Stoofpotje Marius

De relatie tussen mensen en dieren heeft mijn warme belangstelling. Eerder schreef ik hier al eens over Leny 't Hart, de zeehondenmoeder. De discussie die toen aangehaald werd ging over twee natuuropvattingen die lijnrecht tegenover elkaar stonden. De ene was: zo min mogelijk ingrijpen. De ander: alles doen om de dieren te helpen. Bij de Deense giraffe Marius, die weg moest wegens overcompleet, leken verschillende natuuropvattingen door elkaar te lopen. Het gezonde beest moest worden geruimd, maar dat gebeurde niet discreet achter een kamerscherm (alkoof in medisch jargon), maar de bebloede kop van de giraffe werd aan de media getoond alsof het een executie betrof. Niks aan de hand, zei de arts, de giraffe dacht dat hij een stukje roggebrood kreeg en toen werd hij voor zijn kop geschoten. Vervolgens werd de giraffe aan stukjes gezaagd en aan de leeuwen gevoerd. Dit was volgens de directie allemaal voor educatieve doeleinden. Maar wat valt er te leren? Kunnen kinderen zo zien hoe het in de echte natuur gaat, dat leeuwen in het wild ook stukjes giraf in hapklare brokken voorgeschoteld krijgen? Ze hadden beter het hele karkas in het leeuwenhok kunnen slepen, dan hadden de kinderen gezien dat deze leeuwen hun neus ophalen voor een dood dier. Leeuwen zijn net mensen geworden; ze willen wel vlees maar het mag niet herkenbaar van een dier afkomstig zijn. Deze leeuwen eten uitsluitend van de keurslager, nog net niet gebraden, maar licht gekookt is geen probleem. Als ze de kinderen zo nodig iets wilden leren dan hadden ze het op de menukaart van het dierentuin restaurant moeten zetten. Vandaag even geen makkelijke hamburger met patat, maar een stoofpotje Marius, daar leert die kleine van. Het gaat om eten of gegeten worden in het leven.