksters, in het bijzonder, zwart betaalde werksters. Ik ben niet bekend met het fenomeen werksters in Nederland, maar ik sta er zeker niet negatief tegenover. Er waren twee kampen. Het ene kamp beweerde dat je in principe je eigen rotzooi moet opruimen. En als je al een werkster in dienst neemt dan moet je die op zijn minst wit uitbetalen. Ik vond het argument dat je je eigen troep moet opruimen sympathiek, maar ook romantisch en principieel. De informele economie mag dan verwerpelijk zijn, het is tegelijkertijd onmogelijk om die niet te hebben. De regelgeving is te ingewikkeld om principieel te kunnen functioneren, zelfs in Nederland. Er zijn nou eenmaal een hoop illegalen die op de een of andere manier hun geld moeten verdienen. Hier komen de pragmatische gemaksmens en de illegale zwartwerker elkaar tegen in een informele zone van wederzijdse behoefte bevrediging. De idealist staat dan langs te zijlijn te roepen dat het anders moet.
De discussie deed mij denken aan het boek Summertime van Coetzee. Het is een fictieve biografie waarin de jonge Coetzee zichzelf als een principiele man neerzet die zijn eigen huis isoleert en zijn eigen auto maakt.

p. 7 What he fiends himself doing is what people like him should be doing since 1652, namely, his own dirty work.

Later heeft de idealist Coetzee hier een discussie over met een pragmatische vrouw.

p.61 The first principle of economics is that if we all insisted on spinning our own thread and milking our own cows rather than employing other people to do it for us, we would be stuck forever in the Stone Age.

Licht gespannen

Soms is het prettig om even te gaan liggen. Je bent aan het typen en je denkt: ik moet even plat, daarna wordt alles beter. Dit overkwam mij vanmiddag op de letteren faculteit in Groningen. Ook Boris op wiens kamer ik zat te werken, ging even liggen. Gewoon even vijf minuten de ogen dicht om daarna weer fris verder te gaan. Het lijkt bovendien wel kerst. Niemand is er. Gisteren ook al niet. Boris deelt zijn kamer weliswaar met nog vijf andere personen, maar die hebben zich blijkbaar al overgegeven aan geurkaarsen met dennegeur.De kans dat die binnen zouden komen leek ons nihil. Nihil, maar niet geheel afwezig zo bleek. Een onderzoeker die zijn dissertatie schrijft over het oude Rome, trof ons aan op de vloer. Hij deed net alsof hij niet verbaasd was, alsof het hem niet uitmaakte dat we op de vloer lagen. Toch zag je aan zijn gezicht dat hij er moeite mee had. Teveel asscociaties met het decadente Rome wellicht. Wij wisten ook even niks te zeggen. Vanaf dat moment hing er een licht gespannen sfeer in de kamer.

Comfort

Een vriend van ons heeft gisteravond door de hevige sneeuwval een ongelukje gehad met de auto. Terwijl hij met vijf kilometer per uur zijn straat inreed gleed hij in de bocht tegen een stilstaande Volvo station aan. Het voorheen zo ranke autootje zag eruit alsof die geschampt was door een tank. We troffen onze vriend aan in zijn woonkamer met wijn en sigaretten terwijl hij samen met de gedupeerde bezitter van de Volvo verzekeringspapieren aan het invullen was. Er waren die avond al drie auto’s tegen de Volvo aangereden. Toch leek hij er tamelijk relaxt onder. Veel relaxter in ieder geval dan onze vriend die eigenlijk al gestopt was met roken, maar daar onder deze omstandigheden toch weer mee was begonnen. Misschien is dat dan het verschil tussen een Porsche en een Volvo. Het doet iets meer pijn als die stuk gaat. ‘We zouden dit weekend naar Berlijn en dat moet nou ineens in een leenauto. ‘ Naar Berlijn in een leenauto. Comfort is een vorm van gevangenschap, je kan er wel steeds meer comfort bij krijgen, maar je kan nooit meer terug. Het werd vervolgens nog erg gezellig met een hoop wodka en youtube. We spraken over iemand met een trauma die geen recht dacht te hebben op behandeling omdat ze geen oorlog had meegemaakt. Haar moest uitgelegd worden dat de oorlog zich ook thuis kan voltrekken. Een trauma kan je leven binnensluipen op kousenvoeten als je ligt te slapen, maar ook naar Berlijn gaan in een leenauto kan traumatisch zijn.

wat je waard bent

Op de BBC hoorde ik een verhaal over een onderzoekscommissie die had uitgerekend dat iemand die in een ziekenhuis schoonmaakwerk doet per 1 betaalde pond 10 duizend pond terugverdient voor de maatschappij. Bankieren vernietigen daarentegen 7 pond per 1 betaalde pond. Ze brengen dus helemaal geen geld op maar maken het kwijt. Adverteerders zijn nog erger die vernietigen 11 pond voor iedere pond die ze verdienen. Dit komt omdat ze aanzetten tot onverstandige koop gedrag en dat is dus helemaal niet goed voor de economie, zoals vaak gesuggereerd wordt. Afval recyclers verdienen 12 pond voor iedere pond die geinvesteerd wordt.

