In één vloeiende beweging nestelde de dikke meneer in T-shirt zich naast mij.Dat irriteerde mij nogal aangezien het bankje tegenover mij ook nog leeg was. Sommige mensen schijnen er niet tegen te kunnen dat om achteruit te rijden in de trein. Waar die mensen last van hebben weet ik niet precies, maar deze meneer had duidelijk ergens anders last van want hij koos ervoor om met z'n rug naar de rijrichting naast mij te gaan zitten. Met een tevreden zweem op zijn papperige gezicht keek hij uit het raam. Hij bleef ook demonstratief met zijn armen over elkaar zitten. Ik daarentegen probeerde zo goed en zo kwaad als dat kon mijn rug naar hem toe te draaien. Deze man zal namelijk ieder excuus aangrijpen om oeverloos tegen me aan te praten. Dat kon ik voelen, het hing in de lucht.Defensief gekruld boog ik me over het lege kladblok dat op mijn schoot lag. Enerzijds ben ik gefascineerd door alle voormen van sociaal onaangepast egdrag, maar dan wel op momenten dat het mij uitkomt.
Denk hierbij aan Dicky, waar ik eerder over schreef post . Dicky is uiteindelijk bij mij weggelopen om met een blonde dame te praten. Maar bij deze dikke man weglopen durfde ik niet, uit angst dat hij verontwaardigd zou reageren.
‘Ben je je administratie aan het doen ofzo?”, klonk het dan ook snel in onvervalst Gronings.
Ik ontkende dat.
“ Oh, want het ziet er zo uit, met je kladblok enzo.”
Ik negeerde hem en hij hield even zijn mond. We reden een rivier over.
“Hee de rivier is hier groen, zou dat kleigrond zijn, weet jij dat misschien?”
“Nee, geen idee, zijn het geen algen?”
“Nee want je kijkt zo op de bodem, in Groningen is het water zwart vanwege de turf, maar je kan er wel doorheen kijken.”
“Zooo...dat is interessant.”
Toen hij merkte dat er met mij geen gesprek te voeren was, ging hij op de bank aan de andere kant van het gangpad zitten, naast een mevrouw die hem zwijgend een boterhamzakje overhandigde.
