Het komt wel eens voor dat het plaatsen van posts op deze blog wat moeilijker gaat omdat er geen internet beschikbaar is of omdat het er door drukte niet van komt. Wat ook nog kan, en dat is mij de afgelopen dagen overkomen, is dat je wordt opgenomen in het ziekenhuis. Malaria Tropica, the extended holidays (voor de liefhebbers van tropische ziektes, het diertje heet: plasmodium falciparum). Helaas beschikt het ziekenhuis nog niet over wireless internet, anders had ik vanuit bed kunnen bloggen. Ik zal de komende dagen nog wat brokstukjes proberen op te hoesten.
Het begon allemaal op 1 oktober de dag na de laatste blog op dertig september. Gisteren werd ik ontslagen uit het ziekenhuis.
Op vrijdag werd ik eerst een aantal uren op de spoedeisende hulp neergelegd in een felverlicht hokje die normaal wordt gebruik door de gynecoloog. Op de gang hoorde ik joelende kinderen. Ze hadden me, wegens ruimte gebrek op de kinderafdeling gelegd. Na een tijdje wist ik met het hees geroep de aandacht van iemand op de te roepen. Die wist verder van niets, zoals dat wel vaker het geval is met toevallige voorbijgangers. Maar hij ging wel iemand halen. Toen diegene er was vroeg ik om water. Oh, ja, jij krijgt nog mediceinen, wacht even dan kom ik zo terug en dan geef ik je water. Ze kwam echter niet terug en ik bestierf het van de dorst. Het fonteintje bevond zich vijf meter van mij vandaan, maar omdat mijn infuus aan een paal in het bed was bevestigd leek me dat niet haalbaar. De dorst dwong me tot een experiment. Door mijn infuus arm te strekken en met de andere gestrekte arm een bekertje onder de kraan te houden, die met een hendel open ging, wist ik de dorst te lessen.
