Drie jaar geleden om deze tijd waren we werkzaam op een camping in Platja D'aro, de gedachte daaraan stemt soms weemoedig.
Witheet
Berichtgeving uit vakantieland
Zaterdag 02/07/2005 (na één week op mijn post)
Ik zat al vanaf zeven uur op de voorpost van de vestingberg. Vanaf hier zag je de hordes uit het noorden al van verre aankomen, in grote en kleine auto´s. Ons werk bestond uit het zo snel mogelijk verwerken en wegwerken van de toekomstige gedetineerden, die vaak hun eigen privécel achter zich aansleepten. Vooral Nederlanders hadden de neiging hun Kippen, Eifellands, Hobby´s, Knauss´s, Dethleffs, Lunars, Polars en Burstners achter zich aan te slepen, om deze 4000 km later op een paar vierkante meter stoffige aarde neer te planten. El Jefe(ELGEFFE) is altijd erg blij met Nederlanders omdat ze zo netjes zijn en hun perceeltje zo leuk inrichten en verzorgen. Maar voorlopig was het nog best rustig, de barbaren werden pas aan het eind evan deze maand verwacht.
Het merendeel van onze acht uur durende wacht moesten we onszelf dus zien te vermaken. Niet iedereen heeft daar even veel talent voor. El niño een voetballertje van zestien met een zonnebril in zijn nek die de vakantiegangers naar hun plekje moet brengen, heeft van het doden van de tijd geen kaas gegeten. Af en toe geef ik hem een vriendschapelijk pak slaag om hem bezig te houden.
Paco lijkt met zijn grote borsteligge wenkbrouwen, dichtgekenepen oogjes en een flinterdun getrimt snorretje op een prototypische mexicaan: Een disney Chicano. Hij zit op de betonnen trap naar de receptie een beetje voor zich uit te grijnzen terwijl hij af en toe een hijs neemt van zijn cigaret.Hij is hier alleen in het weekend om el niño te helpen. Voorlopig is dat dus helemaal niet nodig vandaar waarschijnlijk die teverdenheid.
Naast mij ligt Pol op de betonnen vloer een cigaretje te roken. Hij beweerd dat de vloer de koelste plek van de recpetie is. Pol houdt van kijharde rock muziek en het zijn dus ook met name schorrekeelgeluiden die mij de hele morgen omringen.
11:30 Een Nederlandse volvo probeert al geruime tijd de berg op te komen. Het lukt niet, zijn caravan is blijkbaar te zwaar. Zijn pogingen omhoog te komen brengen een hoop rookontwikkeling met zich mee. Het stinkt ook naar verbrand rubber. Paco neemt een hijs van zijn cigaret en zegt dat dit elk jaar gebeurd. Hij kan het weten, want hij werkt hier al twintig jaar. Iedere keer wanneer er een Nederlandse familie incheckt doorgaat Paco een soort omhelzingsritueel die gepaard gaat met opmerkingen over elkaars uiterlijk. Paco is voor veel mensen de de verre oom in Spanje. Na tien minuten komt 'de Mexicaan' in beweging en zegt tegen el niño dat hij mee moet komen om te helpen duwen. Ondertussen heeft zich een figuur met stekeltjes haar en een uitgerekte lange buik aan de balie gepositioneerd.Hij draagt een druppelvormige zonnebril die tegenwoordig behoorlijk hyp zijn, maar bij hem vooral heel erg fout staat omdat je weet dat hij diezelfde bril dertig jaar geleden ook al droeg.
Het blijkt een Nederlander te zijn, natuurlijk is het een Nederlander, die hier het hele jaar een plekje heeft gereserveerd (hij hoeft slechts zes maanden te betalen). Hij vindt het nodig zich aan mij voor te stellen, maar ik ben z´n naam alweer vergeten. Hij wil graag commentaar leveren maar kan de woorden niet vinden, dus staat hij met glimmende oogjes en een open hangende mond naar het tafereel te kijken, er zit speeksel op zijn lip.
Zondag 03.07.05
Zon, zee en zand schijnen ze te willen, anders kom je hier niet. Maar aan de balie is de eerste vraag of we misschien iets hebben met veel schaduw. Nee dus, ook geen gras nee. Het is hier gortdroog en niet te harden. Ik zou hier zelf niet op vakantie gaan. Nee, er zijn geen kwallen dat is een verzinsel van de Fransen. Uw perceel is te klein? Ja, daar kan ik weinig aan doen. Nee we kunnen u geen andere plek geven.Vanaf twaalf uur moet het stil zijn. ja, vind ik ook kut, maar goed het is vrijwillige opsluiting he.
