Ik was regelrecht uit een broeierrige Madrileense nacht met slechts enige uren slaap op Barajas aangekomen en stond mijn verschroeide voeten te koelen op de vloer van de vertrekhal. Een musje vloog heen en weer. Die had waarschijnlijk zijn nest ergens in de vertrekhal gebouwd. Een overzichtelijk leefgebied. Ik keek in het felle licht dat over de startbanen naar binnen golfde. Er was afgelopen nacht een filosoof steward geweest die had verteld dat er in de vliegwereld reeds een verhaal de ronde deed over de toedracht van de ramp. Niets is zeker, zei de steward filosoof en het is een verhaal dat niet is gecheckt. Maar ze zeggen dat een mechanicus groen licht had gegeven en dat het toen dus alsnog is misgegaan. Witte vlekken dansten voor mijn ogen. De vermoeidheid en het licht deden mij duizelen. Ik ging liggen op een leren bank, nog een uur voor vertrek. Terug naar Nederland, het geld was op en het werd tijd voor een plan. Er moest meer geld op een constantere manier op mijn rekening worden bijgeschreven. Zoveel was duidelijk. Een overzichtelijk leefgebied. Ik sloot mijn ogen en zag hoe de witte vlekken als een nabeeld op mijn netvlies rood kleurden. Een stem kondigde aan dat om twaalf uur drie minuten stilte in acht genomen zouden worden. Het werd stil, mensen staarden naar buiten. Daarna werd er geklapt, een klaterende waterval klonk door de vertrekhal. Ik dacht aan het verhaal van de steward die het toestel had gekend. Klein, met een hele smalle gang, het moet daar vreselijk zijn geweest. Een slagerij. We dronken Redbull met whisky. Ik stond op om richting de gate te wandelen, toen zag ik ik de mus weer. Hij had zijn nestje op een riggel gebouwd in de vide tussen de glazen voorgevel van de vertrekhal. Een overzichtelijk leefgebied, was dat niet het antwoord op een hoop levensvragen?
