Ik ben een flink eind op weg in het boek 2666 van Roberto Bolano (soreek uit Bolanjo) in de Engelse vertaling. Het zit ingenieus in elkaar en bij vlagen is het bijzonder humoristisch. In deel 1 komt bijvoorbeeld een anekdote voor in een Londons park waar een van de hoofdpersonen een man ontmoet die in een werkplaats werkte waar ze mokken maakten met opschriften zoals 'I'm on a coffee break' of ' Daddy loves mummy' . Het bedrijf begon op een gegeven moment net iets andere opschriften te gebruiken, sommigen waren wat schunniger en er kwamen zelfs foto's bij. De man vertelt dat iedereen blij was want ze kregen ook nog eens een salarisverhoging. Hij was zelf ook blij, totdat hij begreep dat hij alleen maar blij was voor de anderen. Eigenlijk was hij diep ongelukkig geworden sinds hij andere mokken moest gaan maken.Hij gaat drinken, wordt prikkelbaar en heeft de meest vreselijke gedachten.Uiteindelijk biecht hij dit op tegen zijn manager die Andy heet en er helemaal niets van begrijpt: ' So what the hell makes them different, aside from being more modern? asked Andy. That's it exactly, I answered, the mugs weren't so modern before, and even if they tried to hurt me, they couldn't, I didn't feel their sting, but now the fucking mugs are like sumurai's armed withe those fucking Samurai swords and they' re driving me insane.' (p.50)
Zo staat het boek vol met terloopse ogenschijnlijk voor het verhaal onbelangrijke passages. Maar zo lijkt het hele boek geschreven te zijn alsof de dingen allemaal en passant gebeuren. Het is onduidelijk wat precies hoofdzaken en bijzaken zijn. Of om het anders te zeggen, dat is afhankelijk van het perspectief. Bolano weet al die perspectieven in de lucht te houden en dat maakt van het boek een meesterwerk.
