Achteraf waren het misschien wel overduidelijke signalen: Het kwijt raken van mijn mobiele telefoon bijvoorbeeld en de plotselinge confrontaties met de politie. Ineens vlogen de bekeuringen mij om de oren, fietsen op de stoep, negeren van éénrichtingsverkeerbord en zonder identiteitsbewijs over straat. Dat waren voor mij geen ongewone dingen, maar ze werden nu ineens achter elkaar bestraft. De buurvrouw ging over de rooie nadat haar parasol door de wind aan flarden was gescheurd. Het was de wind zei ik nog. Maar ik had de wind voor moeten zijn door de parasol in te klappen. Daar had ze gelijk in. Net zoals de politie gelijk had toen ze zeiden dat ik hun voor had kunnen zijn door niet het eenrichtingsverkeersbord te negeren. De politie is soms net de wind, ze kan onverwacht de kop opsteken.
De woningbouwvereniging was begonnen met wekelijkse controles van mijn voortuin en schreef dreigbrieven dat het huurcontract duidelijk voorzag in een paraaf waarin onderhoud van de tuin als verplichting stond genoteerd. Mijn onderbuurvrouw die regelmatig haar ongenoegen over geluidsoverlast laat blijken door met een bezemsteel tegen het plafond te beuken, voerde dit ritueel op van één keer per week tot een paar keer per dag. De wereld om mij heen leek haar kookpunt te hebben bereikt en ik werd willoos heen en weer geslingerd in de kolkende bubbels.
