Vandaag bezocht ik de grens van Nederland en België aan de kust. Zwin heet het hier, een goede naam voor dit fascinerende niemandsland waar de zee het land inkomt en zo België en Nederland met elkaar versmelt. Eigenlijk weet je hier nooit zo goed wat België is en wat Nederland. Ja, ziet het aan de cluster van flats in Knokke die als een rotsformatie tegen de horizon afsteekt. Niemand die zich van die grens iets aantrekt trouwens. De watergeul slijpt zijn weg dan weer eens door Belgisch zand, dan weer door het zand van Nederland. Wie wil oversteken trekt gewoon zijn laarzen aan. Voor ambtenaren en grensmakers is het echter niet zo eenvoudig, zij moeten hier de laatste grenspaal plaatsen. Nummer 369. In 1947 blijkt de paal verdwenen. Er wordt een nieuwe GP369 gegoten en met verzwaard fundament in het Zwin geplaatst. Ze wordt echter vrij snel het slachtoffer van roest en de veranderende Zwinmonding speelt haar ook parten. Ze gaan de paal telkens verplaatsen, steeds verder landinwaarts (1952, 1954 en 1969).
In 1990 valt de ongelukkige paal voor de laatste keer om en dan besluiten ze een nog zwaardere en grotere paal te gieten. Het wordt een 4m lange betonnen paal met een zwaar betonnen fundament. De GP369 houdt het echter niet langer uit dan tot 1995. De geul heeft de paal zover uitgegraven dat hij dreigt om te vallen. Dan is het afgelopen en besluit men het ding op de dijk te zetten op Nederlands grondgebied. Natuurlijk een beetje een blamage voor de grensmakers. De grenspaal hoort ten slotte thuis op de grens. Dit ambtelijke drama is aan de meeste mensen gelukkig gewoon voorbij gegaan.Zij stappen als van ouds met laarzen over en weer door het water opzoek naar prehistorische haaientanden. Dat is wat men hier doet.
