Vanavond heb ik een groot deel van pasolini's Il Vangelo Secondo Matteo gezien. De begin scenes waarin bijna niet gesproken wordt, maar waarin de reggae -achtige muziek van missa Luba op de achtergrond klinkt, vind ik tot een van de beste openingen behoren die ik tot nog toe grzien heb. Jozef kijkt naar Maria en zij kijkt terug, meer is het niet. De mensen in de film lijken verloren door de ruimte te dwarrelen alsof ze tijdelijk gebruik maken van de stad, maar er niet echt wonen. De gebouwen en straten worden overigens overwoekerd met planten en onkruid, het zijn ruines. Dat maakt het gepruts van de mensen allemaal nog evidenter. Gedurende de hele film is het snerpende geluid van de zwaluwen goed te horen.
