Op 6 oktober 2011 drukte het NRC Handelsblad een verkorte versie af van een lezing die Arnon Grunberg gaf op een symposium over wetenschapsfilosofie in Leiden onder de titel; Zonder gevaar geen verleiding. Er stond een treffende passage in over kapitalistische transacties: 'Of ik een nieuwe tv, auto of huis nodig zou hebben is niet van belang. Het gaat erom dat ik mij heb laten verleiden en dat ik een offer breng, dat ik mijzelf wellicht diep in de schulden steek om een product aan te schaffen. Dat is de ware transactie, ik breng een offer in ruil voor de verleiding of beter gezegd voor het verleid- zijn. Het product zelf is neveneffect. De ware transacties in de kapitalistische economie vinden dus op een symbolisch niveau plaats. De overgave, dat is waar men voor betaalt.'
Vanavond heb ik online via de website van Holland Doc de documentaire Een Bitterzoete Verleiding van Monique Nolte gezien. Het gaat over verzamelaars van de speeltjes uit de chocolade eieren van Kinder Surprise (van het Italiaanse merk Ferrero Rocher). Er zijn speeltjes zo zeldzaam die compleet met wikkel gemakkelijk in hun eentje 4000 euro opleveren. Mensen rijden stad en land af om als eerste de juiste en complete series binnen te krijgen. Iemand in de documentaire zegt: 'Mensen die geen hobby hebben en toch iets met hun vrije tijd willen, gaan deze figuurtjes sparen omdat ze er leuk uitzien.'
De verzamelaars van plastic speelgoedfiguurtjes hebben wat mij betreft het definitieve bewijs geleverd dat het product zelf niet ter zake doet. Een man rijdt zijn vrouw naar drie verschillende landen om Kinder Surprise eieren te kopen vanwege de wikkels. Hij had gewild dat zijn vrouw een ander hobby had. Als hij dit zegt, kijkt de vrouw stuurs voor zich uit. Toch rijdt hij op een dag 700 km met haar rond. Mijn vraag is: Wat is de verleiding waar de man het offer voor brengt? Doet hij boete en gaat hij naar de hoeren? Of is achter het stuur zitten voor hem een manier om te verdwijnen?
