In de New York Times las ik in de arts section een artikel over de terugkeer van kinderboekenschrijver Tomi Ungerin in de Amerikaanse boekhandels. Hij was er ooit uit verdwenen omdat zijn persoonlijkheid niet leek te passen bij de prototypische kinderboekenschrijver. Volgens Amanda Renshaw, van Phaidon’s editorial, werd in de VS blijkbaar niet gewaardeerd dat een kinderboekenschrijver ook andere interesses heeft zoals seks en politiek en daar bovendien eerlijk over is en daar over schrijft. Een van zijn meest recente boeken is een non fictie uitgave met interviews die hij heeft gehouden met ‘meesteressen’ in een bordeel vlakbij Hamburg. Over die dames zegt hij: “Fine women. Fine ladies. They do the job where the psychiatrists stop, you know?”
Dat is een interessante analyse. Veel mensen houden er tegenwoordig een personal coach op na. Ik ken zelfs mensen die een coach meer serieus nemen dan zichzelf. Ze luisteren naar de coach als deze zegt dat ze er geen seksuele relatie op na moeten houden op de werkvloer. Wat een simplistische gedachtengang: Alsof het leven op die manier om de tuin te leiden is.
De werkvloer is een podium voor intieme relaties net zo goed als iedere andere vloerdat is. Het leven begint waar de personal coach ophoudt.
http://www.nytimes.com/2008/07/27/arts/design/27kenn.html?ref=arts
