Vorig jaar om deze tijd paste ik op katten in Brooklyn. Bij het opschonen van mijn computer trof ik dit fragment:
“Dit huis is gezegend met vrienden, familie en een kat”, een wandtegeltje op de wc herinnert mij eraan waarom ik hier ook alweer ben; vanwege de katten. Alsof ik dat kon vergeten. Elders in het huis word ik erop gewezen dat God op de achtste dag de kat schiep. Iedere avond zet ik mijn tandenborstel in een rode kater van keramiek, zijn bevroren grijns maakt een nogal gestoorde indruk op mij. Schilderijtjes van katten die met wol spelen, bekers in de vorm van een vuilnisemmer; het oor van de beker is de kat die erin klimt. Het leitmotiv van dit huis is Katze.
Twee enorme katten met dikke logge lijven en zware vachten, slepen zich als schildpadden door de woonkamer. Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen en waarschijnlijk klinkt het belachelijk, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat die beesten een bepaalde eigenaardige invloed op het huis uitoefenen. Alsof ze de zwaarte kracht versterken. Ik zit hier aan de keukentafel vastgenageld met een wolk in mijn hoofd. De klok in de hal tikt de minuten weg.
