De vaste zanger van café Bolle Jan, had afgelopen maandag last van z’n keel. Ernest, de invaller, was veel minder gedreven om het publiek bestaande uit wabbesch, Alban en ikzelf plus nog een man met een snor, te vermaken. Het merendeel van de tijd zat Ernest aan de bar met een flauwe glimlach om zijn mond. Als hij ging zingen dan bleef die glimlach in gelijke mate aanwezig. Zijn gezicht had iets weg van elastiek, of van een rubberen masker. René Froger is hier doorgebroken, Bolle Jan is de kroeg van zijn ouders, maar Ernest had het geloof ik opgegeven dat het nog wat zou worden met zijn carrière. We zijn ook nog even naar de kroeg ernaast geweest; de Savoy. Wabbesch deed een Amsterdamse volkszanger na. Dit ging zo goed dat de barvrouw er emotioneel van werd. ‘Wat heb die jongen een mooie stem,’ zeg. Later kwam de toiletjuffrouw met hoog blond haar en zware oogschaduw de trap afgestommeld. Ze kwam langs met bittergarnituur die ze van haar eigen geld betaalde. ‘ik wil dat iedereen het gezellig heeft,’ zei ze zonder dat er ook maar een lachje vanaf kon. Sinds gisteravond weet ik weer dat het goed is om af en toe deze volkse kroegen te bezoeken, nergens is de melancholie beter voelbaar dan daar.
