Om niet gek te worden, probeer ik elke dag een uur hard te lopen. De route gaat over de java brug rechtdoor richting Wassenaar tot ik een park in kan duiken, ik weet niet hoe het heet. In het eerste laantje staan majesteitelijke beuken, rechts een Duitse bunker. Ik loop door het laantje, het park door langs een soort wachttoren die doet vermoeden dat daar ooit een soort grens heeft gelopen. Het park heeft grote lommerrijke bomen. Dan kom ik in de wijk Bezuidenhout terecht waar ik langs de tennisvelden weer een soort groene corridor inschiet die regelrecht tot landgoed Clingendael leidt. Daar loop ik langs de ganzen die keer op keer blazend met hun snavels naar mijn enkels duiken. Overal op het landgoed lopen mannetjes rond in fluriserende oranje pakken, ze zijn van de plantsoenendienst, maar ze lijken niet veel meer te doen dan simpelweg aanwezig zijn. Ik ren langs de japanse tuin die maar 1 maand per jaar open is, dan door het bos met de rodondendronstruiken. Achetrin dat bos steek het kanaal over na het fietspad dat zich volgens mij op de rand van het landgoed bevindt.
Aan het einde van dat fietspad sla ik rechtsaf weer het landdgoed Clingendael in , langs een andere Duitse bunker (je kan wel merken dat hier ongeveer de Atlantic Wall liep) het bos door naar een open en glooiend grasveld dat geweldig oplicht tussen de donkergroene loofbomen. Op dit grasveld is een soort gymnastiek baan aangelegd waarvan alleen nog twee rekstokken overeind staan. Daar trek ik mij op: drie setjes van vijf. Het nadeel van dat grasveldje is dat er werkelijk ongehoord veel honden worden uitgelaten. Daarom stinkt het nogal. Ik snap er niks van, soms loopt er een baasje met wel vijf honden. Dat is toch niet normaal? Ik ren verder door het bos en dan loop ik weer via de groene corridor terug door hert park zonder naam waarna ik rechtsaf sla langs het shell hoofdkantoor, langs de rij geparkeerde taxi's met hun Turkse chauffeurs, de Copes van Cattenburghlaan door en dan via de Bali straat weer naar de Schuddegeest. Nu sprak ik mijn vader net aan de telefoon en die zei dat het hem niet zo gezond leek zoveel hard te lopen. Zelf was hij alweer enige tijd geleden gestopt bij de sportschool omdat hij het boek van Midas Dekkers had gelezen: Lichamelijke oefening.
Voor Dekkers is sport onnatuurlijk. Dieren sporten immers ook niet, die bewegen alleen uit absolute noodzaak. Beweren dat sport ongezond is, is net zoiets als beweren dat roken onegzond is. Het zijn van die stellingen waarmee je altijd gelijk krijgt. Toch kun je beargumenteren dat een roker door die paar sigaretten op een dag misschien wel minder stress heeft en daardoor langer leeft. Dat is ongeveer de reden dat ik hardloop. Heeft Dekkers eigenlijk al eens iets geschreven over hondenliefhebbers, over de perversie die schuilgaat achter de liefde voor het huisdier?