Vandaag heeft elgeffe bedacht dat hij de hele dag over onze schouder gaat meekijken. Gezellig. De man is kaal en heeft grijze plukken haar bij zijn slapen. Met zijn kromme neus lijkt hij op mr. Burns, de kapitalist uit de Simpsons. Hij is geobsedeerd met de camping en wil echt alles weten. Zijn kantoor zit in de bovenreceptie in een aparte toren. Vanaf daar kijkt hij neer op de incheck receptie. Er hoeft maar een auto te staan of hij belt naar beneden met de vraag wat die mensen willen. Vaak kunnen we hem dan geruststellen met het antwoord dat deze mensen willen inchecken.
Dat wordt op den duur zijn dood denk ik, er zijn zoveel onzinnige dingen op de camping dat je daar beter niet teveel van kan weten. Bijvoorbeeld een Belg die zijn chemisch toilet leegt op de plek waar andere mensen hun groente wassen. Daar wil je helemaal niets mee te maken hebben, laat staan er een oplossing voor zoeken.
Paco heeft Burns later vandaag nog gezien in zijn toren, hij had de ramen geblindeerd en zat met zijn ogen dicht en de handen aan de slapen. Hij mediteerde misschien wel. In zijn kantoor is het niet warmer dan 16 graden. Net een grot, zo koud en vochtig. Men zegt dat hij in zijn dienstijd naar Afrika is gestuurd en daarom zo geobsedeerd is met zijn airconditioner. Als ik mijn salaris ga halen zit ik klappertandend voor hem.
Maandag 04.07.05
Nederlanders, twee oudere stellen (van diep in de vijftig) waren samen uit Nederland vertrokken en stonden nu samen aan de balie. Ze waren net ingecheckt en kwamen zich nu beklagen over het feit dat ze naast elkaar geplaatst waren. Ze hadden nog zo aangegeven dat ze niet naast elkaar wilden staan. Ze wilden wel in dezelfde straat staan maar niet naast elkaar. Vervolgens doen ze wel alles samen, samen naar het strand, samen eten etc.
Vandaag hebben we gevoetbald met een bal van kranten gewikkeld in een plasticzak en bij elkaar gebonden met plakband
dinsdag 05-07-05
Een Nederlander dacht zonder sticker omhoog te rijden. El niño spoot achter hem aan op de scooter en hield hem tegen. De Nederlander was nauwelijks te verstaan, hij had een moeilijk te plaatsen accent. Hij moest met zijn zoon praten zei hij. Ik zei dat hij de auto beneden kon parkeren en verder omhoog moest lopen. Hij zei dat hij hart patient was en om dat te demonstreren trok hij zijn t-shirt omhoog om de ritssluiting te laten zien die van zijn navel tot zijn nek liep. Ook had hij diabetes. Als hij een document achter liet mocht hij van mij naar boven. Dat had hij niet bij zich. Doe dan maar een mobiele telefoon zei ik. Dat had hij ook niet bij zich, want dan had hij zijn zoon wel gebeld immers. Hij bleek uiteindelijk wel degelijk genoeg documenten bij zich te hebben. ANWB kaart achtergehouden.
woensdag 06-07-05
Het vakantieconcentratiekamp is verdeeld in twaalf sectoren waarvan een groot deel is ondergebracht bij touroperators. Zo is er een Deens dorp en zijn er wat Engelse organisaties die hun tenten en stacaravans op een voor hen gereserveerd stuk grond hebben gezet. Ook is er een vrije zone voor zuipende jongeren. Die zone wordt Vietnam genoemd, waarschijnlijk omdat het een soort oorlogsgebeid is. Hier vinden meestal de ergste confrontaties plaats tussen gedetineerden en onderhoudspersoneel. Als je hier bent aangenomen om dennennaalden te harken dan wordt je ook ingezet in Vietnam om de zuipende jongeren aan te harken mocht dat nodig zijn.
donderdag 21/07/05
Gisteren hadden we weer een rooster wisseling en zijn we er met de fiets opuitgetrokken, de bergen in. Eerst raakten we verzeilt in een soort vakantiedorp van luxe huisjes die tegen een berg was aangeplakt. Wij gingen zwaar bepakt en zwetend die berg op, terwijl ondertussen opendakauto´s met bruine zonnebrilhoofden ons voorbij zoefden. Die hoofden schudde niet begrijpend toen ze ons bezig zagen. Na een stuk of wat van die schuddende hoofden geloofden we er zelf ook niet echt meer in. Waar waren nou die fietspaden? In dat vreselijke vakantiedorp leken we rondjes te rijden, alles leek hier op elkaar. Overal dezelfde huisjes, oprijlaan cactussen en opendakautos met schuddende zonnebrilhoofden.