Het is een interessante nieuwe manier om salarissen te berekenen, gewoon door te kijken wat lever je nou helemaal op voor de samenleving? Bankiers zijn ten slotte jarenlang betaald om ons tot de financiële afgrond te brengen en als ze eventueel wel geld maken dan is dat ook ten behoeve van een kleine groep ten koste van de rest.
http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/8410489.stm?lsf

Pervers

Toen we zondag wegens internet problemen (die nog niet helemaal zijn opgelost)in een lunch café hebben gewerkt ving ik een gesprek op tussen drie personen waarvan er twee uit Roemenie kwamen. Ze spraken over de verkiezingen in Roemenie en hoe lachwekkend die waren. Zo hadden de kandidaten een optreden gehad in een talkshow waar aan ze werd gevraagd wat het mooiste was dat ze hadden gedaan of meegemaakt in hun leven. Een kandidaat zei dat dit het bekeren van een moslim kind tot het christendom was geweest, een andere dat hij eindelijk voor zichzelf was opgekomen en niet had gedaan wat zijn schoonmoeder hem had opgedragen. Ook viel bij een van de twee kandidaten, of misschien wel een derde kandidaat de opmerking dat zijn dochter aan de duim van Bill Clinton had gezogen. Goed om te weten dat naast Italië ook andere landen lijden aan een toenemende pervertering van de politiek.

Twee invaliden liftjes

Vannacht had ik een droom die een vreemde voortzetting leek te zijn van de snelwegsafari van enkele weken geleden. Ik kan me alleen het onderstaande fragment herinneren.

We arriveren bij een liefelijk parklandschap en stappen uit de auto om een wandeling te maken. Een slingerpad voert ons over een groene heuvelrug die begroeit is met kleine dennenboompjes van drie meter hoog met een ronde kruin. Links en rechts van ons strekken zich ondiepe groene valleien uit waar dezelfde kleine dennenboompjes groeien. Het paadje dat schuin omhoog loopt leidt uiteindelijk tot een gemetselde muur van een terras. Om op het terras te komen kun je gebruik maken van twee invalide liftjes. Die zijn duidelijk niet bedoelt voor mensen in een rolstoel want eenmaal op de heuvelrug zouden die hopeloos vast komen te zitten. De liftjes worden bedient door een mompelend oud vrouwtje met een hoofddoekje, die hier een klein zakcentje mee verdient. Net als we naar haar toe willen lopen horen we het angstaanjagende kabaal van een cross motor onze kant opkomen. Over het smalle pad komt de engel des doods aangereden, zonder helm en in een T-shirt. Hij kijkt ongeïnteresseerd en ziet ons niet staan. Zijn motor heeft overdreven grote wielen en achterop zit een babe die ook geen helm op heeft. Zij heeft lang donkerblond haar. Als ze afstappen kijkt de babe even naar ons, uitdrukkingsloos. Dan stapt ze op de schoot van haar vriend die al op een stoeltje is gaan zitten die op het platform van de invalide lift is gezet. Ze houdt zich vast aan zijn nek en terwijl ze hem aankijkt plooit haar gezicht zich in een verleidelijke glimlach. Speels steekt ze haar benen uit als ze omhoog gaan. Het oude vrouwtje mompelt nog wat en weg zijn ze.

Boeddhist

Gisteren ben ik met een vriend wat gaan drinken in de Paas, een kroeg die beweert 160 bieren in huis te hebben. Ik vind dit altijd een dubieus soort reclame, verder is het een leuke tent. We hebben gesproken over informele systemen in Lima, Kumasi en Singapore. Later vroeg hij:’ wat wil je in het leven?’
Ik:’opzoek naar interessante en prikkelende verhalen.’
Hij:’Nee dat bedoel ik niet, dat is vorm. De vraag is wat wil je precies bereiken, wat zijn je doelen, wat houd je gaande?’
Ik had eerlijk gezegd geen idee. Veel meer dan leuke projecten doen kon ik eigenlijk niet bedenken. Mijn vriend was vroeger Boeddhist, dat is hij inmiddels niet meer. Hij maakt zich kwaad over dingen. Dat is voortschrijdend inzicht.

