Samba-ei

We waren uitgenodigd om eens langs te komen bij oude bekenden van de lieve G. Ze waren in de buurt komen wonen. De woonkamer was min of meer omgebouwd tot een studio. Er waren nog twee mensen bij. ‘Ja we gaan een jamsessie houden, kies je instrument maar uit. Elektrische gitaar misschien?’ De gastvrouw was geestdriftig en had er bij haar uitnodiging blijkbaar op gehoopt dat ze met twee super muzikale mensen te maken had. We moesten helaas bekennen dat er nooit chemie was ontstaan tussen ons en een muziekinstrument. Ik had ooit een saxofoon gehad, maar wegens gebrek aan een saxofoonleraar ging ik op klarinetles. Ik vond toen dat de klarinet, in tegenstelling tot de saxofoon, geen enkel sex appeal had. Dat vind ik nog steeds. Met de klarinet en ongetwijfeld door de autoritaire klarinetleraar, doofde in mij het verlangen om een muziekinstrument te kunnen spelen.
Pijnlijk was het wel om weer eens met je eigen onkunde op muziekvlak geconfronteerd te worden. Ik vond een ei dat het geluid maakte van een samba bal. Ik begon voorzichtig het ei heen en weer te bewegen en ontlokte daarmee goedkeurende blikken van mijn gastvrouw. Het ging een tijdje goed, maar toen werd ik te enthousiast en schoot ik met het samba-ei uit de bocht. Tijd voor een pauze vond onze gasvrouw. Haar vriend zette een fles Freix Chenet op tafel, maar wij besloten dat het genoeg was geweest. Een glas bubbeltjeswijn, zo hadden we het vermoeden, zou mijn ritmegevoel niet per se ten goede komen.‘We moeten nog wat werken,’ zeiden we bij het afscheid. Werk is altijd een goed excuus.