Gisteren was ik bij het documentaire festival ‘Movies that matter’. Dit staat er op hun website: ‘Het Movies that Matter Festival in Den Haag is het internationale film- en debatfestival over vrede en recht in de Internationale Stad van Vrede en Recht.’ Van zo’n festival verwacht je een kritische keuze. De keuze van de ‘The Propaganda Game’ doet me niet meteen twijfelen aan de integriteit van het festival, maar wel aan hun smaak. Het is een erg slechte documentaire over Noord Korea. En zeker niet het soort film dat valt onder het kopje ‘movies that matter’. Dit was een film die er niet toe doet, zeker als je de Deens documentaire The Red Chapel hebt gezien. Een spastische Koreaanse jongen, ooit geadopteerd, reist van Denemarken naar Noord Korea. Door hier theater optredens te doen ontlokte zijn gedrag de reactie van de sensor. Op subtiele wijze wordt je duidelijk gemaakt wat voor land dit is. Aan 'The Propaganda Game' was niets subtiels te ontdekken.De film wil zogenaamd een evenwichtig beeld schetsen van de propaganda oorlog die zowel vanuit het westen als vanuit Noord Korea wordt gevoerd. Enerzijds bestaat de film uit een standaard rondleiding door Noord Korea. Anderzijds uit ‘talking Heads’ van de westerse intelligentsia die uitleggen hoe moorddadig het regime is. De Spaanse filmmaker Alvaro Longoria durft ook nog te eindigen met de vraag: ’De waarheid, wat is de waarheid? Misschien zullen we het nooit weten.’ Dergelijke platitudes in de context van Noord Korea, horen niet thuis op dit filmfestival. Het gaat eigenlijk niet om de waarheid. Wat hier speelt is eigenlijk de vraag:' waarom bestaat Noord Korea?' het antwoord op die vraag zou kunnen zijn omdat we haar nodig hebben om onszelf te kunnen definieren. Dat zou een veel interessantere benadering zijn dan zogenaamd kritisch naar de verhalen van beide partijen te kijken. Iedereen weet dat zowel Amerika als Noord Korea propaganda bedrijven, daar hoef je niet een hele film over uit te wijden.
Na de film kwam ook nog het personage Alejandro Cao de Benos op het podium om geïnterviewd te worden. Dat was de vleesgeworden platitude. Een Spanjaard die de filmcrew rondleidt en zich heeft bekeerd tot het Noord Koreaanse geloof. Hij kwam op mij over als een groot kind, dat het Franco tijdperk heeft misgelopen en dus maar naar Noord Korea is gegaan voor zijn portie dictatuur. Misschien was de film nog wel aardig geweest als Alvaro Longoria zich uitsluitend op dit personage had gericht. Ik wil bijvoorbeeld wel weten wat zijn favoriete Koreaanse gebakjes zijn, waar hij Koreaans gaat dansen en of hij ook een Koreaanse vrouw heeft. De beste man heeft in de twaalf jaar dat hij er woont overigens niet de moeite genomen om de taal te leren. Toen ik hem vroeg waarom niet, zei hij dat hij het te druk had met het uitdragen van de positieve boodschap over Korea in het buitenland. Ongeloofwaardig, dat was het woord dat als neon reclame boven zijn hoofd knipperde en dus ook boven de hele film.