Mannenbolwerk

Ik ploeg gestaag door de geluidsopnames van de snelwegsafari waarvan het interview met de heer Stolwerk, sloper voor het leven, toch een zeldzaam hoogtepunt blijft. Het beeld waarbij hij zijn rollator laat staan en een trapje opklimt die hem in de cockpit van zijn veertig ton zware Liebherr graafmachiene brengt, staat op het netvlies getekend. Een echte man. De snelweg lijkt uberhaubt het laatste mannenbastion te zijn. Terwijl binnensteden inmiddels door de meisjes zijn overgenomen met fijne winkels waar mooi uitgelichte spulletjes liggen, is op de snelweg alles lekker groot en robuust. Je ziet het al aan de winkels die voor truckers zijn bedoelt. Alle spullen zijn recht toe recht aan opgehangen en uitgelicht met TL balken. Op de snelweg kun je lekker veel vlees eten en zijn vrouwen enerzijds teruggebracht tot esthetische lustobjecten die je ongegeneeerd kunt bekijken in de playboys die in truckstops op trafel liggen en anderzijds staan er achter de bar vaak minder mooie maar onverwoestbare 'moekes' die een soort moederrol vervullen. Maar vergeet ook niet de homo ontmoetingsplaatsen, wat ook een echt mannelijk fenomeen is. Overigens denk ik niet dat het zozeer met homseksualiteit te maken heeft alswel met het verboden karakter van de activiteit. Een poging van brave huisvaders om hun gezinsleven te ontvluchten.

De pil

Vandaag is een vriendin van ons komen eten. We hebben het de hele avond gehad over het krijgen van kinderen. Onze vriendin vertelde dat vriendinnen haar tijdens een ‘onschuldig’ dagje winkelen in Den Haag gingen bekennen dat ze gingen stoppen met het gebruiken van de pil. Het werd half emotionele, half snotterend gebracht. Alles kan gebracht worden als een klein dramatisch theatermomentje, zelfs het stoppen met de pil. De dames hier aan tafel vonden dat je gewoon zwanger moest worden zonder daar al teveel woorden aan vuil te maken. Ik heb vanavond opvallend weinig gezegd.

Verveling

Bij het lezen van Paul Virilio's boek over de geschiedenis van de snelheid (‘Het Horizon Negatief') moest ik denken aan een uitspraak van science fiction auteur J.G. Ballard over verveling. Op internet vond ik het citaat terug.

I would sum up my fear about the future in one word: boring. And that's my one fear: that everything has happened; nothing exciting or new or interesting is ever going to happen again... the future is just going to be a vast, conforming suburb of the soul.

J. G. Ballard (b. 1930). Interview, 30 Oct. 1982, in Re/Search 8/9.

Zal hij bedoelen dat we worden veranderd door de omgeving die we zelf scheppen?
De toekomst is een kasteelwoning in een buitenwijk, waar het leven zich binnen afspeelt. Een binnen dat zo is ingericht met allerahnde apparatuur dat het een buiten kan suggereren om de hersenen te prikkelen en de geest ervaringen op te laten doen. Toch geloof ik dat niet. Nu al zijn de homo ontmoetingsplaatsen een bewijs dat het leven op internet een leven erbuiten juist kan stimuleren. Aan de andere kant lijken de uitspattingen van sodomie door brave huisvaders juist weer het ultieme bewijs voor die verveling waar Ballard bang voor is.

Chintnikolaas

Vanavond heb ik sinterklaas gevierd met de kinderen van de broer van de lieve G. De opa’s en oma’s van beide kanten waren er ook. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst sinterklaas heb gevierd, maar het viel me op dat de cadeaus nogal groot en robuust waren, of in elk geval de verpakkingen. De kinderen die drie en zes zijn, waren vrij snel klaar met het eraf trekken van het inpakpapier, maar het echte werk begon daarna pas. De leuke gekleurde plastic speeltjes uit China zaten verschanst achter goed dicht geniet karton en plastic dat zo hard was dat je er nog met geen schaar doorheen kwam. Het behoeft geen uitleg dat vooral de volwassenen vervolgens het echte uitpakwerk moesten verrichten. Iedereen moest meehelpen en er werd allerlei gereedschap ingezet om de klus geklaard te krijgen. Toen dat eenmaal gelukt was en al dat heerlijke Chinese plastic over de vloer rolde, moest de boel nog in elkaar gezet worden. Een treinrails circuit bijvoorbeeld waarvan alle stukjes ingewikkelde codes hadden zoals Nx23A9 en dan moest je dus opzoek naar de Nx23A10 anders kwam je niet verder. Ja, Sinterklaas is een echt kinderfeest, dat was wel weer duidelijk.

