Tijd
Het voelt alsof ik hier nooit meer weg ga. Gisteren probeerde ik het nog maar er is telkens weer een andere reden om mij hier te houden. Eerst ging het om overgeven, daarna om de bloedwaarden en nu hoorde ik datik hier was vanwege de koorts. Ik kan thuis ook koorts hebben, probeerde ik nog. Tevergeefs. Maar inmiddels hoef ik ook niet zo nodig meer weg. Het is eigenlijk best comfortabel in het ziekenhuis. Lekker warm vooral en een goed bed om in te slapen. Eens in de zoveel tijd komt er iemand vragen of je wat wil drinken. Alleen het eten moet je van buiten zien te halen, ziekenhuisvoedsel blijft een vrij zoutloze aangelegenheid.
Water
Vooral s’nachts wordt ik overvallen door een enorme dorst en dat is ook niet zo gek want het vocht komt met liters tegelijk naar buiten. Het probleem is dat er geen flesjes zijn of gewoon een kan die ik kan vullen. Om dit op te lossen zet ik het tafeltje naast mij helemaal vol met bekertjes, die de volgende ochtend op zijn.
Veelkoppig
De arts is een veelkoppig monster, ik heb er 1 gezien op vrijdag, een kleine vrouw met een rons gezicht en een serieus uiterlijk. Ze kon veelbetekenend zwijgen. Er waren ook twee vrouwelijke arsten in het weekend. De een was lang en tenger met lang blond haar en de ander was klein iets forser met half lang kastanje bruin haar. Op maandag trof ik een wat slungelig vadsig type die vroeger misschien wel in een hard rock band heeft egspeeld en zijn dunner wordende haar nogsteeds in een staart tot op de rug droeg. Zijn diepliggende ogen en schuin aflopende wenkbrouwen benadrukte het rock type.
