Het Geweten

Vrijdag ben ik met M, mijn snelweg collega, en P de vormgever van het snelwegboek, nog wat gaan drinken in brouwerij het ij. Het bier heette Zatte en het dronk wel lekker weg, zoals dat heet. We hadden het onder andere over instanties en dingen gedaan krijgen. P wil terugverhuizen naar Nederland en moet daarvoor een hoop dingen regelen en dat lukt in de praktijk niet altijd even goed, omdat er een hoop misverstanden bestaan over het soort formulieren dat ingevuld moet worden. M vertelde over iemand die kon huilen op commando, als ze de aandacht van mensen nodig had en dingen snel voor elkaar wilde krijgen. Fantastisch natuurlijk en veel effectiever dan kwaad worden, als er iets niet werkt bij mensen en instanties, dan is het wel kwaad worden. Je moet huilen en bij mensen op hun gevoel spelen om ze uit de tent te lokken, de tent waarin ze zich verstopt hebben is de facade van het instituut waarvoor ze werken. Dus onthoud: zodra iemand zegt, ja dat zijn nou eenmaal de regels meneer/mevrouw, barst dan in huilen uit. P vond dit allemaal ontzettend cynisch. Daar heeft hij wellicht gelijk in, maar zonder cynisme ben je nergens in deze wereld. Sinds gisteravond noemen we P dan ook Het Geweten.