Vanmorgen werd ik wakker van keiharde geweerschoten en het jankende geluid van een soort Catalaanse mini klarinet, die ik vagelijk meende te herkennen. Bij mijn uitkijkpost aangekomen zag ik dat het ging om een smurfen revolutie. Volwassen mannen met identieke giletjes en identieke smurfenmutsen schoten vlammend buskruit uit trompetvormige geweren. Precies het soort geweren die Ungerin tekende voor zijn kinderverhaal ‘de drie rovers’. De volhardendheid van de feestvierders is verbluffend en het is dan ook moeilijk een glimlach te onderdrukken. Ze schieten je uit bed en dwingen je om mee te doen, er zit niets anders op. In de krant stond vandaag een foto van het plein met de klok, op de toren was een spandoek te zien met de tekst 'vila de gracia is not lloret' en daaronder 'Tourist Go home'. Een soort variant op 'yankee go home', denk ik. Het is duidelijk dat de stroom toeristen wordt gevoeld als een bezetting. De echte loopgraven bevinden zich niet in Irak of Afghanistan maar tussen culturele enclaves en de logica van Planet Tourist en de naar genot zoekende homo ludens. De strijd speelt zich in feite overal tegelijkertijd af, zoals in Gracia. Keep it real, lijkt de insteek, maar het is hopeloos natuurlijk. De feesten van Gracia staan allang in de Lonely Planet.
