Opening

Ik las in de Stone een goed stuk van Katalin Balog over de film Son of Saul. Ze beweert dat het hier gaat om een film die filosofie bedrijft. De Holocaust is het absurde eindstadium van de technologische samenleving en de film laat zien dat alleen het subjectieve ons menselijk maakt. Het objectiveren van de wereld, het bekijken van de wereld door een louter objectief wetenschappelijke lens, is schadelijk (ook zonder de Holocaust erbij te hoeven halen).

‘Most commonly, we turn our back on subjectivity to escape from pain. Suffering, one’s own, or others’, might become bearable, one hopes, when one takes a step back and views it objectively, conceptually, abstractly. And when it comes to something as monumental as the Holocaust, one’s mind cannot help but be numbed by the sheer magnitude of it. How could one feel the pain of all those people, sympathize with millions? Instead one is left with the “facts,” the numbers.’

Doordat de hoofdpersoon van de film plotseling weer een beetje mens wordt door zich te focussen op de dood van die ene jongen, krijgen wij ook toegang tot Auschwitz.