Mijn opa klaagde onlangs over een vrijpostige dominee die tijdens de begrafenis van zijn zus vooral de nadruk legde op een aantal dramatische gebeurtenissen. Zo vertelde hij onder andere over de zelfmoord van de vrouw van de zoon van de moeder. Over de literatuur wordt vaak gezegd dat het gaat om de kunst van het weglaten. Bij begrafenissen geldt misschien wel hetzelfde. Je moet keuzes maken, dus waarom zou je kiezen voor de dingen die op zichzelf al in het oog springen. Je kunt het ook hebben over het favoriete huisdier, de wandelingen die ze maakte of haar voorliefde voor Tros programma’s hebben. Het gaat er bij begrafenissen niet zozeer om een checklist af te gaan van diepte punten of hoogte punten in iemands leven, die zijn eigenlijk nietszeggend. Het gaat er veel meer om een beeld neer te zetten waarin iemand persoonlijkheid tot uitdrukking komt. Niet eenvoudig, maar je zou zeggen dat een dominee beschikt over een gevoel voor wat betamelijk is en wat niet. Wat hij in dit geval heeft gedaan is 'adding insult to misery', zoals Karimi, de goede vriend van mijn vader dat zou zeggen. Iemand verliest zijn moeder en wordt herinnert aan de zelfmoord van zijn vrouw.
