Gisteren sprak ik een Mexicaanse vriendin van mijn vriend de dichter/ callcenter medewerker. Zij vertelde mij dat ze filosofie heeft gestudeerd in Juarez Mexico. Bij haar in de klas zaten twee goede vrienden van elkaar: de een was een narco (iemand die drugs over de grens transporteert) en de ander een politieagent. Omdat ze niet heel erg goed konden meekomen met de les, heeft ze bijde vrienden vaak geholpen bij het maken van papers en hun huiswerk.
Op een dag zag zij in de krant dat de politie een grote hoeveelheid marihuana had onderschept.
"Op de foto zag je het in heerlijke dikke slierten liggen. Ik en mijn vriendinnen vroegen ons af, wat er met dat spul gebeurt was."
De volgende dag zei de filosofie studerende politieagent dat hij iets voor haar had meegenomen en dat ze even met hem mee moest lopen naar zijn auto. "Hij deede de achterbak open en ik kon wel huilen van blijdschap, de tranen liepen echt over mijn wangen, want daar lag het spul dat we de vorige dag nog in de krant hadden gezien. Dit was zijn manier om mij te bedanken dat ik hem had geholpen met zijn huiswerk."
Ik vroeg haar of de narco haar op vergelijkbare wijze bedankte. Ze zei van wel maar dat de narco meer in de cocaïne business zat en dat interesseerde haar niet zo.
Zelf heb ik filosofie gestudeerd in Groningen en ik kom er steeds meer achter dat dit een fout is geweest. Grensgebieden zoals tussen Mexico en de VS of Israel en Palestina, plekken waar de realiteit zich constant te pas en te onpas aan je opdringt, zijn bij uitstek geschikt om Schopenhauer of voor mijn part Michel Foucault te lezen. Een kleine faculteit op Guantanomo Bay zou het volgens mij ook goed doen.
