Conducteurs zijn eigenlijk performancekunstenaars. Dat geldt natuurlijk voor wel meer beroepen, ook politieagenten zijn straat artiesten in hart en nieren, maar conducteurs maken vaak van het omroepen zelf ook een heel festijn. Soms komen er hele verhalen over de intercom en lijkt het wel alsof je naar een jaren vijftig polygoon journaal zit te luisteren. Ik begrijp dat heel goed. Als je dan toch de microfoon ter hand neemt is het wel zo verstandig hier iets mee te doe waar je zelf ook nog plezier aan beleefd. Niet iedereen is even leuk of grappig, dat kan ook niet, maar het is altijd snel weer voorbij. Erger zijn de telefoongesprekken die gevoerd worden. Blootgesteld worden aan het gezeur van anderen, is de grootste straf van het reizen per openbaar vervoor. Terwijl de conducteur er bewust nog iets van probeert te maken, zijn de meeste bellers niet met hun omgeving bezig, die bellen gewoon. Of het nu om relationele problemen gaat, om dik worden of opdrachten voor school. Het maakt niet uit, alles spoelt als braaksel door het gangpad. Dit soort onderwerpen zouden interessant kunnen zijn als de bellers zich iets meer bewust waren van hun omgeving. Ze voeren het gesprek ten slotte niet alleen voor zichzelf maar ook voor anderen.