Limonov

Vandaag sprak ik mijn vriend, die net is teruggekomen uit Moskou. Hij vertelde over het interview dat hij heeft gehad met de leider van de coalitie tegen Poetin, Eduard Limonov. Niemand weet precies hoe serieus deze Limonov is, hij lijkt vooral een nar te willen zijn die geen enkele illusie koestert ooit aan de macht te zullen komen. Mijn vriend vertelde echter dat hij een gebroken man aantrof. Hij reageerde nauwelijks op zijn vragen en bleef maar langs hem heen uit het raam kijken. Wat ooit als een grap begon, lijkt zich als een boemerang tegen hem te keren.Hij is net weer vrijgelaten uit de gevangenis. Hij zorgt er op die manier wel voor dat Poetin negatief in het nieuws komt. Leuk oom te bedneken trouwens dat toen poetin de KGB spion uithing in oost berlijn, Limonov op hetzlefde moment hooggehakt door New york liep.

Andrew Meier die Limonov voor New York Times interviewt krijgt ook de indurk dat Limonov afdwaalt tijdens het interview maar en in algemene zin verloren rond lijkt te dobberen. Of zoals Meier het uitdruktt:'(he is) a performance artist who could not perform.'
In het interview met Meier kijkt hij nostalgisch terug naar de tijd dat hij in New York woonde. De jaren zeventig worden een soort mythich tijdperk voor hem. Het ophemelen van de jaren zeventig lijkt me het ultieme bewijs dat Limonov even niet meer weet waar hij heen gaat.

lees hier Meier's artikel
http://www.nytimes.com/2008/03/02/magazine/02limonov-t.html?_r=1&scp=1&sq=limonov%20+%20andrew%20meier&st=cse

Fatale Jetlag

In ‘Het Horizon – Negatief’ (over de ontwikkeling van snelheid, 1984)van Paul Virilio lees ik een intrigerend verhaal over de 76 jarige vrouw Sarah Krasnoff die in 1971 met haar 14 jarige kleinzoon 160 keer tussen Amsterdam en New York heen en weer vliegt. Ze probeert op deze manier een voogdij zaak te ontlopen en ze heeft ontdekt dat ze haar in d elucht niets kunnen maken. Maand in maand uit vliegen ze daarom heen en weer. Uiteindelijk sterft ze aan een fatale jetlag in een Amsterdams hotel.

Het verhaal, hoe ongelofelijk ook, lijkt volgens een snelle internet referentie te kloppen. Het is intrigerend dat iemand daadwerkelijk bedenkt om op de vlucht te gaan door permanent heen en weer te vliegen. Hoe desperaat was deze mevrouw eigenlijk? Of leek het haar gewoon een praktische oplossing? Mevrouw Krasnoff moet hoe dan ook een vermogende dame zijn geweest.
Ik trof over jetlags ook een mooi verhaal van Pico Iyer aan in de New York Times van 2004. Zie link hieronder. Hij spreekt ook al over Sarah Krasnoff.


http://www.nytimes.com/2004/03/07/magazine/in-the-realm-of-jet-lag.html

IKEA Family

‘Maar ik ben lid van de IKEA family’, zegt een vrouw tegen een jonge man met kastanjekleurig haar en een blauwe stropdas. Hij lijkt onvermurwbaar. ’Dit past nu eenmaal niet in ons beleid mevrouw, we mogen die borden echt niet weggeven.’
De vrouw laat het erbij, haar poging om het bord van de IKEA kast Ingvar voor de verjaardag van haar zoon mee te krijgen is helaas mislukt. De IKEA familie blijkt niet helemaal te zijn wat ze ervan had verwacht.

Gouden formule

Vandaag heb ik in Utrecht gegeten met G en een vriendin die we nog kennen uit Groningen. Zij werkt als eindredactrice bij een radio omroep voor jongeren en vertelde over een interview dat ze gedaan hadden met één helft van het auteurs duo Paul Ruven & Marian Batavier die een boek hebben geschreven waarin ze de gouden formule van Hollywood hebben beschreven. Een boek dat overigens al in 2007 is verschenen. Dit is volgens hen de formule: H(K2>K1)+Pr=P5. Hoofdpersoon heeft een probleem, hij zit opgelsoten in leven 1 maar wil naar leven twee en bereikt dat in vijf stappen. Belangrijker nog dan de formule is de gouden zin waarmee je de film verkoopt. Onze vriendin had bedacht: Een man wordt wakker en komt erachter dat hij alleen kan overleven als hij mensenvlees gaat eten. Dit vond Ruven een goede zin, alleen wordt er bijna geen geld uitgetrokken voor zombie films en om in één klap rijk te worden, daar is het allemaal om te doen. Zelf heb ik de volgende zinnen bedacht die iedereen zo van mij mag overnemen.


Huidschilfers, daar had Marja altijd een hekel aan gehad, nu zat er iedere dag tot haar elelbogen in te woelen.

Toen Houtenmannetje die ochtend wakker werd kwam hij erachter dat de bladeren van Berk reeds het oude tuinpad waren neergedaald.Hij besloot direct Poppetje te bellen om haar het nieuws mede te delen.

Marja ontdekt dat ze getrouwd is met een man die abortussen verkoopt als shoarmavlees

metrokunstje