Het Barcelonese brood blijkt een sleutel tot het verleden te zijn. Drie jaar geleden struinden de lieve G en ik samen met studenten van de circusschool de stad af om brood uit containers bij bakkers en restaurants te halen. Wie in een groep geaccepteerd wil worden gaat soms grenzen over. Ook al moesten we de eerste keren dat we container naderden wel enige schroom overwinnen. Dan stond ik met de lieve G (die op dat moment in haar hoofd worstelde met de pro's en contra's van de porno industrie) een beetje aan de zijkant en deden we alsof we er niet echt bij hoorden.
Maar bij de vierde of vijfde container waren wij niet meer te onderscheiden van de rest. We doken als trapeze artiesten in de onzekere diepten van afval containers opzoek naar gave zuur dezem broden. Dit is natuurlijk volstrekt not done in een geavanceerde kapitalistische samenleving waarbij juist de productie van afval het hoofddoel is. De avondwandelaars keken dan ook misprijzend naar ons gedrag. Ik geloof dat ik op dat moment voor het eerst echte passie voelde.
