In de El Pais vandaag las ik een stuk over Madonna, de vijftig jarige popdivia. Enkele maanden geleden is zij toegetreden tot de Rock en Roll Hall of Fame. Haar reactie was typerend.‘ Wat? Is dat niet de plek waar ze de muzikale dinosaurussen neerzetten?’.
De goden hebben madonna niet toebedeeld met al teveel muzikaal talent. Wie herinnert zich niet dat tenenkrommende optreden met gitaar op het podium terwijl ze Imagine van John Lennon zong. Het klinkt al vreemd als het gezongen wordt door een miljonair, maar in de vertolking van Madonna was het ronduit beledigend. Geen probleem, het imago van madonna is van gewapend beton. Niks kan haar deren, ook niet de adoptie van een kind uit mali, zonder de procedures te volgen. Welke procedures? Een muzikale dinosaurus heeft geen procedures nodig. Zij is geen vernieuwer maar een uitstekende volger, ze weet wat er speelt en ze heeft het talent om mensen met muzikaal gevoel om zihc heen te evrzamelen. Van tekstschrijvers tot dansers. Madonna is puur beeld, bijna een medium op zichzelf. Curieus detail is dan ook dat ze haar kinderen geen tv laat kijken omdat het de fantasie zou doden. Zij, als product van dit apparaat waar ontelbare keren haar muziekvideos zijn afgespeeld kent als geen ander de gevaren. Keep it real, zegt de muziekale dinosaurus.
