Slob zegt dat die vraag eigenlijk ook politiek is. In een samenleving is het van belang om compassie met elkaar te hebben en het gesprek aan te gaan. Ook als mensen in een andere realiteit leven. De mensen die staan te schreeuwen bij een asielzoekerscentrum hebben ook last van ‘parasieten’. Maar wat voor compassie moet je daarvoor overhebben? Slob heeft geen idee, maar ze denkt vooral dat ze moet oefenen om in hun wereld mee te gaan. Ze ziet daar namelijk wel de noodzaak van in. De mensen die last hebben van asielzoekers hebben vaak een leven waarin ze zich niet helemaal lekker voelen (geen werk, geen huis, een gebroken gezinssituatie). Dan is het allicht moeilijk om anderen die ook hulp nodig hebben, die hulp te gunnen. Maar om mee te gaan in hun waanideeën? De vraag is of dat helpt voor het begrip. Je weet ten slotte dat het waanideeën zijn.
