Op het platteland staan dikwijls kleine opstellingen langs de kant van de weg waar tegen betaling van een klein bedrag een seizoensgebonden landbouwproduct meegenomen kan worden. Menigmaal zagen we lege kratten en dan werden we overvallen door een gevoel van melancholie en spijt dat we te laat waren. Bij Donderen hadden we geluk, er stond een krat met stoofperen langs de kant van de weg, gratis meenemen. Ze waren wat misvormd en daarom wellicht onverkoopbaar. We hebben er een stuk of tien meegenomen, daarna was ons mandje vol. Bij Paterswolde stond ik op het punt een landgoed in te fietsen terwijl de lieve G bij een bord controleerde of we er ook weer uit konden komen. Bij dat bord raakte ze in gesprek met de vijand. Behulpzame mensen in wandeluitrusting. Mensen die zeggen dat je niet op de fiets door het landgoed kan. Niet omdat het niet zou kunnen, maar omdat het niet mag. De vijand was zelf met de auto gekomen, uiteraard. De lieve G had zich ermee ingelaten en nu was het te laat om gespeeld naïef en onwetend door het natuurgebied te fietsen. De vijand had gewonnen en wij keerden huiswaarts met misvormde stoofperen. Die hebben we gekookt in rode wijn met suiker, kaneel, rozijnen en een rode peper. Het had genoeg pit om alle tegenslagen weer te vergeten.