Bovenop de eerste top zijn we gaan kijken naar een paar heilige stenen, menhirs. Daar stikt het hier van, Obelix heeft niet stil gezeten. Nadat we dat ‘hunnebed’ even van dichtbij hadden bekeken zijn we eindelijk de weg afgegaan. Dat viel direct al tegen, een pad van zand en dikke stenen. En het bleef maar omhoog gaan. Ook was er een ander probleem, het zou binnenkort donker worden. Heel binnenkort zelfs en we waren - weet ik veel hoever- van de bewoonde wereld. Dat werd dus slapen in het open veld en dat terwijl het hier stikt van de wildezwijnen. Die had Obelix dan weer niet allemaal opgegeten. Toch was allles beter dan ´snachts zonder parachute van een berg te storten terwijl de wielen van je fiets hulpeloze rondjes draaiden in de lucht. Als ware padvinders gingen we aan de slag. Met takken van een soort struik die daar goed vertegenwoordigd was maakten we een bedje. Gelukkig hadden we allebei nooit op padvinderij gezeten anders hadden we ook nog geweten hoe je een vuurtje moest maken en dat is hier dus levensgevaarlijk. Het is zo godsgruwelijk droog dat je maar aan vuur hoeft te denken en de boel staat in lichterlaaie.We hadden wel nog een slaapzak meegenomen, voor de zekerheid omdat het ´snachts vreselijk koud kan worden. Daar lagen we dan, te wachten tot het donker werd. Maar het werd dus niet donker, het was volle maan. Als een soort bouwlamp scheen de maan op onze bergtop. Ondertussen zweette ik me kapot, logisch ook als je met een lamswollen trui en een lange broek hartje zomer in een slaapzak gaat liggen. Naast mij lag Vis behagelijk en warm te slapen, die had natuurlijk weer nergens last van. Sterker nog die was volledig in haar element. In de stacaravan, een afschuwelijke zweethut, lag ze ook al onder een donzen deken. Terwijl ik slapeloos in een enorme lichtbak lag te kijken was Vis al mijlenver van de bergtop verwijderd, die droomde vast al van de camping dat deed ze namelijk al weken. Ik had er nu ook een beetje last van. Nutteloze informatie van gasten die allerlei voorkeuren hadden en een te grote caravan. Laatst kwam er eentje met een boeing 747 achter z´n pickup truck of we misschien een plaatsje in de schaduw hadden.
De volgende morgen was het pad zo mogelijk nog zwaarder dan de vorige. Vis zat op een fiets die eigenlijk voor de stad bedoeld was en dus maar weinig grip had in het gebergte. Toch wist Vis zich fantastisch te handhaven. We reden over weggetjes die zich nogal stijl, tegen het saddistische aan, langs de bergtop omhoog slingerde.Vis leek in deze droogte af en toe de motivatie te verliezen. Soms stapte ze af om tevoet verder te gaan.
Links van ons gaapte een permanente afgrond. Het enige wat er leek te groeien waren kurkbomen.Ik begin nu te begrijpen waarom ze kurken van plastic zijn gaan maken. Er gaan vast mensen dood bij het oogsten van van de bast van kurkboom.
De ellende was dat we ook nog eens onder een grote tijdsdruk reden, om drie uur moesten we weer aan onze receptiewerkzaamheden beginnen.Het was op de kaart nogal moeilijk in te schatten hoe lang het zou duren. Er waren teveel onzekere factoren om dat uit te rekenen. Hoeveel procent asfalt zouden we tegen komen, zou er ooit nog een afdaling komen, of was dit een Escherberg die je voor eeuwig omhoogvoerde?
Eenmaal bij onze mobile home aangekomen zagen we gigantische rookwolken met verschillende kleuren door de lucht wervelen. De berg achter de camping stond in de fik.
maandag 25/07/2005
laatste nieuwtjes uit vakantieland.
een mannetje van 15 heeft na een ruzie met zijn ouders zelfmoord proberen te plegen door een hoogspanningskabel beet te pakken. Hij ligt nu in het ziekenuis van Barcelona.
gisteren heeft een chinese man op klaarlichte dag midden op straat in platja d´aro een chinese vrouw met een mes in haar nek gestoken. (Achteraf bleek dat helemaal niet het geval te zijn. Die chinees had de chinese vrouw heel netjes binnenshuis in haar nek gestoken)
29/07/2005
Ik zei voor de grap tegen Gerard, collega incheckcipier, dat hij even de sticker op een auto moest plakken. Dat was voor subcomandante Zeepje, de receptie baas, een uitgelezen kans om even lekker vol uit zijn slof te schieten.
“jij gaat nu die sticker op de auto plakken, je zit de hele tijd al achter je laptop niets te doen”
weet je wat... anders plak je die sticker lekker zelf op de auto.
“nee, het plakken dat doe jij”
“dan moet je wel een andere toon aanslaan, anders plak ik helemaal niets
“wil je dat ik je ontsla, want dat kan zo hoor dan krijg je geen einde contract bonus, niet niks.”
“ok ontlsa me dan maar, het kan me toch niks schelen”
Zeepje spoot op zijn brommer naar boven om met elgeffe te praten. Toen hij terug kwam hebben zeepje en ik nog een half uur staan discussieren op de stoep. ik kan niets anders zeggen dan dat dit soort incidenten erg goed zijn voor mijn Spaans. Zijn belangrijkste argument: als we je betalen om niks te doen, dan doe je niks.
